افتاد [ و نتواست ] . سِنان بن اَنَس نَخَعى - كه خدا ، لعنتش كند - ، پياده شد و با شمشير ، بر گلوى شريف امام عليه السلام زد ، در حالى كه مى‏گفت : به خدا سوگند ، سرت را قطع مى‏كنم ، با آن كه مى‏دانم تو ، فرزند پيامبر خدايى و بهترين پدر و مادر را دارى .
سپس ، سرِ شريف امام عليه السلام را بُريد .
شاعر ، در اين باره گفته است :

چه مصيبتى با مصيبت حسين عليه السلام ، برابرى مى‏كندآن روز كه دو دست سِنان ، او را شهيد كرد ؟!
... آن هنگام ، غبارى غليظ و سياه و تاريك ، به آسمان برخاست كه بادى سرخ به همراه داشت و هيچ چيز در آن ، ديده نمى‏شد تا آن جا كه مردم ، گمان كردند كه عذاب بر ايشان وارد شده است . ساعتى اين گونه ماندند و سپس هوا ، صاف و باز شد .
هلالِ بن نافع نيز روايت كرده است كه : من با ياران عمر بن سعد ، ايستاده بودم كه فرياد كننده‏اى ، بانگ زد : اى امير ! بشارت ده كه اينك ، شمر ، حسين را كُشت .
من از ميان صف دو لشكر ، بيرون آمدم و بر سرش ايستادم . در حال جان دادن بود . به خدا سوگند ، هيچ كشته آلوده به خونى نديده‏ام كه از او ، زيباتر و نورانى‏تر باشد ، و نور صورت و زيبايى شمايلش ، مرا از انديشيدن به كُشتن او ، باز داشت . در آن حال ، آب خواست . شنيدم كه مردى مى‏گويد : به خدا سوگند ، هيچ آبى نمى‏نوشى تا به دوزخ ، در آيى و از آب سوزان آن ، بنوشى !
حسين عليه السلام به او گفت : «نه ؛ بلكه بر جدّم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله در مى‏آيم و در خانه‏اش با او سُكنا مى‏گُزينم ، در جايگاه راستى و نزد فرمان‏رواىِ مقتدر ، و از آبى زلال و خوش‏بو مى‏نوشم و از آنچه بر من روا داشتيد و با من كرديد ، به او شِكوه مى‏بَرم» .
آنان ، همگى خشم گرفتند و گويى كه خداوند ، در دلِ هيچ يك از آنان ، چيزى به نام رحم ، قرار نداده بود . از اين رو ، در همان حال كه با آنان سخن مى‏گفت ، سرش را جدا كردند !
با خود گفتم : به خدا سوگند ، هيچ گاه ، براى هيچ كارى با شما همراهى نخواهم كرد .^۱

۱۱۹۲.المنتظم : حسين عليه السلام ، مدّتى [ نيمه جان ] ماند . هيچ كس به سراغ او نمى‏رفت ، جز آن كه باز مى‏گشت و ناخوش مى‏داشت كه عهده‏دارِ كُشتن او شود . تشنگى حسين عليه السلام ، شدّت گرفت . پيش رفت تا آب بنوشد كه حُصَين بن تميم ، تيرى به سوى او انداخت كه در دهانش فرو رفت . حسين عليه السلام ، خون‏ها را مى‏گرفت و به سوى آسمان مى‏پاشيد و مى‏گفت : «خدايا ! آنها را به شمار آور و همگى را بكُش . هيچ يك از آنان را بر روى زمين ، باقى مگذار» .^۱

۱۱۹۳.الملهوف : هنگامى كه حسين عليه السلام از [شدّت‏] زخم‏ها ، سنگين و [ از بسيارىِ اصابت تيرها ]مانند خارپشت شد ، صالح بن وَهْب مُزَنى - كه خدا ، لعنتش كند - ، نيزه‏اى به پهلوى امام عليه السلام زد . حسين عليه السلام ، با گونه راست ، از اسب بر زمين افتاد و سپس برخاست .
زينب عليها السلام ، از درِ خيمه بيرون آمد ، در حالى فرياد مى‏زد : واى ، برادر من ! واى ، سَرور من ! واى ، خاندان من ! كاش آسمان ، خراب مى‏شد و بر زمين مى‏افتاد ، و كوه‏ها خاك شده ، در دشت‏ها پراكنده مى‏شدند !
شمر ، بر يارانش فرياد زد : از او چه انتظار داريد ؟
از هر سو ، به او حمله كردند . زُرَعة بن شريك ، بر شانه چپ امام عليه السلام ضربه‏اى زد و حسين عليه السلام نيز [ با ضربه‏اى ]زُرْعه را زد و [ بر زمين ]انداخت . ديگرى بر گردن مقدّسش ضربه‏اى زد كه بر اثر آن ضربه ، به رو ، بر خاك افتاد .
خيلى ناتوان شده بود . به زحمت ، بلند مى‏شد و باز ، به رو ، بر زمين مى‏افتاد . سِنان بن اَنَس نَخَعى - كه لعنت خدا بر او باد - ، نيزه‏اى در تَرقُوه‏اش فرو بُرد و سپس ، آن را در آورد و در قفسه سينه امام عليه السلام ، فرو كرد . سِنان ، تيرى نيز به سوى امام عليه السلام انداخت كه بر گودىِ گلويش نشست . امام عليه السلام ، دوباره افتاد و [ سپس ]راست نشست و تير را بيرون كشيد . آن گاه ، كف دست‏هايش را به هم نزديك كرد [ و زير گلويش گرفت ] و هر وقت كه پُر مى‏شدند ، صورت و محاسنش را با آن ، رنگين مى‏كرد و مى‏فرمود : «اين گونه خواهم بود تا خدا را خونين و در حالى كه حقّم غصب شده ، ديدار كنم» .
عمر بن سعد ، به مردى در سمت راستش گفت : واى بر تو ! فرود بيا و حسين را راحت كن !
خولى بن يزيد اَصبَحى ، بى درنگ ، به سوى حسين عليه السلام شتافت تا سرش را جدا كند كه به لرزه