]
شب را مَركب خود كنند... گفتند: خداوند ، زندگى پس از تو را زشت گردانَد !
مسلم بن عَوسَجه اسدى گفت: آيا تو را تنها بگذاريم ؟ آن وقت ، چه عذرى در پيشگاه خدا در اداى حقّ تو داريم ؟! به خدا سوگند ، نه ؛ تا آن كه نيزه‏ام را در سينه‏هايشان بشكنم و تا هنگامى كه قبضه شمشيرم به دستم است، آنان را با آن بزنم ، و اگر سلاحى نداشتم، در دفاع از تو، آنان را با سنگ مى‏زنم .
سعيد بن عبد اللَّه حنفى هم مانند اين را گفت و ديگر ياران هم چنين گفتند .^۱

۸۱۷.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : حسين عليه السلام ، يارانش را در شب عاشورا - كه شبِ جمعه بود - ، گِرد آورد و پس از ستايش و ثناى الهى و يادكردِ پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و نبوّتش - كه خدايش به آن گرامى داشته و بِدان بر امّتش نعمت داده است - ، فرمود : «من ، جز اين گمان نمى‏برم كه اين جماعت ، فردا با شما مى‏جنگند . من به همه شما اجازه رفتن دادم . پس اجازه داريد در اين تاريكى شب كه شما را فرا گرفته ، برويد . هر يك از شما كه نيرويى دارد ، كسى از خانواده مرا با خود همراه ببرد . در شهرهايتان ، پراكنده شويد تا خداوند ، فتحى و يا امرى از جانب خود بياورد تا [ اين دشمنان، ] از آنچه در دلْ نهان كرده‏اند ، پشيمان شوند . اين جماعت ، فقط مرا مى‏جويند و چون مرا ببينند ، ديگر در پىِ شما نمى‏آيند» .
خاندان او گفتند : خداوند ، ما را پس از تو ، باقى نگذارد ! به خدا سوگند ، از تو جدا نمى‏شويم تا آنچه به تو مى‏رسد ، به ما نيز برسد !
ياران امام عليه السلام نيز همگى ، چنين گفتند .
امام عليه السلام فرمود : «خداوند ، پاداش نيّت شما را بهشت ، قرار دهد !» .^۲

۸۱۸.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة)- به نقل از اَسوَد بن قيس عبدى -: به محمّد بن بشير حَضرَمى گفته شد : پسرت ، در مرز رى ، اسير شده است .
گفت: او و خودم را به حساب خدا مى‏گذارم . نه دوست داشتم كه اسير شود ، و نه پس از او بمانم.
حسين عليه السلام ، سخن او را شنيد . به او فرمود : «خداوند ، رحمتت كند! بيعتم را از تو برداشتم . [ برو و ] به آزاد كردن فرزندت بپرداز» .
او گفت: درندگان ، مرا زنده زنده بخورند، اگر از تو جدا شوم !
امام عليه السلام فرمود : «پس ، اين جامه‏هاى گران‏بها را در اختيارِ فرزندت قرار ده تا با آنها ، فِديه (جانْ‏فداى) برادرش را فراهم كند» .
سپس ، پنج جامه به ارزش هزار دينار به او بخشيد .^۳

۸۱۵.مَقاتل الطالبيّين- به نقل از عُتْبة بن سمعان كَلْبى -: حسين عليه السلام ميان يارانش به سخن ايستاد و گفت : «خدايا ! تو مى‏دانى كه من ، نه يارانى بهتر از ياران خود مى‏شناسم ، و نه خاندانى بهتر از خاندان خود . خداوند ، به شما جزاى خير دهد كه يارى و همكارى كرديد ! اين قوم ، جز مرا نمى‏خواهند ؛ و اگر مرا بكُشند ، كسى جز مرا نمى‏جويند . چون شب ، شما را فرا گرفت، در سياهى آن ، پراكنده شويد و خود را نجات دهيد» .
عبّاس بن على عليه السلام ، برادر حسين ، و على [ اكبر ] ، فرزندش و فرزندان عقيل ، به پا خاستند و به ايشان گفتند : پناه بر خدا و سوگند به اين ماه حرام ! چون باز گشتيم ، به مردم چه بگوييم ؟ بگوييم : سَرور و فرزند سَرور و تكيه‏گاهمان را رها كرديم و او را هدف تيرها ، حلقه‏اى براى پرتاب نيزه‏ها و قربانى‏اى براى درندگان كرديم و از سرِ رغبت به دنيا گريختيم ؟! پناه بر خدا ! بلكه ما با تو زنده‏ايم و با تو مى‏ميريم.
حسين عليه السلام گريست و آنان هم با او گريستند . سپس از خداوند براى آنان ، جزاى خير طلب كرد . سپس حسين - كه درودهاى خدا بر او باد - ، نشست .^۱

۸۱۶.أنساب الأشراف : حسين عليه السلام بر خانواده و همراهانش عرضه داشت كه پراكنده شوند و [ سياهى