۷۸۳.أنساب الأشراف : حبيب بن مُظَهَّر ، به حسين عليه السلام گفت: اين جا باديه‏نشينانى از بنى اسد كه در كناره دو رود ، فرود آمده‏اند ، زندگى مى‏كنند و فاصله ميان ما و آنان ، تنها يك منزل است. آيا به من اجازه مى‏دهى كه نزد آنان بروم و دعوتشان كنم؟ شايد خداوند ، سودى به وسيله آنان به سوى تو بكشانَد و يا مكروهى را از تو ، دور سازد .
حسين عليه السلام به او اجازه داد . او نزد آنان آمد و به ايشان گفت: من ، شما را به شرافت و فضيلتِ آخرت و پاداش سِتُرگ آن ، فرا مى‏خوانم. من ، شما را به يارىِ فرزند دختر پيامبرتان مى‏خوانم كه به او ستم شده است و كوفيان ، او را فرا خوانده‏اند تا يارى‏اش كنند و چون نزد آنان آمده، او را وا نهاده و بر او تاخته‏اند تا او را بكُشند و هفتاد تن نيز با او ، همراه شده‏اند .
از ميان كسانى كه آن جا بودند، مردى به نام جَبَلة بن عمرو ، نزد عمر بن سعد آمد و باخبرش كرد . او نيز اَزرَق بن حارث صيداوى را با سوارانى ، روانه كرد و ميان آنان و حسين عليه السلام ، مانع شدند . حبيب بن مُظهّر نيز به سوى حسين عليه السلام باز گشت و ماجرا را باز گفت . حسين عليه السلام فرمود : «ستايش فراوان ، ويژه خداست !» .^۱