به خداوند سوگند ، پسر بى‏نسب (ابن زياد) ، حق ندارد بر ما حكمرانى كند !
تا عهدت را به انجام رساندى و پروردگارت را ديدار كردى . گواهى مى‏دهم كه تو به خدا و پيامبر او ، نزديك‏ترينى ، و پسرِ پيامبر خدا و حجّت و امين اويى ، و پسر حجّت خدا و پسرِ امين اويى . خداوند ، در باره قاتل تو ، مُرّة بن مُنقِذ بن نعمان عبدى - كه لعنت و خوارى خدا بر او باد - و همدستانش در كُشتن تو ، داورى كند كه عليه تو ، هم‏داستان بودند . خدا ، آنان را به جهنّم ، فرو افكنَد - كه بد بازگشتگاهى است - و خداوند ، ما را از ديدار كنندگانِ تو و همراهانت و همراهان جدّ و پدر و عمو و برادر و مادر ستم‏ديده‏ات ،
قرار دهد ! از دشمنانِ اهل انكار تو ، برائت مى‏جويم . سلام و نيز رحمت و بركات خدا بر تو باد !
در «زيارت رجبيّه» هم از او ياد شده است.
گفتنى است كه در شمارى از منابع متأخّر ، مطالبى در ذكر مصائب على اكبر عليه السلام گزارش شده است كه در منابع معتبر ، يافت نمى‏شود ؛ بلكه خلافِ واقع بودن بسيارى از آنها ، قطعى است ، مانند آنچه در معالى السبطين آمده كه امام حسين عليه السلام ، وقتى ديد كه فرزند جوانش على اكبر به ميدان جنگ مى‏رود ، به حال احتضار در آمد !¹ يا اين كه عمّه‏ها و خواهران على اكبر ، از به ميدان رفتن وى ، ممانعت كردند ! يا اين كه زينب عليها السلام قبل از رسيدن امام عليه السلام به بالين على اكبر ، خودش را روى جنازه او انداخت ؛ چون مى‏دانست كه ايشان ، اگر فرزندش را كشته ببيند ، روح از بدنش مفارقت مى‏كند !²
در اين باره ، همچنين گزارش‏هايى در كتاب‏هايى مانند : أسرار الشهادة (ج 2 ص 514) ، عنوان الكلام (ص 282) و نور العين (ص 44) آمده‏اند كه طرح آنها در اين جا ، ضرورتى ندارد ؛ امّا گزارش‏هاى قابل استناد ، از اين قرارند :

۹۹۳.الأمالى ، صدوق- به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام -: حسين عليه السلام ، در رُهَيمه ،^۳ فرود آمد و ابن زياد ، حُرّ بن يزيد را با هزار سوار ، شبانه به سوى او گسيل كرد ... و او هنگام نماز ظهر ، به امام عليه السلام رسيد . حسين عليه السلام به پسرش [على اكبر]

در «زيارت ناحيه مقدّسه» ، خطاب به او آمده است :
السَّلامُ عَلَيكَ يا أوَّلَ قَتيلٍ مِن نَسلِ خَيرِ سَليلٍ مِن سُلالَةِ إبراهيمَ الخَليلِ ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيكَ وَ عَلى‏ أبيكَ ، إذ قالَ فيكَ : قَتَلَ اللَّهُ قَوماً قَتَلوكَ ، يا بُنَيَّ ما أجرَأَهُم عَلَى الرَّحمنِ وَ عَلَى انتِهاكِ حُرمَةِ الرَّسولِ ! عَلَى الدُّنيا بَعدَكَ العَفا ، كَأَنّي بِكَ بَينَ يَدَيهِ ماثِلاً ، وَ لِلكافِرينَ قائِلاً :

أنَا عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ بنِ عَلِيّ‏نَحنُ وبَيتِ اللَّهِ أولى‏ بِالنَّبِيّ‏
أطعَنُكُم بِالرُّمحِ حَتّى‏ يَنثنَي‏أضرِبُكُم بِالسَّيفِ أحمي عَن أبي‏
ضَرَبَ غُلامٍ هاشِمِيٍّ عَرَبِيّ‏وَاللَّهِ لا يَحكُمُ فينَا ابنُ الدَّعِيّ‏
حَتّى‏ قَضَيتَ نَحبَكَ وَ لَقيتَ رَبَّكَ ، أشهَدُ أنَّكَ أولى‏ بِاللَّهِ وَ بِرَسولِهِ ، وَ أنَّكَ ابنُ رَسولِهِ ، وَ حُجَّتُهُ وَ أمينُهُ ، وَ ابنُ حُجَّتِهِ وَ أمينِهِ . حَكَمَ اللَّهُ عَلى‏ قاتِلِكَ مُرَّةَ بنِ مُنقِذِ بنِ النُّعمانِ العَبدِيِّ - لَعَنَهُ اللَّهُ وَ أخزاهُ - وَ مَن شَرِكَهُ في قَتلِكَ ، وَ كانوا عَلَيكَ ظَهيراً ، أصلاهُمُ اللَّهُ جَهَنَّمَ وَ ساءَت مَصيراً ، وَ جَعَلَنَا اللَّهُ مِن مُلاقيكَ وَ مُرافِقيكَ ، وَ مُرافِقي جَدِّك وَ أبيكَ وَ عَمِّكَ وَ أخيكَ وَ اُمِّكَ المَظلومَةِ ، وَ أبرَأُ إلَى اللَّهِ مِن أعدائِكَ اُولِى الجُحودِ ، وَ السَّلامُ عَلَيكَ وَ رَحمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكاتُهُ ¹ .
سلام بر تو ، اى نخستين كُشته از تبار بهترين بازمانده از نسلِ ابراهيم خليل !² درود خدا بر تو و بر پدرت ، آن گاه كه در باره‏ات فرمود : «خدا ، بكُشد آن گروهى را كه تو را كُشت . پسرم ! چه جرئتى بر خداى مهربان كردند ! و چه جسارتى در هتكِ حرمت پيامبر ! پس از تو ، خاك بر سرِ دنيا !» .
گويى كه من (زائر) ، در نزد تو هستم و تو (على اكبر عليه السلام) به كافران مى‏گويى :

من على ، پسر حسين بن على ام .به خانه خدا سوگند كه ما به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ، نزديك‏تريم .
با نيزه ، چنان بر شما خواهم زد كه نوك آن ، كج شودو با شمشير ، در حمايت از پدرم ، شما را مى‏زنم ؛
زدنِ جوان هاشمىِ عرب .