۱۲۸۴.تاريخ دمشق- به نقل از خليفه -: هنگامى كه حسين عليه السلام شهيد شد ، آسمان ، سياه گشت و در روز ، ستارهها پيدا شدند و حتّى ستاره جوزا۱ را در عصر ديدم ، و خاك سرخ باريد .۲
۱۲۸۵.المناقب ، ابن شهرآشوب- به نقل از ابو مخنف -: هنگامى كه امام حسين عليه السلام كشته شد ، سرخاب ، خون شد و خورشيد تا سه هفته گرفت و سنگى در زمين نبود ، مگر آن كه زيرش خون بود .۳
2 / 5
برخاستن غبار سياه
۱۲۸۶.الملهوف- در ياد كرد آنچه به هنگام شهادت امام حسين عليه السلام پديد آمد -: در همان وقت ، غبارى سخت سياه و تاريك ، به آسمان برخاست كه با وزش باد سرخ ، همراه بود و هيچ چيز كوچك و بزرگى ، در آن ديده نمىشد ، تا آن جا كه مردم گمان كردند عذاب بر آنها فرود آمده است . مدّتى اينچنين بود و سپس هوا باز شد .۴
۱۲۸۷.الحدائق الورديّة : غبارى سخت سياه ، برخاست و مردم گمان كردند كه عذابشان فرارسيده است ؛ ولى سپس رخت بر بست .۵
2 / 6
سرخ شدن آسمان
۱۲۸۸.كامل الزيارات- به نقل از داوود بن فَرقَد ، از امام صادق عليه السلام -: هنگامى كه حسين عليه السلام شهيد شد و نيز در شهادت يحيى بن زكريّا عليه السلام ، آسمان تا يك سال ، سرخ شد . سرخ شدن آسمان ، گريستن آن است .۶
1.ستاره جوزا ، ستارهاى است كه شبهنگام و در وسط آسمان ، ظاهر مىشود (لسان العرب : ج ۵ ص ۳۲۹ مادّه «جوز») .
2.لَمّا قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام اسوَدَّتِ السَّماءُ ، وظَهَرَتِ الكَواكِبُ نَهاراً ، حَتّى رَأَيتُ الجَوزاءَ عِندَ العَصرِ ، وسَقَطَ التُّرابُ الأَحمَرُ (تاريخ دمشق : ج ۱۴ ص ۲۲۶ ، تهذيب الكمال : ج ۶ ص ۴۳۲) .
3.لَمّا قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام صارَ الوِرسُ دَماً ، وَانكَسَفَتِ الشَّمسُ إلى ثَلاثَةِ أسباتٍ ، وما فِي الأَرضِ حَجَرٌ إلّا وتَحتَهُ دَمٌ (المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۶۱ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۳۰۵ ح ۳) .
4.وَارتَفَعَت فِي السَّماءِ في ذلِكَ الوَقتِ غَبَرَةٌ شَديدَةٌ سَوداءُ مُظلِمَةٌ ، فيها ريحٌ حَمراءُ ، لا يُرى فيها عَينٌ ولا أثَرٌ ، حَتّى ظَنَّ القَومُ أنَّ العَذابَ قَد جاءَهُم ، فَلَبِثوا كَذلِكَ ساعَةً ، ثُمَّ انجَلَت عَنهُم (الملهوف : ص ۱۷۷ ؛ الفتوح : ج ۵ ص ۱۱۹ ) .
5.اِرتَفَعَت غَبَرَةٌ شَديدَةٌ سَوداءُ ، فَظَنَّ القَومُ أنَّ العَذابَ قَد أتاهُم ، ثُمَّ انجَلَت عَنهُم (الحدائق الورديّة : ج ۱ ص ۲۱۳) .
6.اِحمَرَّتِ السَّماءُ حينَ قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام سَنَةً ، و [عَلى] يَحيَى بنِ زَكَرِيّا عليه السلام ، وحُمرَتُها بُكاؤُها (كامل الزيارات : ص ۱۸۲ ح ۲۴۹ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۲۱۰ ح ۲۱) .
