و هر زنده‏اى ، اين راه را مى‏پيمايد» .
دو يا سه بار ، اين شعر را خواند تا آن را حفظ كردم . عمّه‏ام نيز آنچه را من شنيدم ، شنيد . برخاست و در حالى كه لباسش بر روى زمين كشيده مى‏شد ، به سوى پدرم رفت و مى‏گفت : وا مصيبتا ! كاش مُرده بودم ! امروز ، [ گويى ]مادرم فاطمه و پدرم على و برادرم حسن ، درگذشته‏اند ، اى جانشينِ گذشتگان و پناه باقى‏ماندگان !
حسين عليه السلام فرمود : «اى خواهر من ! شيطان ، بردبارى‏ات را نبرَد» .
زينب عليها السلام گفت : واى بر من ! آيا چنين تن به مرگ داده‏اى ؟
آن گاه ، به صورت خود زد و گريبان ، چاك كرد .
حسين عليه السلام او را تسلّا مى‏داد و به شكيبايى ، دعوت مى‏كرد .¹

۸۳۴.الملهوف : حُر ، با يارانش ، در كنار [لشكر امام عليه السلام ] فرود آمدند . امام عليه السلام به تعمير شمشير خود ، مشغول بود و مى‏خواند :
اى روزگار ! اُف بر دوستى‏ات !چه قدر بامدادها و شامگاه‏ها داشته‏اى‏
كه در آنها ، همراه و يا جوينده‏اى ، كشته شده‏كه روزگار ، از آوردن همانندش ، ناتوان است!
و كار ، با [ خداى ] بزرگ است‏و هر زنده‏اى ، اين راه را مى‏پيمايد
و چه قدر بانگ رحيل ، نزديك است‏به سوى بهشت و استراحتگاه ابدى !» .
زينب ، دختر فاطمه عليها السلام ، اين را شنيد و گفت : اى برادر ! اين ، سخن كسى است كه به كشته شدنش ، يقين كرده است .
امام عليه السلام فرمود : «آرى ، اى خواهر !» .
زينب عليها السلام گفت : وا مصيبتا ! حسين ، خبر شهادتش را خود به من مى‏دهد !
[ ديگر ] زنان نيز گريستند و بر صورت خود زدند و گريبان ، دريدند . اُمّ كلثوم ، فرياد مى‏زد : وا محمّدا! وا عليّا ! مادرا ! وا فاطمَتا! وا حَسَنا ! وا حُسينا ! واى از بى‏سرپرستى پس از تو ، اى ابا عبد اللَّه!
حسين عليه السلام ، او را آرام كرد و به او فرمود : «تسلّاى خدا را به ياد آور ، كه ساكنان آسمان و زمين ، مى‏ميرند و نمى‏مانند و همه مخلوقات ، هلاك مى‏شوند» .
سپس فرمود : «اى خواهر ! اى امّ كلثوم ! و تو اى زينب ! و تو اى رُقَيّه! و تو اى فاطمه ! و تو اى رَباب ! مواظب باشيد كه چون من شهيد شدم ، بر من ، گريبان ندريد و صورت نخراشيد و ناروا مگوييد» .
و به سند ديگرى ، روايت شده است : زينب عليها السلام ، هنگامى كه شعرها را شنيد ، در جايى جدا از زنان و دختران بود . سرآسيمه و در حالى كه لباسش [ بر زمين ]كشيده مى‏شد ، بيرون آمد و در كنار حسين عليه السلام ايستاد و گفت : وا مصيبتا ! كاش مرگ من مى‏رسيد! امروز ، [ گويى ]مادرم ، فاطمه زهرا درگذشته و نيز پدرم ، علىِ مرتضى و برادرم ، حسن پاك! اى جانشينِ گذشتگان و پناه باقى‏ماندگان !
حسين عليه السلام به او نگريست و فرمود : «اى خواهر ! بردبارى‏ات را از دست ندهى» .
زينب عليها السلام گفت : پدر و مادرم ، فدايت باد ! آيا به زودى كشته مى‏شوى ؟ جانم به فدايت !
امام عليه السلام ، بغض خود را فرو خورد و اشك در چشمانش حلقه زد . سپس فرمود : «دور است ، دور [ كه رهايى يابم ] ! اگر مرغ سنگخواره را شبى رها مى‏گذاشتند ، حتماً مى‏خوابيد» .
زينب عليها السلام گفت : اى واى ! آيا چنين تن به مرگ داده‏اى ؟ همين است كه دلِ مرا به درد آورده و مرا در تنگنا قرار داده است .
سپس ، سر به گريبان افكند و آن را چاك داد و بيهوش ، افتاد .
امام عليه السلام ، برخاست و آب به صورت زينب عليها السلام پاشيد تا به هوش آمد . سپس در آرامش بخشيدن به او كوشيد و مصيبتِ مرگ پدر و جدّش را به او يادآور شد . درودهاى خدا بر همه آنان باد !^۲

833.أنساب الأشراف - از امام زين العابدين - : حُوَىْ ، غلام ابو ذر غِفارى ، نزد حسين عليه السلام بود و به تعمير و پرداختِ شمشير ايشان مشغول بود ، و [ پدرم ]مى‏خواند :
اى روزگار ! اُف بر دوستى‏ات !چه قدر بامدادها و شامگاه‏هايى داشته‏اى‏
كه در آنها ، جوينده‏اى يا دارنده‏اى كشته شده‏كه روزگار ، از آوردن همانندش ، ناتوان است !
و كار ، با [ خداى ] بزرگ است‏