349
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2

۱۳۴۴.تاريخ دمشق- به نقل از ابو مريد فقيمى -: گچكاران ، بامدادان كه بيرون آمدند ، نوحه جنّيان را بر حسين عليه السلام ، چنين شنيدند :

پيامبر ، بر پيشانى او دست كشيدو گونه‏هايش گل انداخت .
پدر و مادرش از بزرگان قريش اندو نيايَش ، بهترينِ نياكان است.
و من پاسخشان را اين گونه دادم :

گروهى به جنگ او رفتندكه بدترينِ گروه‏ها بودند .
آنان ، فرزند دختر پيامبرشان را كشتند وبا اين كار ، در آتش جاودان ، جاى گرفتند .۱

1.كانَ الجَصّاصونَ إذا خَرَجوا فِي السَّحَرِ سَمِعوا نَوحَ الجِنِّ عَلَى الحُسَينِ عليه السلام : مَسَحَ الرَّسولُ جَبينَهُ‏ فَلَهُ بُروقٌ فِي الخُدودِأبَواهُ في عَليا قُرَي شٍ جَدُّهُ خَيرُ الجُدودِ قالَ : فَأَجَبتُهُم : خَرَجوا بِهِ وَفداً إلَي هِ فَهُم لَهُ شَرُّ الوُفودِقَتَلوا ابنَ بِنتِ نَبِيِّهِم‏ سَكَنوا بِهِ نارَ الخُلودِ(تاريخ دمشق : ج ۱۴ ص ۲۴۲ ، المعجم الكبير : ج ۳ ص ۱۲۲ ح ۲۸۶۶) .


شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2
348

از سرِ سوز و اندوه ،
و با ناله خود ،با زنان هاشمى ، همراهى مى‏كنند .
بر حسين ، ناله مى‏كنندو مصيبت آنان ، سنگين است .
چهره مى‏خراشندو مانند دينارهاى پاكيزه [سرخ مى‏شوند] ،
و بعد از لباس جشن،لباس سياه به تن مى‏كنند .
و از نوحه ايشان بود :

زمين از كشته شدن حسين ، سرخِ سرخ شد ،به تيرگىِ غروب خونبار خورشيد .
واى بر قاتلش ، واى بر قاتلش‏كه در آتش سوزان دوزخ ، مى‏سوزد !
و از نوحه ايشان بود :

بر فرزند فاطمه مى‏گريم‏كه از شهادتش ، مو سپيد مى‏شود
و به سبب كشته شدن او ، زلزله آمدو به خاطر شهادتش ، ماه گرفت .
و صداى نوحه جنّيانى كه به كمك آمده بودند ، چنين به گوش رسيد :

به خدا سوگند ، نزدتان نيامدم تا آن كه در طَف ديدم‏گونه‏هاى خاك‏آلود و سرهاى بريده را .1

1.اِنَّهُ سَمِعَ مِن نَوحِهِم : أيا عَينُ جودي ولا تَجمُدي‏ وجودي عَلَى الهالِكِ السَّيِّدِفَبِالطَّفِّ أمسى‏ صَريعاً فَقَد رُزينَا الغَداءَ بِأَمرٍ بَدِي‏ ومِن نَوحِهِم : نِساءُ الجِنِّ يَبكينَ‏ مِنَ الحُزنِ شَجِيّاتِ‏ويُسعِدنَ بِنَوحٍ لِل نِّساءِ الهاشِمِيّاتِ‏ويَندُبنَ حُسَينا عَ ظُمَت تِلكَ الرَّزِيّاتِ‏ويَلطِمنَ خُدوداً كَال دَّنانيرِ نَقِيّاتِ‏ويَلبِسنَ ثِيابَ السّو دِ بَعدَ القَصَبِيّاتِ‏ ومِن نَوحِهِم : اِحمَرَّتِ الأَرضُ مِن قَتلِ الحُسَينِ كَما اخضَرَّ عِندَ سُقوطِهِ الجَونَةُ العَلَقُ‏يا وَيلَ قاتِلِهِ يا وَيلَ قاتِلِهِ‏ فَإِنَّهُ في سَعيرِ النّارِ يَحتَرِقُ‏ ومِن نَوحِهِم : أبكِي ابنَ فاطِمَةَ الَّذي‏ مِن قَتلِهِ شابَ الشَّعَرْولِقَتلِهِ زُلزِلتُمُ‏ ولِقَتلِهِ خَسَفَ القَمَرْ وسُمِعَ نَوحُ جِنٍّ قَصَدوا لِمُؤازَرَتِهِ : وَاللَّهِ ما جِئتُكُم حَتّى‏ بَصُرتُ بِهِ‏ بِالطَّفِّ مُنعَفِرَ الخَدَّينِ مَنحورا(المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۶۲ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۲۳۶ ح ۳) .

تعداد بازدید : 132504
صفحه از 992
پرینت  ارسال به