ح - در كنار رود فرات، صبر كن ، اى ابا عبد اللَّه!

۱۱۷.مُسنَد ابن حنبل- به نقل از عبد اللَّه بن نُجَى ، در باره پدرش -: او كه مسئول وسايل طهارت على عليه السلام بود ، با ايشان كه عازم صفّين بود، حركت كرد. هنگامى كه از كنار نينوا^۱ مى‏گذشت ، على عليه السلام ندا داد: «صبر داشته باش ، ابا عبد اللَّه! صبر داشته باش ، ابا عبد اللَّه! در كنار فرات !» .
گفتم: يعنى چه؟
فرمود: «روزى بر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله وارد شدم و چشمانش اشكبار بود. پرسيدم: اى پيامبر خدا! آيا كسى شما را ناراحت كرده است؟ چرا اشك از چشمانت سرازير است؟
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: جبرئيل ، اندكى پيش ، از نزدم رفت. او برايم گفت كه حسين در كنار رود فرات ، كشته مى‏شود.
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: جبرئيل گفت: آيا مى‏خواهى خاك آن جا را ببويى؟ گفتم: آرى . و جبرئيل، دستش را دراز كرد و مشتى از خاك آن جا را به من داد و من ديگر نتوانستم جلوى ريزش اشك خود را بگيرم» .^۲

ط - اين جا، اين جا!

۱۱۸.وقعة صفّين- به نقل از ابو جُحَيفه -: عُروه بارقى نزد سعيد بن وَهْب آمد و از او سؤال كرد و من مى‏شنيدم. او گفت: [پيش از اين‏] حديثى را از على بن ابى طالب عليه السلام برايم نقل كردى.
گفت : آرى! مِخنَف بن سُلَيم ، مرا به سوى على عليه السلام فرستاد و من در كربلا به او رسيدم. ديدم با دستش اشاره مى‏كند و مى‏گويد: «اين جا، اين جا» .
مردى به او گفت: اى امير مؤمنان! اين، چه معنايى مى‏دهد؟
فرمود: «اسباب سفر خاندان محمّد ، اين جا فرود مى‏آيد . واى بر ايشان از [ستم ]شما و واى بر شما از [دادخواهى‏] ايشان [در پيشگاه خداوند]!» .
مرد به على عليه السلام گفت: اى امير مؤمنان! معناى اين سخن چيست؟
فرمود: «واى بر ايشان از شما ، كه آنها را مى‏كشيد ، و واى بر شما از ايشان ، كه خداوند ، شما را به دليل كشتن آنها، به آتش دوزخ مى‏برد!» .^۳

ز - خون‏ها در آن جا ريخته مى‏شود

۱۱۶.المطالب العالية : ابو يحيى ، از مردى از قبيله بنى ضَبّه نقل مى‏كند : هنگامى كه على عليه السلام به كربلا فرود آمد ، حاضر بودم . رفت تا در نقطه‏اى ايستاد و با دستش اشاره كرد و فرمود: «جايگاه مركب‏هايشان ، جلوى آن و جاى اسباب سفرشان ، در سمت چپ آن است» و با دستش به زمين زد و يك مشت خاك از زمين برداشت و آن را بوييد و در همان حالى كه خميده بود ، فرمود: «خوشا به حال خون‏هايى كه در آن، ريخته مى‏شود!» .
سپس حسين عليه السلام آمد و در كربلا بار افكند. من ميان گروهى كه ابن زياد به سوى حسين عليه السلام فرستاده بود، بودم . هنگامى كه وارد شدم، گويى جايگاه على عليه السلام و اشاره كردن با دستش را ديدم . پس اسبم را چرخاندم و به سوى حسين بن على عليه السلام باز گشتم و بر او سلام دادم و به او گفتم: پدرت، داناترينِ مردم بود و من در فلان زمان، نزد او حضور داشتم و او چنين و چنان گفت و بى ترديد و به خدا سوگند ، تو اكنون كشته مى‏شوى .
حسين عليه السلام فرمود: «تو مى‏خواهى چه كنى؟ آيا به ما مى‏پيوندى ، يا به خانواده‏ات ملحق مى‏شوى؟» .
گفتم: به خدا سوگند، من بدهكار و عيالوارم و گمان نمى‏كنم كه جز به خانواده‏ام ملحق شوم .
حسين عليه السلام با اشاره به مالى كه جلويش بود ، فرمود: «اكنون كه به ما نمى‏پيوندى ، به مقدار نيازت از اين مال بردار، پيش از آن كه [مرا بكشند و ] بر تو حرام شود . سپس بشتاب كه به خدا سوگند، هيچ كس نيست كه صداى دعوت [و كمك‏خواهىِ ]مرا بشنود و درخشش شمشيرها را ببيند و به يارى‏مان نيايد، جز آن كه بر زبان محمّد صلى اللَّه عليه و آله نفرين شده است» .
گفتم: به خدا سوگند، امروز ، هر دو كار را جمع نمى‏كنم: مالت را بگيرم و تو را وا گذارم!
ابو يحيى مى‏گويد: آن مرد ، باز گشت و آن جا را ترك كرد .^۱