چهار . پرخاشگرى‏

نظامى بودن شهر كوفه و پديد آمدن فرصت‏هاى متعدّد براى جنگيدن ، روحيّه‏اى خاص و پرخاشگرانه به آنان داده بود . آنان ، مغرور از قدرت نظامى و فتوحات خويش ، در برابر هر تحوّلى پرخاش كرده ، با شورشگرى ، در صدد بازيابى هويت خويش و به دست آوردن منفعت بودند .

پنج . قبيله‏گرايى‏

قبيله‏گرايى حاكم بر عراق و جزيرة العرب ، در كوفه نيز نمود داشت و افراد قبيله ، به رئيس قبيله خويش ، بيش از رئيس حكومت ، وابسته بودند . از سوى ديگر ، سياست‏مَدارانى همچون معاويه و ابن زياد، با تطميع رؤساى قبائل ، از توانايى آنان بر ضدّ امامان شيعه عليهم السلام ، استفاده مى‏كردند .

سه . تابع احساسات بودن‏

با مطالعه مقاطع مختلف تاريخ كوفه ، مى‏توانيم تابع احساس بودنِ اهالى آن را مشاهده نماييم . علّت اصلى اين ويژگى را مى‏توان عدم رسوخ ايمان در قلب‏هاى آنان دانست و طبعاً از افراد و قبايلى كه با ديدن شوكت اسلام به آن پيوستند و براى دنياى خود به جنگ رفتند ، انتظارى جز اين نمى‏توان داشت .
شايد معروف شدن كوفيان به نيرنگبازى ، فريبكارى و بى‏وفايى - تا جايى كه به ظهور مَثَل‏هايى چون : «أغدَرُ مِن كوفىٍّ (فريبكارتر از كوفى)» ، يا «الكوفىُّ لا يوفى (كوفى ، وفا ندارد)» انجاميده - ،^۱ نيز ناشى از همين ويژگىِ احساساتى بودن آنها باشد .