فصل چهارم : ماجراى سرهاى شهيدان‏

4 / 1

سر امام در خانه خولى‏

۱۳۸۷.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو مِخنَف -: طولى نكشيد كه حسين عليه السلام كشته شد و سرش را همان روز با خولى بن يزيد و حُمَيد بن مسلم اَزدى به سوى عبيد اللَّه بن زياد فرستادند . خولى ، آن را آورد و خواست به كاخ برود كه درِ آن را بسته ديد . به خانه‏اش رفت و سر را زير تَشتى در خانه‏شان گذاشت . او دو زن داشت : زنى از بنى اسد و زن ديگرى از قبيله حضرميان به نام نوار ، دختر مالك بن عقرب . آن شب ، نوبت زن حضرمى بود .
هشام گفت : پدرم برايم گفت كه نوار ، دختر مالك ، برايش گفته است : خولى ، سر حسين را آورد و آن را زير تَشتى در خانه نهاد . آن گاه داخل خانه شد و به بسترش رفت . به او گفتم : چه خبر ؟ چه نزد خود دارى ؟
گفت : ثروت روزگار را آورده‏ام . اين ، سر حسين است كه همراه تو در خانه است!
گفتم : واى بر تو! مردم ، طلا و نقره مى‏آورند و تو سر فرزند پيامبر خدا را مى‏آورى؟! نه - به خدا سوگند - ، سر من و سر تو در يك اتاق ، گرد هم نمى‏آيند .
از بسترم برخاستم و به بخش ديگر خانه رفتم و او ، زن اسدى‏[اش‏] را نزد خود ، فرا خواند و من نشستم و نظاره مى‏كردم. به خدا سوگند ، پيوسته به ستون نورى كه از آسمان تا تَشت مى‏درخشيد ، نگاه مى‏كردم و پرندگانى سپيد را گرداگرد آن ، بال‏زنان ديدم .
چون صبح شد ، [خولى‏] سر را براى عبيد اللَّه بن زياد برد .^۱

نساختى ، بگو تو كه هستى .
وى گريه شديدى كرد و فرمود :
أنا إمامُكم عَلِىُّ بنُ الحُسَينِ .
من ، امام شما على بن الحسين هستم .
آنان به ايشان گفتند : تو على [بن الحسين‏] هستى ؟
فرمود : «آرى» و سپس از ديدگانشان ناپديد شد .^۱
ليكن بايد توجّه داشت ، همان طور كه در مبحث «كتاب‏شناسى تاريخ عاشورا» توضيح داديم ،^۲ كتاب الدمعة الساكبة و ساير منابعى كه اين گزارش را نقل كرده‏اند ، قابل اعتماد نيستند .