۸۹۴.مثير الأحزان : [ هنگام ] نماز ظهر ، فرا رسيد . حسين عليه السلام ، به زُهَير بن قَين و سعيد بن عبد اللَّه حنفى فرمان داد كه با نيمى از بازماندگان ، جلوى او بِايستند و پس از آن كه از دشمن خواست كه اندكى جنگ را براى اداى نماز ، متوقّف كنند ، با آنان ، نماز خوف گزارد .
ابن حُصَين گفت: آن [ نماز ] ، از تو پذيرفته نمىشود !
حبيب بن مُظاهر گفت: از خاندان پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و يارانشان ، پذيرفته نمىشود و از تو - اى شرابخوار - ، پذيرفته مىشود؟!
نيز گفته شده است: حسين عليه السلام و يارانش ، نماز را با اشاره و فُرادا خواندند و زُهَير ، به شدّت جنگيد تا كشته شد.۱
۸۹۵.الإرشاد: جنگ ، بالا گرفت و شديد شد و كشتگان و زخميان در ياران ابا عبد اللَّه الحسين عليه السلام ، فراوان شدند ، تا آن كه ظهر شد و حسين عليه السلام با يارانش، نماز خوف گزارد۲ .۳
1.حَضَرَت صَلاةُ الظُّهرِ ، فَأَمَرَ [الحُسَينُ] عليه السلام لِزُهَيرِ بنِ القَينِ وسَعيدِ بنِ عَبدِ اللَّهِ الحَنَفِيِّ أن يَتَقَدَّما أمامَهُ بِنِصفِ مَن تَخَلَّفَ مَعَهُ ، وصَلّى بِهِم صَلاةَ الخَوفِ بَعدَ أن طَلَبَ مِنهُمُ الفُتورَ عَنِ القِتالِ لِأَداءِ الفَرضِ .
قالَ ابنُ حُصَينٍ : إنَّها لا تُقبَلُ مِنكَ .
قالَ حَبيبُ بنُ مُظاهِرٍ : لا يُقبَلُ مِن آلِ رَسولِ اللَّهِ وأنصارِهِم وتُقبَلُ مِنكَ وأنتَ شارِبُ الخَمرِ ؟!
وقيلَ : صَلَّى الحُسَينُ عليه السلام وأصحابُهُ فُرادى بِالإِيماءِ ، وقاتَلَ زُهَيرٌ قِتالاً شَديداً حَتّى قُتِلَ (مثير الأحزان : ص ۶۵ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۲۲) .
2.در معالى السبطين (ج ۱ ص ۲۲۲) آمده است : چون ظهر عاشورا شد ، امام عليه السلام نماز ظهر را به هر گونهاى كه بود ، ادا كرد ؛ ولى نماز عصر را نتوانست . پس نمازى گزارد كه نه كسى پيش از او به جاى آورده بود و نه پس از او به جا مىآورد : وضوى آن نماز ، از خون پيشانىاش ، و ركوع آن ، هنگامى بود كه بر كوهه زين ، خم شد و تير را بيرون آورد ، و سجدهاش ، آن دَم بود كه بر زمين افتاد ، ولى نتوانست پيشانىاش را بر زمين بگذارد - چون سنگ بر آن خورده بود - ، پس سمت راست صورتش را بر زمين نهاد ، و تشهّدش نيز آن هنگام بود كه بر دو زانو نشست و تير را از گلوى خويش بيرون كشيد .
3.اِشتَدَّ القِتالُ وَالتَحَمَ ، وكَثُرَ القَتلُ وَالجِراحُ في أصحابِ أبي عَبدِ اللَّهِ الحُسَينِ عليه السلام إلى أن زالَتِ الشَّمسُ ، فَصَلَّى الحُسَينُ عليه السلام بِأَصحابِهِ صَلاةَ الخَوفِ (الإرشاد : ج ۲ ص ۱۰۵ ؛ أنساب الأشراف : ج ۳ ص ۴۰۳) .
