۵۶۹.الأخبار الطوال : حسين عليه السلام از بطن الرُمَّه۱ حركت كرد و عبد اللَّه بن مطيع را ديد كه از عراق، باز مىگشت . او بر حسين عليه السلام سلام كرد و به ايشان گفت: پدر و مادرم به فدايت، اى فرزند پيامبر خدا! چه چيزى تو را از حرم خدا و حرم جدّت، بيرون آورده است؟
فرمود: «مردم كوفه ، نامههايى برايم نوشتهاند و از من خواستهاند كه به سوى آنان بروم ؛ چون به زنده كردن نشانههاى حق و ميراندن بدعتها، اميد بستهاند» .
ابن مطيع به ايشان گفت : تو را به خدا ، سوگند مىدهم كه به كوفه وارد نشوى . به خدا سوگند كه اگر بِدان وارد شوى ، حتماً تو را خواهند كشت .
حسين عليه السلام فرمود : «(جز آنچه خدا بر ما مقرّر كرده است ، به ما نخواهد رسيد )» و آن گاه با او خداحافظى كرد و رفت.۲
۵۷۰.مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى : عبد اللَّه بن مطيعِ عَدَوى ، به سوى حسين عليه السلام آمد و گفت: فدايت شوم ، اى فرزند پيامبر خدا! به عراق نرو ؛ چرا كه تو نزد خدا، احترام ويژهاى دارى و با پيامبر خدا نيز خويشاوندى ويژه دارى. پسرعموى تو در كوفه كشته شد و اگر بنى اميّه تو را بكشند ، از شكستن هيچ حرمتى پروا نخواهند كرد و پس از از كشتن تو ، از كشتن هيچ كس پروا نخواهند كرد. پس خدا را ، خدا را ، كه با [ دادن ]جان خويش ، ما را مصيبتزده گردانى!
حسين عليه السلام به سخن او توجّه نكرد.۳
1.بطن الرُّمّه، منزلگاه مردم بصره در سفرشان به مدينه است و كوفىها و اهل بصره، در آن جا به هم مىرسند (معجم البلدان : ج ۳ ص ۷۲ . نيز ، ر . ك : نقشه شماره ۳ در پايان جلد ۲).
2.سارَ الحُسَينُ عليه السلام مِن بَطنِ الرُّمَّةِ ، فَلَقِيَهُ عَبدُ اللَّهِ بنُ مُطيعٍ ، وهُوَ مُنصَرِفٌ مِنَ العِراقِ ، فَسَلَّمَ عَلَى الحُسَينِ عليه السلام ، وقالَ لَهُ :
بِأَبي أنتَ واُمّي يَابنَ رَسولِ اللَّهِ ! ما أخرَجَكَ مِن حَرَمِ اللَّهِ وحَرَمِ جَدِّكَ ؟
فَقالَ : إنَّ أهلَ الكوفَةِ كَتَبوا إلَيَّ يَسأَلونَني أن أقدَمَ عَلَيهِم ، لِما رَجَوا مِن إحياءِ مَعالِمِ الحَقِّ ، وإماتَةِ البِدَعِ .
قالَ لَهُ ابنُ مُطيعٍ : أنشُدُكَ اللَّهَ ألّا تَأتِيَ الكوفَةَ ، فَوَاللَّهِ لَئِن أتَيتَها لَتُقتَلَنَّ .
فَقالَ الحُسَينُ عليه السلام : (لَّن يُصِيبَنَا إِلَّا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا) ، توبه : آيه ۵۱ . ثُمَّ وَدَّعَهُ ومَضى (الأخبار الطوال : ص ۲۴۶) .
3.وأقبَلَ إلَيهِ [أي إلَى الحُسَينِ عليه السلام] عَبدُ اللَّهِ بنُ مُطيعٍ العَدَوِيُّ ، فَقالَ : جُعِلتُ فِداكَ يَابنَ رَسولِ اللَّهِ ، لا تَخرُج إلَى العِراقِ ، فَإِنَّ حُرمَتَكَ مِنَ اللَّهِ حُرمَةٌ ، وقَرابَتَكَ مِن رَسولِ اللَّهِ قَرابَةٌ ، وقَد قُتِلَ ابنُ عَمِّكَ بِالكوفَةِ ، وإنَّ بَني اُمَيَّةَ إن قَتَلوكَ لَم يَرتَدِعوا عَن حُرمَةِ اللَّهِ أن يَنتَهِكوها ، ولَم يَهابوا أحَداً بَعدَكَ أن يَقتُلوهُ ، فَاللَّهَ اللَّهَ أن تَفجَعَنا بِنَفسِكَ ! فَلَم يَلتَفِتِ الحُسَينُ عليه السلام إلى كَلامِهِ (مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۱ ص ۲۱۶ . نيز ، ر . ك : الحدائق الورديّة : ج ۱ ص ۱۱۴) .
