۱۰۸.تذكرة الخواصّ- به نقل از حسن بن كثير و عبدِ خَير -: هنگامى كه على عليه السلام به كربلا رسيد، ايستاد و گريست و فرمود : «پدرم فداى جوانانى باد كه اين جا كشته مىشوند! اين جا خوابگاه شترانشان و اين جا محلّ فرود آمدنشان است و اين جا، جاى بر خاك افتادن آن مرد۱ است» و سپس گريهاش زياد شد.۲
۱۰۹.دلائل النبوّة ، ابو نعيم- به نقل از اصبغ بن نُباته -: ما همراه على عليه السلام به جايگاه قبر حسين عليه السلام آمديم. فرمود: «اين جا خوابگاه شتران و اين جا جايگاه اسباب سفر و اين جا جايگاه ريخته شدنِ خونشان است ؛ جوانانى از خاندان محمّد كه در اين دشت ، كشته مىشوند و آسمان و زمين برايشان مىگريند» .۳
ب - اين جا كربلاست
۱۱۰.الإرشاد- به نقل از جويريّة بن مسهر عبدى -: هنگامى كه با امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام به طرف صفّين مىرفتيم ، به منطقه كربلا رسيديم . امام عليه السلام در كناره لشكر ايستاد و سپس به چپ و راست نگريست و گريست و سپس فرمود: «به خدا سوگند، اين جا خوابگاه مركبها و جاى كشته شدن آنهاست» .
به او گفته شد: اى امير مؤمنان! اين جا كجاست؟
فرمود: «اين جا كربلاست . گروهى در آن ، كشته مىشوند كه بدون حساب به بهشت وارد مىشوند» و سپس حركت كرد.۴
1.مقصود ، امام حسين عليه السلام است .
2.لَمّا وَصَلَ عَلِيٌّ عليه السلام إلى كَربَلاءَ ، وَقَفَ وبَكى ، وقالَ : بِأَبيهِ اُغَيلِمَةٌ يُقتَلونَ هاهُنا ، هذا مُناخُ رِكابِهِم ، هذا مَوضِعُ رِحالِهِم ، هذا مَصرَعُ الرَّجُلِ ، ثُمَّ ازدادَ بُكاؤُهُ (تذكرة الخواصّ : ص ۲۵۰) .
3.أتَينا مَعَهُ مَوضِعَ قَبرِ الحُسَينِ عليه السلام ، فَقالَ : ها هُنا مُناخُ رِكابِهِم ومَوضِعُ رِحالِهِم ، وها هُنا مُهَراقُ دِمائِهِم ، فِتيَةٌ مِن آلِ مُحَمَّدٍ صلى اللَّه عليه و آله ، يُقتَلونَ بِهذِهِ العَرصَةِ ، تَبكي عَلَيهِمُ السَّماءُ وَالأَرضُ (دلائل النبوّة ، ابو نعيم : ج ۲ ص ۵۸۲ ح ۵۳۰ ؛ كشف الغمّة : ج ۲ ص ۲۲۴ و ۲۶۶ ) .
4.لَمّا تَوَجَّهنا مَعَ أميرِ المُؤمِنينَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام إلى صِفّينَ ، فَبَلَغنا طُفوفَ كَربَلاءَ ، وَقَفَ عليه السلام ناحِيَةً مِنَ العَسكَرِ ، ثُمَّ نَظَرَ يَميناً وشِمالاً وَاستَعبَرَ ، ثُمَّ قالَ : هذا - وَاللَّهِ - مُناخُ رِكابِهِم ، ومَوضِعُ مَنِيَّتِهِم .
فَقيلَ لَهُ : يا أميرَ المُؤمِنينَ ، ما هذَا المَوضِعُ ؟ قالَ : هذا كَربَلاءُ ، يُقتَلُ فيهِ قَومٌ يَدخُلونَ الجَنَّةَ بِغَيرِ حِسابٍ . ثُمَّ سارَ (الإرشاد : ج ۱ ص ۳۳۲ ، كشف اليقين : ص ۱۰۰ ح ۹۲) .
