اين ، جدّم است كه به تو سلام مى‏رساند و مى‏فرمايد : «زودتر ، به سوى ما بيا» . سپس ، صيحه‏اى كشيد و جان داد .
حسين عليه السلام آمد و بر بالاى سرش ايستاد و گونه بر گونه‏اش نهاد و فرمود : «خداوند ، بكُشد كسانى را كه تو را كُشتند ! چه قدر در برابر خدا و بر هتك حرمت پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، گستاخ بودند ! دنيا ، پس از تو ، ويران باد !» .
زينب عليها السلام دختر على عليه السلام ، بيرون آمد و فرياد مى‏زد : اى محبوب من ! اى زاده برادرم !
آن گاه ، آمد و خود را بر روى [پيكر] على اكبر عليه السلام انداخت . حسين عليه السلام نيز آمد و او را بلند كرد و به نزد زنان ، باز گردانْد .
آن گاه ، مردان خاندان حسين عليه السلام ، يك به يك ، به ميدان رفتند و دشمن ، گروهى از آنان را به شهادت رساند . حسين عليه السلام ، در آن حال ، بانگ بر آورد و فرمود : «اى عموزادگان ! شكيبا باشيد . اى خاندان من ! شكيبايى كنيد . شكيبايى كنيد كه - به خدا سوگند - ، پس از امروز ، هيچ گاه خوارى نخواهيد ديد» .^۱

۹۹۹.مقاتل الطالبيّين : مدائنى مى‏گويد : عبّاس بن محمّد بن رَزين ، از على بن طلحه و ابومِخنَف ، از عبد الرحمان بن يزيد بن جابر ، از حُمَيد بن مسلم ؛ و نيز عمر بن سعد بصرى ، از ابو مِخنَف ، از

۹۹۸.الملهوف : هنگامى كه جز اهل بيتِ امام عليه السلام ، كسى با او نمانْد ، على اكبر عليه السلام - كه از زيباروى‏ترين و خوش‏خوترينِ مردم بود - ، بيرون آمد و از پدر ، اجازه نبرد خواست . امام عليه السلام به او اجازه داد . سپس ، مأيوسانه به او نگريست و سرش را پايين انداخت و گريست .
سپس گفت : «خدايا ! گواه باش . جوانى به نبرد آنها مى‏رود كه از نظر صورت و سيرت و سخن گفتن ، شبيه‏ترينِ مردم به پيامبر توست و ما هر گاه مشتاق پيامبرت مى‏شديم ، به او مى‏نگريستيم» . سپس ، بانگ برآورد و فرمود : «اى پسر سعد ! خداوند ، رَحِمت را قطع كند ، همان گونه كه رَحِم مرا قطع كردى» .
سپس على اكبر عليه السلام به پيش آمد و به سختى با دشمن جنگيد و گروه فراوانى را كُشت . سپس به نزد پدرش باز گشت و گفت : اى پدر ! تشنگى ، مرا كُشت و سنگينىِ آهن‏[ زره و كلاه‏خود و شمشير ^۱ ، مرا به رنج افكنده است . آيا آبى براى نوشيدن ، يافت مى‏شود ؟
حسين عليه السلام گريست و گفت : «واى ، واى ! اى پسر عزيزم ! از كجا آب بياورم ؟ اندكى بجنگ كه خيلى زود ، جدّت محمّد صلى اللَّه عليه و آله را مى‏بينى و او از جام لَبالَبش ، شربتى به تو مى‏نوشانَد كه ديگر هرگز تشنه نشوى» .
على اكبر عليه السلام ، به ميدان باز گشت و بهترين نبردش را به نمايش گذاشت . مُنقِذ بن مُرّه عبدى ، تيرى به سوى او پرتاب كرد و او را به زمين انداخت . على اكبر عليه السلام ، ندا داد : اى پدر ! سلام بر تو !