۱۸۶.الفتوح : حسين عليه السلام رو به حاضران كرد و فرمود: «برخيزيد و به خانه‏هاى خود برويد . من هم نزد اين مرد مى‏روم ببينم چه خبر است و چه مى‏خواهد؟» .
ابن زبير به ايشان گفت: جانم فدايت ، اى پسر پيامبر خدا! من مى‏ترسم شما را نزد خود نگه دارند و شما را رها نسازند ، مگر آن كه بيعت كنيد يا كشته شويد.
حسين عليه السلام فرمود: «من ، تنها نزد او نمى‏روم ؛ بلكه دوستان، ياران و شيعيان راستين خود را همراه خود مى‏برم و به آنان دستور مى‏دهم كه هر كدام شمشيرى برهنه زير لباس خود داشته باشد و همراه من حركت كنند و هر گاه به آنان اشاره كردم و گفتم : "اى خاندان پيامبر ! داخل شويد"، داخل شوند و آنچه بِدانان فرمان مى‏دهم ، انجام دهند تا بتوانم از [خواسته‏] آنان سر باز زنم و خودم، خود را فرمان‏بردار و خوار نسازم. به خدا سوگند ، مى‏دانم حادثه‏اى پيش آمده كه قدرت و توان تحمّل آن نيست ؛ ولى قضاى خداوند ، در باره‏ام تحقّق خواهد يافت و اوست كه آنچه را بخواهد و بِدان خشنود باشد ، در خاندان پيامبرش انجام مى‏دهد».
[راوى‏] مى‏گويد : آن گاه حسين بن على عليه السلام روانه منزلش شد و آب طلب كرد و لباس [تميز ]پوشيد و وضو گرفت و دو ركعت نماز خواند و در نماز ، هر چه دوست داشت ، از خداوند ، درخواست كرد. چون از نمازْ فارغ گشت ، به دنبال جوانان و خويشاوندان و دوستدارانش فرستاد و آنان را از وضعيت خود ، آگاه ساخت. سپس فرمود: «درِ خانه اين مرد باشيد . من نزد او مى‏روم و با او سخن مى‏گويم . اگر شنيديد كه صدايم بلند شد و شنيديد شما را مى‏خوانم كه : "اى خاندان پيامبر!" ، بدون اجازه وارد شويد و شمشيرها را از غلاف در آوريد ؛ ولى شتاب نكنيد . اگر امرى ناگوار ديديد ، از شمشيرها استفاده كنيد و كسى را كه مى‏خواهد مرا بكشد، بكشيد» .
آن گاه حسين عليه السلام به همراه سى تَن از دوستان و شيعيان و خاندانش از منزل بيرون آمد و در دستش عصاى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بود . آنان را بر درِ خانه وليد بن عُتبه نگاه داشت و فرمود : «سفارش‏هايم را خوب به ياد داشته باشيد و از آن ، تعدّى نكنيد . اميدوارم، به خواست خداوند، به سلامت ، نزد شما برگردم».^۱

1 / 5

تدبير امام عليه السلام پيش از رفتن به نزد وليد

۱۸۳.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو مخنف -: [پسر زبير به حسين عليه السلام‏] گفت: شما چه مى‏كنيد؟
[حسين عليه السلام‏] فرمود: «هم‏اينك جوانان و هواداران خود را جمع مى‏كنم و نزد وليد مى‏روم . هنگامى كه به خانه وليد رسيدم ، جوانان را بيرون خانه نگه مى‏دارم و خود ، داخل مى‏شوم» .
[پسر زبير] گفت: از او بر تو مى‏ترسم ، آن گاه كه وارد شوى.
فرمود: «من بر او وارد نمى‏شوم ، مگر اين كه بر امتناع از بيعت ، قادر باشم» .
امام عليه السلام به پا خاست و دوستان و خويشاوندانش را جمع كرد و به سمت خانه وليد راه افتاد . وقتى به درِ خانه وى رسيد ، به يارانش فرمود: «من داخل مى‏شوم . اگر شما را فرا خواندم ، يا شنيديد كه صداى وليد بلند شد ، تمامتان داخل شويد ، وگرنه از جاى خود ، حركت نكنيد تا من نزد شما بيايم».^۱

۱۸۴.الإرشاد : حسين عليه السلام فهميد كه مقصود وليد [از فرا خواندن ايشان ]چيست . به همين خاطر ، گروهى از دوستانش را فرا خواند و دستور داد سلاح بر گيرند و به آنان فرمود: «وليد ، مرا در اين ساعت ، فرا خوانده و بعيد نمى‏دانم مرا به كارى تكليف كند كه نمى‏خواهم آن را اجابت كنم و او مورد اطمينان نيست. پس همراه من باشيد . وقتى من وارد خانه او شدم ، شما درِ خانه بنشينيد . اگر شنيديد صدايم بلند شد ، داخل شويد تا او را از [آسيب زدن به‏] من باز داريد» .^۲

۱۸۵.البداية و النهاية- به نقل از ابو مخنف -: حسين عليه السلام برخاست و دوستانش را جمع كرد و به درِ خانه امير آمد . اجازه ورود گرفت و به وى اجازه داده شد . او تنهايى وارد خانه شد و دوستانش را بر درِ خانه نشاند و فرمود: «اگر صدايى مشكوك شنيديد ، وارد خانه شويد» .^۳