در پاى درختچه خارى ،^۱ از دهان بيرون ريخت . آن درختچه ، درخت خارى بزرگ شد و ميوه‏هايى بس بزرگ به رنگ سرخ و بوى عنبر و مزه عسل ، به بار آورد كه هر گرسنه و تشنه و بيمارى كه از آن مى‏خورد ، سير و سيراب و تن‏درست مى‏شد ، و هر شتر و گوسفندى كه از برگ آن مى‏خورد ، شيرش افزون مى‏گشت . ما آن را «مبارك» مى‏ناميديم و برخى باديه‏نشينان ، پيوسته از آن ، آب و توشه بر مى‏گرفتند .^۲
تا اين كه روزى برخاستيم و ديديم ميوه‏هايش ريخته و برگ‏هايش كوچك شده است . بيمناك شديم و چيزى نگذشت كه خبر وفات پيامبر صلى اللَّه عليه و آله رسيد .
سى سال بعد ، از پايين تا بالاى آن را خار گرفت و ميوه‏اش ريخت و سرسبزى‏اش رفت . آن گاه بود كه ما از شهادت امير مؤمنان على عليه السلام آگاه شديم و پس از آن ، ديگر ميوه نداد و ما تنها از برگش بهره مى‏برديم .
روزى برخاستيم و ديديم از ساقه‏اش خون تازه تراويده و برگ‏هايش پژمرده شده است . در بيم و هراس بوديم كه ناگاه ، خبر شهادت حسين عليه السلام به ما رسيد و در پىِ آن ، درخت ، خشك شد و از ميان رفت .^۳

۱۳۵۶.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : هند دختر جَون ، نقل كرده است كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله با همراهانش به خيمه خاله‏ام (اُمّ مَعبد) فرود آمد و ماجرايش با گوسفند را همه مى‏دانند . پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و همراهانش در خيمه به خواب نيم‏روز رفتند ، تا از دماى هواى بسيار داغ آن روز ، اندكى كاسته شد . پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هنگامى كه از خواب برخاست ، آبى خواست و دستانش را شست و آنها را تميز كرد و سپس آب

۱۳۵۴.الإرشاد : شبِ همان روزى كه عمرو بن سعيد ، كشته شدن امام حسين عليه السلام را در خطابه‏اى در مدينه اعلام كرد ، مردم مدينه در دل شب ، نداى منادى‏اى را شنيدند كه صدايش را مى‏شنيدند ؛ امّا خودِ او را نمى‏ديدند :

اى قاتلان نادان حسين !مژده باد شما را به عذاب و مجازات !
همه آسمانيان ، شما را نفرين مى‏كننداز پيامبر و فرشته ، تا ديگران .
بر زبان پسر داوود ، لعنت شده‏ايدو نيز بر زبان موسى و آورنده انجيل .^۱

2 / 14

خشك شدن درخت اُمّ معبد

۱۳۵۵.ربيع الأبرار- به نقل از هند دختر جَون -: پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بر خيمه خاله‏ام ، امّ مَعبد ، فرود آمده بود و هنگامى كه از خواب برخاست ، آبى خواست و دستانش را شست و در دهان گرداند و آن را