2 / 10

قوّت جنگى ياران امام عليه السلام‏

۸۷۹.البداية و النهاية- به نقل از ابو جَناب -: آن روز (عاشورا) ، نبرد تن به تن ميان دو دسته ، فراوان شد و پيروزى ، با ياران حسين عليه السلام بود ؛ زيرا قوّتشان بيشتر بود و دست از جان ، شُسته بودند و هيچ نگه‏دارنده‏اى جز شمشيرهايشان نداشتند . از اين رو ، يكى از فرماندهان به عمر بن سعد پيشنهاد داد كه ديگر نبرد تن به تن نكنند .^۱

۸۸۰.تاريخ الطبرى- به نقل از يحيى بن هانى بن عُروه -: هنگامى كه كشته‏هاى لشكر عمر بن سعد [ در جنگ تن به تن ]بسيار شد ، عمرو بن حجّاج ، بانگ زد: اى احمق‏ها! آيا مى‏دانيد با چه كسانى مى‏جنگيد ؟ سواران اين ديار ، قومى دست از جان شُسته‏اند . هيچ يك از شما به هماوردىِ آنان ، در نيايد كه آنان ، اندك اند و نمى‏پايند . به خدا سوگند ، اگر تنها سنگ به آنان بزنيد، آنها را از پاى در مى‏آوريد .
عمر بن سعد گفت: درست گفتى . نظر [ درست ] ، نظر توست .
آن گاه ، به سوى لشكرش فرستاد و بر ايشان حكم كرد كه هيچ كدامشان با هيچ يك از آنها ، نبرد تن به تن نكنند .^۲

2 / 8

شعار امام حسين عليه السلام در نبرد

۸۷۵.الكافى- به نقل از معاوية بن عمّار ، از امام صادق عليه السلام -: شعار ما: «يا محمّد! يا محمّد ! » است ، شعارمان در جنگ بدر: «اى يارى خدا، نزديك شو، نزديك شو ! » و شعار مسلمانان در جنگ اُحُد : «اى يارى خدا ، نزديك شو ! » بود ... و شعار حسين عليه السلام : «يا محمّد ! » بود . شعار ما نيز: «يا محمّد ! » است.^۱

2 / 9

سبقت جستن براى مبارزه و رقابت در آن‏

۸۷۶.تاريخ الطبرى- به نقل از محمّد بن قيس -: هنگامى كه ياران حسين عليه السلام ، فراوانىِ دشمن را ديدند و دانستند كه نمى‏توانند آنان را از دست يافتن به حسين عليه السلام و خودشان باز بدارند ، در كشته شدن پيشِ روى او ، با هم مسابقه دادند .^۲

۸۷۷.الملهوف : ياران حسين عليه السلام ، براى كشته شدن پيشِ رويش ، شتاب مى‏ورزيدند و آن گونه شدند كه اين شعر مى‏گويد:
گروهى كه چون براى دفع پيشامدها ، فرا خوانده مى‏شوندو لشكر ، يا نيزه خورده‏اند ، يا قامت شكسته‏اند
آنان ، قلب‏هايشان را روى زره‏هايشان پوشيده‏اند وبراى رفتن جان‏هايشان ، شتاب مى‏كنند .^۳

۸۷۸.مثير الأحزان : ياران حسين عليه السلام ، براى نبرد پيشِ روى او ، بر يكديگر سبقت مى‏جستند چنان بودند كه در شعرم در باره پايدارى‏شان بر ضربه‏هاى شمشير ، و نيز دفاع از نواده‏[ ى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ]گفته‏ام :
آن هنگام كه آنان ، نيزه‏ها را به جان مى‏خرند و كار را به پايان مى‏برندشيران بيشه‏ها هم از ترس ، مى‏گريزند .
زره‏پوشانى كه سنگِ زيرين ميدان جنگ‏اند ، و اگر حمله ببرندهماوردانشان ، روز سخت و زيانبارى خواهند داشت .
وقتى پا در ميدان نبرد مى‏نهندوعده‏گاهشان ، محلّ ديدار در روز حَشر است .
قلب‏هايشان ، روى زره‏هايشان است و همّتشان‏ريخته شدن خون‏هايشان بر زمين است .^۴