]
بود - حمله كرد . هنگامى كه به حسين عليه السلام نزديك شد، [ ياران حسين عليه السلام ]بر زانوانشان نشستند و نيزههايشان را به سوى آنها ، نشانه گرفتند . سواران عمرو بن حَجّاج نيز به سوى نيزهها نيامدند و خواستند كه باز گردند ؛ امّا ياران حسين عليه السلام به سوى آنان ، تير انداختند و چند تن از آنان را به خاك افكندند و چند تن ديگر را هم زخمى كردند .۱
۸۹۱.البداية و النهاية- به نقل از ابو جَناب -: عمرو بن حَجّاج، فرمانده جناح راست سپاه ابن زياد ، حمله كرد و مىگفت: با بيرون رفتگان از دين و جدا شدگان از جماعت [ مسلمانان ] ، بجنگيد !
حسين عليه السلام به او فرمود : «واى بر تو ، اى حَجّاج! آيا مردم را بر ضدّ من مىشورانى ؟! آيا ما از دين بيرون رفتهايم و تو در آن ، ماندهاى؟! به زودى ، هنگامى كه جانهايمان از پيكرهايمان بيرون رفت، خواهيد دانست كه چه كسى به وارد شدن در آتش ، سزاوارتر است !» .۲
2 / 12
نماز جماعت در ظهر عاشورا به امامت حسين عليه السلام
۸۹۲.تاريخ الطبرى- به نقل از حُمَيد بن مسلم -: ياران حسين عليه السلام ، پيوسته كشته مىشدند و چون يكى دو تن از آنان كُشته مىشد، معلوم مىشد ؛ امّا هر چه از دشمن كشته مىشد ، معلوم نمىگشت ؛ زيرا آنان ، فراوان بودند .
هنگامى كه ابوثُمامه عمرو بن عبد اللَّه صائدى چنين ديد ، به حسين عليه السلام گفت: اى ابا عبد اللَّه! جانم به فدايت! مىبينم كه اينان ، به تو نزديك شدهاند . نه . به خدا سوگند، كُشته نمىشوى تا من - اگر خدا بخواهد - ، پيش از تو كُشته شوم ! دوست دارم كه پروردگارم را در حالى ملاقات كنم كه اين نمازى را كه وقتش فرا رسيده ، بخوانم .
حسين عليه السلام ، سرش را بلند كرد و سپس فرمود : «از نماز ، ياد كردى . خداوند ، تو را از نمازگزارانِ ذكرگو قرار دهد! آرى . اكنون ، اوّلِ وقت آن است» .
سپس فرمود : «از آنان بخواهيد كه از ما دست بكِشند تا نماز بخوانيم» .
حُصَين بن تميم ، به ايشان گفت: آن [ نماز ] ، پذيرفته نمىشود !
حبيب بن مُظاهر به او گفت: پذيرفته نمىشود ؟! پنداشتهاى كه نماز، از خاندان پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله قبول نمىشود و از تو - اى درازگوش - ، پذيرفته مىشود ؟! ...
ابو ثُمامه صاعدى ، يكى از پسرعموهايش را كه در لشكر دشمن بود ، كُشت . سپس ، نماز ظهر را خواندند. حسين عليه السلام با ايشان ، نماز خوف گزارد و آن گاه ، بعد از ظهر ، دوباره جنگيدند و جنگ ، بالا گرفت.۳
1.حَمَلَ عَمرُو بنُ الحَجّاجِ - وهُوَ عَلى مَيمَنَةِ النّاسِ - فِي المَيمَنَةِ ، فَلَمّا أن دَنا مِن حُسَينٍ عليه السلام جَثَوا لَهُ عَلَى الرُّكَبِ ، وأشرَعُوا الرِّماحَ نَحوَهُم ، فَلَم تُقدِم خَيلُهُم عَلَى الرِّماحِ ، فَذَهَبَتِ الخَيلُ لِتَرجِعَ ، فَرَشَقوهُم بِالنَّبلِ ، فَصَرَعوا مِنهُم رِجالاً ، وجَرَحوا مِنهُم آخَرينَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۳۰ ؛ الإرشاد : ج ۲ ص ۱۰۲) .
2.حَمَلَ عَمرُو بنُ الحَجّاجِ أميرُ مَيمَنَةِ جَيشِ ابنِ زِيادٍ ، وجَعَلَ يَقولُ : قاتِلوا مَن مَرَقَ مِنَ الدِّينِ وفارَقَ الجَماعَةَ .
فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : وَيحَكَ يا حَجّاجُ! أعَلَيَّ تُحَرِّضُ النّاسَ ! أنَحنُ مَرَقنا مِنَ الدّينِ وأنتَ تُقيمُ عَلَيهِ ؟! سَتَعلَمونَ إذا فارَقَت أرواحُنا أجسادَنا مَن أولى بِصِلِيِّ النّارِ (البداية و النهاية : ج ۸ ص ۱۸۲) .
3.فَلا يَزالُ الرَّجُلُ مِن أصحابِ الحُسَينِ عليه السلام قَد قُتِلَ ، فَإِذا قُتِلَ مِنهُمُ الرَّجُلُ وَالرَّجُلانِ تَبَيَّنَ فيهِم ، واُولئِكَ كَثيرٌ لا يَتَبَيَّنُ فيهِم ما يُقتَلُ مِنهُم .
قالَ : فَلَمّا رَأى ذلِكَ أبو ثُمامَةَ عَمرُو بنُ عَبدِ اللَّهِ الصّائِدِيُّ قالَ لِلحُسَينِ عليه السلام : يا أبا عَبدِ اللَّهِ ، نَفسي لَكَ الفِداءُ ! إنّي أرى هؤُلاءِ قَدِ اقتَرَبوا مِنكَ ، ولا وَاللَّهِ ، لا تُقتَلُ حَتّى اُقتَلَ دونَكَ إن شاءَ اللَّهُ ، واُحِبُّ أن ألقى رَبّي وقَد صَلَّيتُ هذِهِ الصَّلاةَ الَّتي دَنا وَقتُها .
قالَ : فَرَفَعَ الحُسَينُ عليه السلام رَأسَهُ ، ثُمَّ قالَ : ذَكَرتَ الصَّلاةَ ، جَعَلَكَ اللَّهُ مِنَ المُصَلّينَ الذّاكِرينَ ! نَعَم ، هذا أوَّلُ وَقتِها ، ثُمَّ قالَ : سَلوهُم أن يَكُفُّوا عَنّا حَتّى نُصَلِّيَ .
فَقالَ لَهُمُ الحُصَينُ بنُ تَميمٍ : إنَّها لا تُقبَلُ ! فَقالَ لَهُ حَبيبُ بنُ مُظاهِرٍ : لا تُقبَلُ؟! زَعَمتَ الصَّلاةَ مِن آلِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله لا تُقبَلُ ، وتُقبَلُ مِنكَ يا حِمارُ ؟ !...
وقَتَلَ أبو ثُمامَةَ الصّائِدِيُّ ابنَ عَمٍّ لَهُ كانَ عَدُوّاً لَهُ ، ثُمَّ صَلُّوا الظُّهرَ ، صَلّى بِهِمُ الحُسَينُ عليه السلام صَلاةَ الخَوفِ ، ثُمَّ اقتَتَلوا بَعدَ الظُّهرِ ، فَاشتَدَّ قِتالُهُم (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۳۹ - ۴۴۱ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۶۷) .
