۸۱۴.مثير الأحزان : امام حسين عليه السلام ، يارانش را گِرد آورد و پس از حمد و ثناى الهى فرمود : «امّا بعد، من ، نه يارانى وفادارتر و بهتر از ياران خود مى‏شناسم ، و نه خاندانى بهتر از خاندانم در نيكوكارى و برقرارى پيوندِ خويشى . خداوند ، به همه شما از جانب من ، جزاى خير دهد ! بدانيد كه من ، به شما اجازه دادم . برويد كه مجازيد و حقّى بر گردن شما ندارم . اين ، [ سياهى ] شب است كه شما را پوشانده است . پس آن را مَركب خود كنيد» .
برادران و پسران امام عليه السلام و پسران عبد اللَّه بن جعفر ، به او گفتند : چرا چنين كنيم ؟ براى اين كه پس از تو باقى بمانيم ؟! خدا ، آن روز را نياورَد .
عبّاس عليه السلام ، برادرش ، آغازگر [اين گونه سخنان‏] بود و بقيّه هم پيروى كردند .
امام عليه السلام به پسران مسلم بن عقيل فرمود : «كشته شدن مُسلم ، براى شما بس است . برويد كه من به شما ، اجازه دادم» .
آنان گفتند : به خدا سوگند ، نه ! هرگز از تو جدا نمى‏شويم تا با شمشيرهايمان ، از تو محافظت كنيم و جلوى تو ، كشته شويم ... .
سپس ، مسلم بن عَوسَجه گفت : ما تو را در حالى كه دشمنان ، گِردت را گرفته‏اند ، تنها بگذاريم ؟! خدا ، اين را هرگز به ما نشان ندهد تا آن گاه كه نيزه‏ام را در سينه‏هايشان بشكنم و با شمشيرم ، آنان را بزنم . اگر هم سلاح نداشته باشم ، به آنان سنگ مى‏زنم و از تو ، جدا نمى‏شوم .
سعيد بن عبد اللَّه حنفى و زُهَير بن قَين نيز برخاستند و پاسخ‏هاى زيبايى دادند و سخن را به نيكويى ، پايان دادند .^۱

۸۱۳.الأمالى ، صدوق- به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از امام زين العابدين عليهم السلام -: هنگامى كه نامه عبيد اللَّه بن زياد ، به عمر بن سعد رسيد ، عمر به جارچى‏اش فرمان داد كه ندا در دهد : ما امروز و امشب را به حسين و يارانش ، مهلت داديم .
اين بر حسين عليه السلام و يارانش ، گران آمد . حسين عليه السلام در ميان يارانش به سخن ايستاد و فرمود : «خدايا ! من ، نه خاندانى را مى‏شناسم كه از خاندانم ، نيكوكارتر و پاك‏تر و پاكيزه‏تر باشند ، و نه يارانى را كه بهتر از ياران من باشند . مى‏بينيد كه چه شده است ؟ شما از بيعت من آزاديد و چيزى به گردنتان نيست و تعهّدى به من نداريد . اين ، شب است كه تاريكى آن ، شما را فرا گرفته است . آن را مَُركب خود گيريد و در شهرها پراكنده شويد ، كه اين جماعت ، مرا مى‏جويند و اگر به من دست يابند ، از تعقيب ديگران ، دست مى‏كشند» .
عبد اللَّه بن مسلم بن عقيل بن ابى طالب ، برخاست و گفت : اى فرزند پيامبر خدا ! اگر ما ، بزرگ و پير و سَرورمان ، زاده سَرور عموهايمان ، فرزند پيامبرمان و سَرور پيامبران را وا بگذاريم و همراهش شمشير نزنيم و با نيزه ، همراهش نجنگيم ، مردم به ما چه مى‏گويند ؟
به خدا سوگند ، نه ؛ تا آن كه به همان جايى در آييم كه تو در مى‏آيى و جان‏هايمان را فداىِ تو كنيم و خون‏هايمان را به پاى تو بريزيم ، كه چون چنين كرديم ، آنچه را بر عهده ماست ، ادا نموده و از عهده وظيفه‏مان ، بيرون آمده‏ايم .
مردى به نام زُهَير بن قَين بَجَلى نيز برخاست و به امام عليه السلام گفت : اى فرزند پيامبر خدا ! دوست داشتم كه كشته شوم و دوباره ، زنده شوم و سپس كشته شوم و دوباره ، زنده شوم و آن گاه ، كشته شوم و باز ، زنده شوم و تا صدبار به خاطر تو و همراهيانت كشته شوم ، امّا خدا با من ، [ مرگ را ] از شما اهل بيت ، دور بگردانَد .
امام عليه السلام به او و يارانش فرمود : «جزاى خير ببينيد !» .^۱