ر . ك : ص 179 ح 40 و ص 181 ح 42 .

و - واى بر قاتل او!

۹۵.الأمالى ، شجرى -به سندش ، از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله- : فرزندم حسين ، در پشت كوفه كشته مى‏شود . واى بر قاتلش و واگذارنده‏اش و رها كننده يارى‏اش!^۱

۹۶.كامل الزيارات -به نقل از عمر بن هُبَيره- : پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را ديدم كه حسن و حسين عليهما السلام در دامان اويند و گاه ، اين و گاه ، آن را مى‏بوسد و به حسين عليه السلام مى‏گويد: «واى بر كسى كه تو را مى‏كشد!» .^۲

۹۷.عيون أخبار الرضا عليه السلام -به سندش ، از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله- : قاتل حسين بن على ، در تابوتى از آتش است و نيمى از عذاب دنيائيان را دارد و دست و پايش را با زنجيرهاى آتشين مى‏بندند و در آتش ، سرنگونش مى‏كنند تا به قعر دوزخ برسد و بويى دارد كه دوزخيان از گند آن ، به خدايشان پناه مى‏برند و او در آن جا جاودان و چشنده عذاب دردناك است ، همراه همه كسانى كه به كشتن او (حسين عليه السلام) كمك و تحريك كرده‏اند .
هر گاه پوستشان مى‏سوزد، خداوند ، پوست ديگرى به جايش مى‏رويانَد تا دوباره عذاب دردناك را بچشند و حتّى لحظه‏اى عذاب از آنان برداشته نمى‏شود و آب جوشان دوزخ به آنها نوشانده مى‏شود . پس واى بر آنان از عذاب خداى متعال در دوزخ!^۳

ه - خداوند ، يزيد را بركت ندهد!

۹۳.كنز العمّال -به نقل از ابن عمرو ، از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله- : «يزيد! خداوند ، يزيد ، آن طعنه‏زن نفرين‏گو را بركت ندهد! هان! خبر درگذشت محبوبم و فرزند نازنينم، حسين ، به من رسيد . خاكِ مَرقدش را برايم آوردند و قاتلش را ديدم. هان كه او پيش چشم گروهى كشته نمى‏شود و يارى‏اش نمى‏كنند، جز آن كه خدا همه آنان را كيفر مى‏دهد!^۱

۹۴.المعجم الكبير -به نقل از مُعاذ بن جبل- : [روزى‏] پيامبر خدا با حال و رنگى دگرگون بر ما در آمد و فرمود: «من ، محمّد هستم و آغاز و فرجام سخن ، به من داده شده است . پس تا آن گاه كه ميان شما هستم، از من اطاعت كنيد و چون [به آن دنيا ]برده شدم، با كتاب خدا باشيد. حلال آن را حلال بشمريد و حرامش را حرام بدانيد .
[مدّتى‏] آرامش بر شما در مى‏آيد [ و ] آسايش و راحتى بر شما در خواهد آمد . [اين ، ]سرنوشتى است كه پيش‏تر ، از طرف خدا نوشته شده است . [ آن گاه ]فتنه‏هايى مانند پاره‏هاى شب تاريك بر شما در مى‏آيند . هر گاه پيامبرانى رفتند، پيامبران ديگرى آمدند ؛ امّا [اكنون ]نبوّتْ پايان يافت و به جاى آن [در آينده ]سلطنت مى‏آيد . خدا ، رحمت كند كسى را كه نبوّت را چنان كه شايسته است ، بشناسد و بر آن شناخت ، پايدار بماند ! اى معاذ! نگاه دار و بشمار» .
هنگامى كه به پنج رسيدم ، فرمود : «يزيد! خدا ، يزيد را بركت ندهد!» و سپس اشك از چشمانش سرازير شد و فرمود: «خبر شهادت حسين را برايم آوردند و نيز تربت او را و از قاتلش آگاهم كردند . سوگند به آن كه جانم در دست اوست، پيش روى گروهى كشته نمى‏شود و آنان از او دفاع نمى‏كنند، جز آن كه خداوند ، سينه‏ها و دل‏هايشان را با هم مخالف مى‏كند و بَدانِ آنها را بر ايشان مسلّط مى‏گرداند و گروه‏گروهشان مى‏سازد» .
سپس فرمود: «افسوس بر فرزندان خاندان محمّد از خليفه خوش‏گذرانى كه او را جانشين [پدرش ]مى‏كنند و اولاد و اولاد اولادم را مى‏كشد!» .
و زمانى كه به ده رسيدم ، فرمود : «وليد ، نام يك فرعون است و او ويران كننده احكام اسلام است و در برابرش ، مردى از خاندانى است كه خداوند ، شمشيرش را آخته و غلافى ندارد . در مردم ، اختلاف پيدا خواهد شد و چنين مى‏شود» و انگشتانش را داخل هم كرد .
سپس فرمود : «پس از يكصد و بيست سال ، مرگى شتابان و فراگير خواهد بود . آن سال ، سال هلاكت مردم است و بر آنها مردى از اولاد عبّاس ، حاكم مى‏شود» .^۲