۱۴۶۱.تهذيب التهذيب- به نقل از حمزة بن يزيد -: زن عاقلى از عاقل‏ترين زن‏ها ، به نام رَيّا را ديدم كه دايه يزيد بن معاويه بود و مى‏گويند صد سال ، عمر كرد . او گفت : مردى نزد يزيد آمد و گفت : اى حكمران مؤمنان ! مژده بده كه خدا ، تو را بر حسين ، چيره كرده و كشته شده و سرش را برايت آورده‏اند و در تشتى نهاده شده است !
يزيد به غلام [خود] ، فرمان داد آن را بنمايد و هنگامى كه آن را ديد ، چهره خود را پوشانْد ، گويى بويى از آن شنيد .
آن سر ، در اسلحه‏خانه ماند تا سليمان ، خليفه شد . او به دنبال سر فرستاد و آن را آوردند . استخوانى از آن ، مانده بود . آن را خوش‏بو و كفن و دفن كرد و هنگامى كه سياه‏جامگان [به شام ]رسيدند ، از جاى سر پرسيدند و نبشِ قبر كردند و آن را برداشتند و خدا بهتر مى‏داند كه با آن ، چه كردند .^۱

۱۴۶۲.البداية و النهاية : ابن عساكر ، در كتاب تاريخش (تاريخ مدينة دمشق) در شرح حال رَيّا ، دايه يزيد بن معاويه ، به نقل از وى آورده است : يزيد، هنگامى كه سر حسين عليه السلام پيشِ روى وى نهاده شد ، به شعر ابن زِبَعرى تمثّل جست كه سروده است :

كاش پدرانم در بدر ، اكنون شاهد بودندو بى‏تابى خزرج را از ضربه نيزه مى‏ديدند !
ابن عساكر ، در ادامه مى‏گويد : سپس آن را سه روز در دمشق ، نصب كرد و آن گاه در اسلحه‏خانه نهاد تا آن كه به روزگار سليمان بن عبد الملك ، آن را برايش آوردند . استخوانى سفيد ، از آن مانده بود . [سليمان ،] آن را كفن كرد و خوش‏بو نمود و بر آن نماز خواند و در قبرستان مسلمانان به خاك سپرد ؛ امّا هنگامى كه سياه‏جامگان (يعنى هواداران عبّاسيان) [به شام‏] آمدند ، نبشِ قبر كردند و آن را با خود بردند .
ابن عساكر مى‏گويد : اين زن ، پس از دولت اُمَويان هم باقى ماند و از صد سالگى گذشت ، و

برايم كافى است .
سوار اسبم شدم و آن را پيشِ رويم گذاشتم و از دروازه توما^۱ بيرون آمدم و به راست رفتم و [در گوشه‏اى‏] قفل آن را گشودم . پارچه‏اى ابريشمى ديدم كه سرى درون آن بود و بر روى كاغذى كوچك، درون آن ، نوشته بود : اين ، سرِ حسين بن على است .
گفتم : چه كرده‏ايد؟! خدايتان نيامرزد ! و با شمشيرم گودالى كَنْدم و آن را در خاك ، پنهان كردم .^۲

۱۴۶۰.تاريخ دمشق- به نقل از حمزة بن يزيد -: پدرم از پدرش نقل كرد كه رَيّا^۳ برايش گفته است كه سر [حسين عليه السلام‏] ، در اسلحه‏خانه ماند تا سليمان بن عبد الملك به خلافت رسيد و دنبال آن فرستاد و آن را آورد . خشك شده بود و از آن ، استخوانى سفيد مانده بود . آن را در دُرجى (صندوقچه‏اى) نهاد و خوش‏بويش كرد و پارچه‏اى بر آن نهاد و آن را در قبرستان مسلمانان به خاك سپرد .
هنگامى كه عمر بن عبد العزيز به خلافت رسيد ، به دنبال نگهبان اسلحه‏خانه فرستاد كه : سرِ حسين بن على را برايم بفرست .
او به وى نوشت : سليمان ، آن را گرفت و در دُرجى نهاد و بر آن نماز خواند و به خاكش سپرد .
عمر ، اين را پسنديد ؛ ولى هنگامى كه سياه‏جامگان (هواداران بنى عبّاس) به شام آمدند، از جاى سر پرسيدند و نبش قبر كردند و آن را برداشتند؛ و خدا بهتر مى‏داند كه با آن، چه كردند.^۴