۱۱۸۸.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو مِخنَف -: شمر با پيادگان ، به سوى حسين عليه السلام آمد . در ميان آنان ، ابو جَنوب - كه نامش عبد الرحمان جُعْفى بود - ، قَشعَم بن عمرو بن يزيد جُعْفى ، صالح بن وَهْب يَزَنى ، سِنان بن اَنَس نَخَعى و خولى بن يزيد اَصبَحى بودند و شمر ، آنان را تحريك مى‏كرد . او بر ابو جَنوب - كه غرق در سلاح بود - ، گذشت و به او گفت : به سوى حسين برو .
او گفت : چرا خودت نمى‏روى ؟
شمر گفت : به من ، اين را مى‏گويى ؟!
او گفت : و تو اين را به من مى‏گويى ؟!
آن گاه ، به هم دشنام دادند و ابو جَنوب - كه جسور بود - ، به او گفت : به خدا سوگند ، تصميم گرفته‏ام كه نيزه را در چشمت فرو كنم !
شمر ، باز گشت و گفت : به خدا سوگند ، اگر قادر بودم كه به تو زيانى برسانم ، مى‏رساندم .^۱

۱۱۸۹.تاريخ الطبرى- به نقل از حُمَيد بن مسلم -: حسين عليه السلام ، مدّتى طولانى از روز را [ نيمه‏جان ]گذارانْد و اگر دشمنان مى‏خواستند ، مى‏توانستند او را بكُشند ؛ امّا هر يك به خاطر ديگرى ، پرهيز مى‏كرد و هر گروهى مى‏خواست كه گروه ديگرى كار را تمام كند . شمر ، ميان مردم فرياد برآورد : واى بر شما ! براى چه به او مى‏نگريد ؟ مادرهايتان به عزايتان بنشيند ! او را بكُشيد .
از هر سو به حسين عليه السلام حمله شد و كفِ دست چپش با ضربه زُرْعة بن شريك تميمى ، قطع شد و ضربه‏اى به شانه‏اش فرود آمد . سپس ، آنان باز گشتند و او به زحمت ، بلند مى‏شد و به رو ، [ بر زمين ]مى‏افتاد .
در همان حال ، سِنان بن اَنَس بن عمرو نَخَعى ، به او حمله كرد و با نيزه ، بر حسين عليه السلام زخم زد

۱۱۸۶.الإرشاد : هنگامى كه حسين عليه السلام از سيل‏بندِ فرات به سوى خيمه‏اش باز گشت ، شمر بن ذى الجوشن ، با گروهى از يارانش جلو آمدند و او را محاصره كردند و مردى از ميان آنان به نام مالك بن نَسْر كِنْدى ، به سرعت آمد و به حسين عليه السلام دشنام داد و با شمشير ، بر سرِ او زد و كلاهى را كه بر سرِ امام عليه السلام بود ، شكافت و شمشير به سرِ امام عليه السلام رسيد و خون افتاد و كلاه ، پُر از خون شد .
حسين عليه السلام به او فرمود : «با دست راستت [ كه شمشير را با آن ، فرود آوردى ] ، نخورى و ننوشى ، و خدا ، تو را با ستمكاران ، محشور كند !» .
سپس كلاه را انداخت و پارچه‏اى خواست و سرش را با آن ، محكم بست . آن گاه ، كلاه ديگرى خواست و بر سر نهاد و روى آن ، عمامه بست .^۱

۱۱۸۷.الإرشاد : شمر بن ذى الجوشن ، سواران و پيادگانش را ندا داد و گفت : واى بر شما ! مادرانتان ، به عزايتان بنشينند ! چه چيزى را از او ، انتظار مى‏كشيد ؟
سپس ، از هر سو به امام عليه السلام ، حمله شد . زُرْعة بن شريك ، ضربه‏اى بر كف دست چپ امام عليه السلام زد و آن را قطع كرد . فردى ديگر از آنان ، ضربه‏اى بر گردن امام عليه السلام زد كه با صورت ، [ از اسب ] بر زمين افتاد . سِنان بن اَنَس هم با نيزه او را زد و به خاكش افكند و خولى بن يزيد اَصبَحى - كه خدا ، لعنتش كند - ، بى درنگ ، پياده شد تا سرش را قطع كند ؛ امّا ترسيد و لرزيد [ و نتوانست ] ، شمر به او گفت : خدا ، بازوانت را بشكند ! چرا مى‏لرزى ؟
سپس خودِ شمر پياده شد و سرِ امام عليه السلام را بُريد و آن را به خولى بن يزيد داد و گفت : آن را براى امير عمر بن سعد ببر .^۲