لايه ديگر

در اين لايه ، هدف از حادثه عاشورا از منظر خداوند متعال، پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و اولياى دين ، منظور مى‏گردد .
در اين جا ، ديگر ، هدف به يك برهه از تاريخ ، محدود نمى‏شود ؛ بلكه جاودانه ساختن مشعل آزاديخواهى، مبارزه با ستم، بروز كرامت انسانى و آگاهى‏بخشى منظور است .
در اين جا ميان امام حسين عليه السلام و نهاد انسان‏ها در طول تاريخ ، رابطه‏اى عاطفى برقرار مى‏شود. به نظر مى‏رسد كه تعبيرهاى زير را در سايه چنين لايه‏اى از هدف ، مى‏توان فهميد و تفسير كرد . از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله روايت شده كه فرمود :
إنَّ لِقَتلِ الحُسَينِ حَرارَةً فى قُلوبِ المُؤمِنينَ لا تَبرُدُ أبَداً^۱ .
همانا با كشته شدن حسين ، حرارتى در دل مؤمنان ايجاد مى‏شود كه هرگز ، سرد نمى‏گردد .
با اين نگاه ، مى‏توان راز و رمز احكام ويژه‏اى را كه در مجموعه تعاليم شيعه ، در باره حادثه عاشورا و امام حسين عليه السلام وارد شده ، فهميد و تحليل كرد ، كه عبارت اند از :
1. حِلّيتِ خوردن تربت امام حسين عليه السلام براى استشفا؛
2. استحباب سجده بر تربت امام حسين عليه السلام ؛
3. استحباب ذكر گفتن با تسبيح تربت امام حسين عليه السلام ؛
4. استحباب بر داشتن كام كودك با تربت امام حسين عليه السلام ؛
5. استحباب حُنوط ميّت با تربت امام حسين عليه السلام ؛
6 . استحباب زيارت اربعين؛
7 . استحباب زيارت امام حسين عليه السلام در مناسبت‏هاى مختلف مذهبى؛
8 . استحباب اقامه عزادارى و گريستن براى امام حسين عليه السلام؛
9. جواز قصر و اِتمام نماز در زير گنبد مزار امام حسين عليه السلام ؛
10. استحباب همراه داشتن تربت امام حسين عليه السلام در سفر؛
11. استحباب ياد كردن از امام حسين عليه السلام به هنگام نوشيدن آب.
اين همه ،^۲ نشان مى‏دهد كه علاوه بر اهدافى كه امام حسين عليه السلام از قيام خود داشته است، خداوند و اولياى دين نيز اهدافى را از اين قيام ، منظور داشته‏اند. اين ، همان چيزى است كه از آن به «اهداف چند لايه قيام امام حسين عليه السلام» تعبير مى‏گردد.
به سخن ديگر ، امام عليه السلام مى‏دانست كه در اين حادثه ، به شهادت مى‏رسد ؛ امّا براى رسيدن به اين هدف‏ها به ميدان مبارزه با طاغوت زمان ، در آمد :
1. اصلاح اُمور امّت اسلام ؛
2. اقامه حق و طرد باطل ؛
3. حفظ آزادى و عزّت و آزادگى ؛
4. افشاى ظلم و ستمگرى حاكمان بنى اميّه ؛
5 . زمينه‏سازى براى تشكيل حكومت اسلامى .
خداوند نيز از اين قيام و پايان خونينش ، اهدافى را براى هميشه تاريخ ، در نظر داشته است . آنچه برخى با عنوان «اُسطوره مقدّس» يا «روابط عاطفى ميان انسان‏ها و امام حسين عليه السلام» ، بدان اشاره كرده‏اند ، به اين بُعد از اهداف ، بر مى‏گردد .
بنا بر اين ، دستاوردهاى قيام ، ديگر به بخشى از تاريخ ، محدود نمى‏گردد ، چنان كه براى پيروان يك آيين نيز نخواهد بود.
الگو قرار گرفتن براى قيام‏هاى شيعى در طول تاريخ (نظير انقلاب اسلامى ايران) و نيز سرمشقْ واقع شدن براى آزاديخواهان جهان (همچون گاندى) ،^۳ از دستاوردهاى اين قيام است .