۴۵۴.الفتوح : مسلم، پيوسته مىگفت : به من ، قدرى آب بدهيد . مسلم بن عمرو باهِلى به او گفت: به خدا سوگند ، آب نخواهى چشيد ، تا مرگ را بچشى.
مسلم بن عقيل به وى گفت: واى بر تو ! چه قدر جفاپيشه و خشن و تندخو هستى ! گواهى مىدهم كه اگر از قريش هستى، به آنها چسبيدهاى [ و در اصل، از قريش نيستى ] و اگر از غير قريشى ، خود را به غير پدرت نسبت دادهاى. كيستى ، اى دشمن خدا؟
گفت: من كسى هستم كه حقيقت را شناخت ، آن گاه كه تو آن را انكار كردى ، و با امامش يكرنگ بود ، آن گاه كه تو با او نفاق ورزيدى، و حرفشنو و فرمانبر بود ، آن گاه كه تو مخالفت ورزيدى. من ، مسلم بن عمرو باهِلى ام .
مسلم بن عقيل به وى گفت: تو به جاودانگى در آتش و آب داغ آن ، سزاوارترى ؛ چرا كه فرمانبرى از فرزندان سفيان را بر پيروى از محمّدِ پيامبر ، ترجيح دادهاى .
آن گاه مسلم بن عقيل - كه خداوند ، رحمتش كند - گفت: واى بر شما ، اى كوفيان ! قدرى آب به من بدهيد .
در اين هنگام ، غلام عمرو بن حُرَيث باهلى ، با كوزه و ظرفى آمد و كوزه را به وى داد ؛ ولى هر بار كه مسلم خواست بنوشد ، ظرف ، پُر از خون مىشد. او به جهت خون بسيار ، نتوانست آب بنوشد و دندانهاى جلويش در ظرف افتاد . مسلم بن عقيل - كه خداوند ، رحمتش كند - از نوشيدن آب ، صرفنظر كرد.
مسلم را آوردند تا بر عبيد اللَّه بن زياد ، وارد شد.۱
۴۵۵.البداية و النهاية : چون مسلم بن عقيل به درِ قصر رسيد ، در آن جا گروهى از فرمانروايان از پسران صحابه ايستاده بودند كه مسلم، آنان را مىشناخت و آنان هم مسلم را مىشناختند . آنان منتظر بودند كه به آنان ، اجازه ورود به نزد ابن زياد داده شود.
مسلم ، صورت و لباسش ، خونآلود بود و جراحتهاى بسيار داشت و بسيار تشنه بود. كوزه آب خنكى در آن جا بود . خواست از آن بنوشد ، كه مردى از ميان آن جمعيت گفت: به خدا سوگند ، از اين آب نمىنوشى تا از آب داغِ جهنّم بنوشى.
مسلم به وى گفت: واى بر تو ، اى پسر باهله ! تو به آبهاى داغ و جاودانگى در آتش جهنّم ، سزاوارترى . آن گاه نشست و از خستگى و ناتوانى و عطش ، به ديوار ، تكيه داد.
عُمارة بن عُقبة بن ابى مُعَيط ، غلامش را به منزلش فرستاد و او كوزهاى را كه بر آن پارچهاى بود، به همراه ظرفى آورد و آب را در ظرف مىريخت و به مسلم مىداد تا بنوشد ؛ ولى مسلم به خاطر بسيارىِ خونى كه در آب مىريخت ، نتوانست آبى بنوشد . اين كار، دو يا سه بار تكرار شد و چون اندكى نوشيد ، دندانهاى جلويش در ظرف افتاد . پس گفت: ستايش ، خداى را كه از روزىام ، قدرى آب مانده بود.۲
1.فَجَعَلَ [مُسلِمٌ] يَقولُ : اِسقوني شُربَةً مِنَ الماءِ ، فَقالَ لَهُ مُسلِمُ بنُ عَمرٍو الباهِلِيُّ : وَاللَّهِ لا تَذوقُ الماءَ يَابنَ عَقيلٍ أو تَذوقَ المَوتَ ، فَقالَ لَهُ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ : وَيلَكَ يا هذا ، ما أجفاكَ وأفَظَّكَ وأغلَظَكَ ! ! اُشهِدُ عَلَيكَ أنَّكَ إن كُنتَ مِن قُرَيشٍ فَإِنَّكَ مُلصَقٌ ، وإن كُنتَ مِن غَيرِ قُرَيشٍ فَإِنَّكَ مُدَّعٍ إلى غَيرِ أبيكَ . مَن أنتَ يا عَدُوَّ اللَّهِ ؟
فَقالَ : أنَا مَن عَرَفَ الحَقَّ إذ أنكَرتَهُ ، ونَصَحَ لِإِمامِهِ إذ غَشَشتَهُ ، وسَمِعَ وأطاعَ إذ خالَفتَهُ ، أنَا مُسلِمُ بنُ عَمرٍو الباهِلِيُّ .
فَقالَ لَهُ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ : أنتَ أولى بِالخُلودِ وَالحَميمِ ، إذ آثَرتَ طاعَةَ بَني سُفيانَ عَلى طاعَةِ الرَّسولِ مُحَمَّدٍ صلى اللَّه عليه و آله .
ثُمَّ قالَ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ - رَحِمَهُ اللَّهُ - : وَيحَكُم يا أهلَ الكوفَةِ ! اِسقوني شُربَةً مِن ماءٍ . فَأَتاهُ غُلامٌ لِعَمرِو بنِ حُرَيثٍ الباهِلِيِّ بِقُلَّةٍ فيها ماءٌ ، وقَدَحٍ فيها ، فَناوَلَهُ القُلَّةَ ، فَكُلَّما أرادَ أن يَشرَبَ امتَلَأَ القَدَحُ دَماً ، فَلَم يَقدِر أن يَشرَبَ مِن كَثرَةِ الدَّمِ ، وسَقَطَت ثَنِيَّتاهُ فِي القَدَحِ ، فَامتَنَعَ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ - رَحِمَهُ اللَّهُ - مِن شُربِ الماءِ .
قالَ : واُتِيَ بِهِ حَتّى اُدخِلَ عَلى عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ (الفتوح : ج ۵ ص ۵۵ ، مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۱ ص ۲۱۰) .
2.لَمَّا انتَهى مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ إلى بابِ القَصرِ ، إذا عَلى بابِهِ جَماعَةٌ مِنَ الاُمَراءِ مِن أبناءِ الصَّحابَةِ ، مِمَّن يَعرِفُهُم ويَعرِفونَهُ ، يَنتَظِرونَ أن يُؤذَنَ لَهُم عَلَى ابنِ زِيادٍ ، ومُسلِمٌ مُخَضَّبٌ بِالدِّماءِ في وَجهِهِ وثِيابِهِ ، وهُوَ مُثخَنٌ بِالجِراحِ ، وهُوَ في غايَةِ العَطَشِ ، وإذا قُلَّةٌ مِن ماءٍ بارِدٍ هُنالِكَ ، فَأَرادَ أن يَتَناوَلَها لِيَشرَبَ مِنها ، فَقالَ لَهُ رَجُلٌ مِن اُولئِكَ : وَاللَّهِ لا تَشرَبُ مِنها حَتّى تَشرَبَ مِنَ الحَميمِ !
فَقالَ لَهُ : وَيلَكَ يَابنَ ناهِلَةَ ، أنتَ أولى بِالحَميمِ وَالخُلودِ في نارِ الجَحيمِ مِنّي . ثُمَّ جَلَسَ فَتَسانَدَ إلَى الحائِطِ مِنَ التَّعَبِ وَالكَلالِ وَالعَطَشِ ، فَبَعَثَ عُمارةُ بنُ عُقبَةَ بنِ أبي مُعَيطٍ مَولىً لَهُ إلى دارِهِ ، فَجاءَ بِقُلَّةٍ عَلَيها مِنديلٌ ومَعَهُ قَدَحٌ ، فَجَعَلَ يُفرِغُ لَهُ فِي القَدَحِ ويُعطيهِ فَيَشرَبُ ، فَلا يَستَطيعُ أن يُسيغَهُ مِن كَثرَةِ الدِّماءِ الَّتي تَعلو عَلَى الماءِ ، مَرَّتَينِ أو ثَلاثاً ، فَلَمّا شَرِبَ سَقَطَت ثَناياهُ مَعَ الماءِ ، فَقالَ : اَلحَمدُ للَّهِِ ، لَقَد كانَ بَقِيَ لي مِنَ الرِّزقِ المَقسومِ شُربَةُ ماءٍ (البداية و النهاية : ج ۸ ص ۱۵۶) .