463
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1

4 / 32

آنچه ميان مسلم و ابن زياد در قصر حكومتى گذشت‏

۴۵۶.أنساب الأشراف : مسلم را نزد ابن زياد آوردند و پيش از اين ، پسر اشعث به وى امان داده بود ؛ ولى ابن زياد ، آن امان را نپذيرفت.۱

۴۵۷.تاريخ الطبرى- به نقل از جعفر بن حذيفه طايى -: محمّد بن اشعث، مسلم بن عقيل را به قصر آورد و اجازه ورود خواست و به وى اجازه داده شد. محمّد بن اشعث ، داستان پسر عقيل را براى ابن زياد ، تعريف كرد و نيز ضربت زدن بُكَير را بر مسلم، يادآور شد.
ابن زياد گفت: او (مسلم ) از رحمت خدا دور باد!
آن گاه محمّد بن اشعث ، داستانِ خود و امانى را كه به مسلم داده بود ، باز گفت.
عبيد اللَّه گفت: تو را چه به امان دادن ؟! تو را نفرستاديم كه به وى امان دهى ! تو را فرستاديم تا او را بياورى . محمّد بن اشعث ، سكوت كرد.
مسلم را كه به قصر آوردند ، تشنه بود و بر آستانه قصر ، گروهى نشسته بودند و منتظر اجازه ورود بودند ، كسانى از جمله : عُمارة بن عُقبة بن ابى مُعَيط، عمرو بن حُرَيث، مسلم بن عمرو و كثير بن شهاب.۲

1.اُتِيَ بِهِ [أي بِمُسلِمٍ‏] ابنَ زِيادٍ ، وقَد آمَنَهُ ابنُ الأَشعَثِ ، فَلَم يُنفِذ أمانَهُ (أنساب الأشراف : ج ۲ ص ۳۳۹) .

2.أقبَلَ مُحَمَّدُ بنُ الأَشعَثِ بِابنِ عَقيلٍ إلى‏ بابِ القَصرِ ، فَاستَأذَنَ فَاُذِنَ لَهُ ، فَأَخبَرَ عُبَيدَ اللَّهِ خَبَرَ ابنِ عَقيلٍ ، وضَربِ بُكَيرٍ إيّاهُ ، فَقالَ : بُعداً لَهُ ! فَأَخبَرَهُ مُحَمَّدُ بنُ الأَشعَثِ بِما كانَ مِنهُ ، وما كانَ مِن أمانِهِ إيّاهُ . فَقالَ عُبَيدُ اللَّهِ : ما أنتَ وَالأَمانُ ، كَأَنّا أرسَلناكَ تُؤمِنُهُ ! إنَّما أرسَلناكَ لِتَأتِيَنا بِهِ . فَسَكَتَ . وَانتَهَى ابنُ عَقيلٍ إلى‏ بابِ القَصرِ وهُوَ عَطشانُ ، وعَلى‏ بابِ القَصرِ ناسٌ جُلوسٌ يَنتَظِرونَ الإِذنَ ، مِنهُم : عُمارَةُ بنُ عُقبَةَ بنِ أبي مُعَيطٍ ، وعَمرُو بنُ حُرَيثٍ ، ومُسلِمُ بنُ عَمرٍو ، وكَثيرُ بنُ شِهابٍ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۷۵ ؛ الإرشاد : ج ۲ ص ۶۱) .


شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1
462

۴۵۴.الفتوح : مسلم، پيوسته مى‏گفت : به من ، قدرى آب بدهيد . مسلم بن عمرو باهِلى به او گفت: به خدا سوگند ، آب نخواهى چشيد ، تا مرگ را بچشى.
مسلم بن عقيل به وى گفت: واى بر تو ! چه قدر جفاپيشه و خشن و تندخو هستى ! گواهى مى‏دهم كه اگر از قريش هستى، به آنها چسبيده‏اى [ و در اصل، از قريش نيستى ] و اگر از غير قريشى ، خود را به غير پدرت نسبت داده‏اى. كيستى ، اى دشمن خدا؟
گفت: من كسى هستم كه حقيقت را شناخت ، آن گاه كه تو آن را انكار كردى ، و با امامش يك‏رنگ بود ، آن گاه كه تو با او نفاق ورزيدى، و حرف‏شنو و فرمانبر بود ، آن گاه كه تو مخالفت ورزيدى. من ، مسلم بن عمرو باهِلى ام .
مسلم بن عقيل به وى گفت: تو به جاودانگى در آتش و آب داغ آن ، سزاوارترى ؛ چرا كه فرمانبرى از فرزندان سفيان را بر پيروى از محمّدِ پيامبر ، ترجيح داده‏اى .
آن گاه مسلم بن عقيل - كه خداوند ، رحمتش كند - گفت: واى بر شما ، اى كوفيان ! قدرى آب به من بدهيد .
در اين هنگام ، غلام عمرو بن حُرَيث باهلى ، با كوزه و ظرفى آمد و كوزه را به وى داد ؛ ولى هر بار كه مسلم خواست بنوشد ، ظرف ، پُر از خون مى‏شد. او به جهت خون بسيار ، نتوانست آب بنوشد و دندان‏هاى جلويش در ظرف افتاد . مسلم بن عقيل - كه خداوند ، رحمتش كند - از نوشيدن آب ، صرف‏نظر كرد.
مسلم را آوردند تا بر عبيد اللَّه بن زياد ، وارد شد.۱

۴۵۵.البداية و النهاية : چون مسلم بن عقيل به درِ قصر رسيد ، در آن جا گروهى از فرمان‏روايان از پسران صحابه ايستاده بودند كه مسلم، آنان را مى‏شناخت و آنان هم مسلم را مى‏شناختند . آنان منتظر بودند كه به آنان ، اجازه ورود به نزد ابن زياد داده شود.
مسلم ، صورت و لباسش ، خون‏آلود بود و جراحت‏هاى بسيار داشت و بسيار تشنه بود. كوزه آب خنكى در آن جا بود . خواست از آن بنوشد ، كه مردى از ميان آن جمعيت گفت: به خدا سوگند ، از اين آب نمى‏نوشى تا از آب داغِ جهنّم بنوشى.
مسلم به وى گفت: واى بر تو ، اى پسر باهله ! تو به آب‏هاى داغ و جاودانگى در آتش جهنّم ، سزاوارترى . آن گاه نشست و از خستگى و ناتوانى و عطش ، به ديوار ، تكيه داد.
عُمارة بن عُقبة بن ابى مُعَيط ، غلامش را به منزلش فرستاد و او كوزه‏اى را كه بر آن پارچه‏اى بود، به همراه ظرفى آورد و آب را در ظرف مى‏ريخت و به مسلم مى‏داد تا بنوشد ؛ ولى مسلم به خاطر بسيارىِ خونى كه در آب مى‏ريخت ، نتوانست آبى بنوشد . اين كار، دو يا سه بار تكرار شد و چون اندكى نوشيد ، دندان‏هاى جلويش در ظرف افتاد . پس گفت: ستايش ، خداى را كه از روزى‏ام ، قدرى آب مانده بود.۲

1.فَجَعَلَ [مُسلِمٌ‏] يَقولُ : اِسقوني شُربَةً مِنَ الماءِ ، فَقالَ لَهُ مُسلِمُ بنُ عَمرٍو الباهِلِيُّ : وَاللَّهِ لا تَذوقُ الماءَ يَابنَ عَقيلٍ أو تَذوقَ المَوتَ ، فَقالَ لَهُ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ : وَيلَكَ يا هذا ، ما أجفاكَ وأفَظَّكَ وأغلَظَكَ ! ! اُشهِدُ عَلَيكَ أنَّكَ إن كُنتَ مِن قُرَيشٍ فَإِنَّكَ مُلصَقٌ ، وإن كُنتَ مِن غَيرِ قُرَيشٍ فَإِنَّكَ مُدَّعٍ إلى‏ غَيرِ أبيكَ . مَن أنتَ يا عَدُوَّ اللَّهِ ؟ فَقالَ : أنَا مَن عَرَفَ الحَقَّ إذ أنكَرتَهُ ، ونَصَحَ لِإِمامِهِ إذ غَشَشتَهُ ، وسَمِعَ وأطاعَ إذ خالَفتَهُ ، أنَا مُسلِمُ بنُ عَمرٍو الباهِلِيُّ . فَقالَ لَهُ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ : أنتَ أولى‏ بِالخُلودِ وَالحَميمِ ، إذ آثَرتَ طاعَةَ بَني سُفيانَ عَلى‏ طاعَةِ الرَّسولِ مُحَمَّدٍ صلى اللَّه عليه و آله . ثُمَّ قالَ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ - رَحِمَهُ اللَّهُ - : وَيحَكُم يا أهلَ الكوفَةِ ! اِسقوني شُربَةً مِن ماءٍ . فَأَتاهُ غُلامٌ لِعَمرِو بنِ حُرَيثٍ الباهِلِيِّ بِقُلَّةٍ فيها ماءٌ ، وقَدَحٍ فيها ، فَناوَلَهُ القُلَّةَ ، فَكُلَّما أرادَ أن يَشرَبَ امتَلَأَ القَدَحُ دَماً ، فَلَم يَقدِر أن يَشرَبَ مِن كَثرَةِ الدَّمِ ، وسَقَطَت ثَنِيَّتاهُ فِي القَدَحِ ، فَامتَنَعَ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ - رَحِمَهُ اللَّهُ - مِن شُربِ الماءِ . قالَ : واُتِيَ بِهِ حَتّى‏ اُدخِلَ عَلى‏ عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ (الفتوح : ج ۵ ص ۵۵ ، مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۱ ص ۲۱۰) .

2.لَمَّا انتَهى‏ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ إلى‏ بابِ القَصرِ ، إذا عَلى‏ بابِهِ جَماعَةٌ مِنَ الاُمَراءِ مِن أبناءِ الصَّحابَةِ ، مِمَّن يَعرِفُهُم ويَعرِفونَهُ ، يَنتَظِرونَ أن يُؤذَنَ لَهُم عَلَى ابنِ زِيادٍ ، ومُسلِمٌ مُخَضَّبٌ بِالدِّماءِ في وَجهِهِ وثِيابِهِ ، وهُوَ مُثخَنٌ بِالجِراحِ ، وهُوَ في غايَةِ العَطَشِ ، وإذا قُلَّةٌ مِن ماءٍ بارِدٍ هُنالِكَ ، فَأَرادَ أن يَتَناوَلَها لِيَشرَبَ مِنها ، فَقالَ لَهُ رَجُلٌ مِن اُولئِكَ : وَاللَّهِ لا تَشرَبُ مِنها حَتّى‏ تَشرَبَ مِنَ الحَميمِ ! فَقالَ لَهُ : وَيلَكَ يَابنَ ناهِلَةَ ، أنتَ أولى‏ بِالحَميمِ وَالخُلودِ في نارِ الجَحيمِ مِنّي . ثُمَّ جَلَسَ فَتَسانَدَ إلَى الحائِطِ مِنَ التَّعَبِ وَالكَلالِ وَالعَطَشِ ، فَبَعَثَ عُمارةُ بنُ عُقبَةَ بنِ أبي مُعَيطٍ مَولىً لَهُ إلى‏ دارِهِ ، فَجاءَ بِقُلَّةٍ عَلَيها مِنديلٌ ومَعَهُ قَدَحٌ ، فَجَعَلَ يُفرِغُ لَهُ فِي القَدَحِ ويُعطيهِ فَيَشرَبُ ، فَلا يَستَطيعُ أن يُسيغَهُ مِن كَثرَةِ الدِّماءِ الَّتي تَعلو عَلَى الماءِ ، مَرَّتَينِ أو ثَلاثاً ، فَلَمّا شَرِبَ سَقَطَت ثَناياهُ مَعَ الماءِ ، فَقالَ : اَلحَمدُ للَّهِ‏ِ ، لَقَد كانَ بَقِيَ لي مِنَ الرِّزقِ المَقسومِ شُربَةُ ماءٍ (البداية و النهاية : ج ۸ ص ۱۵۶) .

تعداد بازدید : 149665
صفحه از 873
پرینت  ارسال به