441.الفتوح : عبيد اللَّه بن زياد براى محمّد بن اشعث ، پيغام فرستاد كه به مسلم ، امان بده ؛ چرا كه جز از اين طريق ، نمى‏توانى بر او دست يابى.
محمّد بن اشعث ، پس از آن گفت: واى بر تو ، اى مسلم ! خودت را به كشتن مده . تو در امانى .
مسلم بن عقيل مى‏گفت: مرا به امانِ اهل نيرنگ ، نيازى نيست . آن گاه به نبرد پرداخت و اين شعر را مى‏خواند:
سوگند ياد كرده‏ام كه جز به آزادگى ، كشته نشوم ،گرچه مرگ را جامى تلخ بيابم .
خوش ندارم به من نيرنگ بزنند و يا فريب بخورم .

4 / 28

اسارت مسلم پس از جراحتْ ديدن بسيار

۴۳۹.الملهوف : چون مسلم ، گروهى از آنان را كشت، محمّد بن اشعث بانگ بر آورد: اى مسلم ! تو در امانى.
مسلم گفت: چه اعتمادى به امانِ اهل نيرنگ و فجور هست ؟! و باز يورش آورد و با آنان مى‏جنگيد و سروده‏هاى حَمران بن مالك خَثعَمى را در روز نبرد خثعم و بنى عامر مى‏خواند:
سوگند ياد كرده‏ام كه جز به آزادگى ، كشته نشوم،گرچه مرگ را ناخوش مى‏دارم .
خوش ندارم كه به من نيرنگ بزنند يا فريب بخورم‏و با آب گوارا ، آب گرم و تلخ را مخلوط كنم .
هر كسى روزى ، مرگ را ملاقات مى‏كند .با شما نبرد مى‏كنم و از سختى ، هراسى ندارم .
به وى گفتند: به راستى كه نيرنگ و فريبى نيست . ولى مسلم ، بِدان توجّه نكرد و پس از ديدن جراحت‏هاى سنگين ، جمعيت بر او هجوم آوردند و مردى از پشت به وى ضربتى زد و به زمين افتاد و به اسارت گرفته شد.^۱

۴۴۰.المناقب ، ابن شهرآشوب : پسر اشعث گفت: واى بر تو، اى پسر عقيل! تو در امانى . مسلم نيز مى‏گفت: مرا به امان فاجران ، نيازى نيست . و اين شعر را مى‏خواند:
سوگند ياد كرده‏ام كه جز به آزادگى ، كشته نشوم،گرچه مرگ را چيز تلخى مى‏بينم .
خوش ندارم كه به من نيرنگ بزنند و يا فريب بخورم.هر كسى روزى ، مرگ را ملاقات مى‏كند .
با شما نبرد مى‏كنم و از سختى ، هراسى ندارم،مانند جوانى كه هرگز فرار نكرده است .
آن گاه آنان او را با تير و سنگ زدند تا خسته شد و بر ديوار ، تكيه كرد و گفت: چرا به سويم مانند كفّار ، سنگ پرتاب مى‏كنيد ، در حالى كه من از خاندان پيامبرانِ ابرار هستم؟ آيا حقّ پيامبر خدا را در خاندانش پاس نمى‏داريد؟
پسر اشعث گفت: خودت را به كشتن مده . تو در ذمّه منى.
مسلم گفت: تا نيرو در بدن دارم ، اسير نخواهم شد . نه ، به خدا ! اين ، شدنى نيست . و بر پسر اشعث ، يورش بُرد و او فرار كرد. آن گاه مسلم گفت: بار خدايا ! عطش ، بى‏تابم كرده است.
آن گاه از هر سو بر مسلم حمله كردند و بُكَير بن حُمرانِ احمرى ، ضربتى بر لب بالاى مسلم زد و مسلم هم شمشيرى بر دل او فرو كرد و او را كشت و كسى از پشت ، بر مسلم ، نيزه‏اى زد و او از اسب بر زمين افتاد و به اسارت گرفته شد.^۲