457
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2

۱۵۱۸.الأمالى ، طوسى- به نقل از حَكَم بن محمّد بن قاسم ثَقَفى ، از پدرش ، از جدّش -: هنگام آوردن سر حسين عليه السلام ، در حضور عبيد اللَّه بن زياد بودم . او با چوب‏دستى شروع به زدن بر دندان‏هاى پيشين سرِ حسين عليه السلام كرد و مى‏گفت : چه دندان‏هاى خوبى داشته است !
زيد بن اَرقَم به او گفت : چوب‏دستى‏ات را بردار ، كه بسيار ديدم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله لبانش را بر جاى آن مى‏نهد .
ابن زياد گفت : تو پيرى و خرفت شده‏اى !
زيد ، برخاست و جامه‏اش را كشيد و رفت ... .
دردناك‏تر از اين‏نديدم كه سر حسين عليه السلام را جلوى او انداخته‏بودند و وى بر آن چوب مى‏زد.۱

۱۵۱۹.مثير الأحزان : سعد بن مُعاذ و عمر بن سهل ، در حضور عبيد اللَّه بودند . او با چوب‏دستى‏اش بر چشم و بينى [سرِ بريده‏] حسين عليه السلام مى‏زد و به دهانش مى‏كوبيد .
زيد بن اَرقَم به او گفت : چوب‏دستى‏ات را بردار ، كه ديدم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله لبانش را بر همين جاى [ضربه‏هاى ]چوب‏دستى‏ات نهاده است .
سپس به گريه افتاد . ابن زياد به او گفت : خدا ، چشمانت را گريان بدارد ، اى دشمن خدا ! اگر پيرى خِرِفت نبودى كه عقل از سرش رفته ، گردنت را مى‏زدم .
زيد به او گفت : حديثى برايت بگويم كه از اين هم بر تو گران‏تر آيد . ديدم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، حسن را روى پاى راستش و حسين را روى پاى چپش نشانده و دستش را بر مَلاج (نرمه جلوى سر) هر دو نهاده است و مى‏گويد : «خدايا ! اين دو و صالح مؤمنان را به تو مى‏سپارم» . [بنگر] تو چگونه امانتدارى كردى!؟۲

1.أنَّهُ حَضَرَ عُبَيدَ اللَّهِ بنَ زِيادٍ حينَ اُتِيَ بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام ، فَجَعَلَ يَنكُتُ بِقَضيبٍ ثَناياهُ ويَقولُ : إنَّهُ كانَ لَحَسَنَ الثَّغرِ . فَقالَ لَهُ زَيدُ بنُ أرقَمَ : اِرفَع قَضيبَكَ ، فَطالَما رَأَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يَلثِمُ مَوضِعَهُ . قالَ : إنَّكَ شَيخٌ قَد خَرِفتَ ، فَقامَ زَيدٌ يَجُرُّ ثِيابَهُ . ... قالَ القاسِمُ بنُ مُحَمَّدٍ : ما رَأَيتُ مَنظَراً قَطُّ أفظَعَ مِن إلقاءِ رَأسِ الحُسَينِ عليه السلام بَينَ يَدَيهِ ، وهُوَ يَنكُتُهُ (الأمالى ، طوسى : ص ۲۵۲ ح ۴۴۹ ؛ تاريخ دمشق : ج ۴۱ ص ۳۶۵) .

2.عَن سَعدِ بنِ مُعاذٍ وعُمَرَ بنِ سَهلٍ ، أنَّهُما حَضَرا عُبَيدَ اللَّهِ يَضرِبُ بِقَضيبِهِ أنفَ الحُسَينِ عليه السلام وعَينَيهِ ، ويَطعَنُ في فَمِهِ . فَقالَ لَهُ زَيدُ بنُ أرقَمَ : اِرفَع قَضيبَكَ ، إنّي رَأَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله واضِعاً شَفَتَيهِ عَلى‏ مَوضِعِ قَضيبِكَ . ثُمَّ انتَحَبَ باكِياً . فَقالَ لَهُ : أبكَى اللَّهُ عَينَيكَ يا عَدُوَّ اللَّهِ ، لَولا أنَّكَ شَيخٌ قَد خَرِفتَ وذَهَبَ عَقلُكَ لَضَرَبتُ عُنُقَكَ . فَقالَ زَيدٌ : لَاُحَدِّثَنَّكَ حَديثاً هُوَ أغلَظُ عَلَيكَ مِن هذا ، رَأَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله أقعَدَ حَسَناً عَلى‏ فَخِذِهِ اليُمنى‏ وحُسَيناً عَلى‏ فَخِذِهِ اليُسرى‏ ، فَوَضَعَ يَدَهُ عَلى‏ يافوخِ كُلِّ واحِدٍ مِنهُما ، وقالَ : إنّي أستَودِعُكَ إيّاهُما وصالِحَ المُؤمِنينَ ، فَكَيفَ كانَت وَديعَتُكَ لِرَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ؟! (مثير الأحزان : ص ۹۲ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۱۱۸) .

شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2
456

۱۵۱۶.سير أعلام النبلاء- به نقل از زيد بن اَرقَم -: من نزد عبيد اللَّه بودم كه سرِ حسين عليه السلام را آوردند . او چوب‏دستى‏اى گرفت و با آن ، لبان حسين عليه السلام را باز كرد . من دندان‏هايى از آن زيباتر نديده بودم ، كه به مرواريد مى‏مانْد . نتوانستم خودم را نگاه دارم و صدايم به گريه ، بلند شد .
عبيد اللَّه گفت : اى پيرمرد ! چرا مى‏گِريى؟
گفتم : آنچه از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ديده بودم ، مرا به گريه انداخت . ديده بودم كه او جاى اين چوب‏دستى را مى‏مكد و لبانش را بر آن مى‏نهد و مى‏گويد : «خدايا ! او را دوست دارم . تو نيز دوستش بدار» .۱

۱۵۱۷.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : هنگامى كه سرها[ى شهيدان كربلا] را پيشِ روى عبيد اللَّه بن زياد گذاشتند ، او با چوب‏دستى ، شروع به زدن بر دهان حسين عليه السلام كرد و مى‏گفت :

سرِ مردمانى را مى‏شكافند كه نزد ما عزيزند ؛ ولى‏آنان ، نافرمان‏ترين و ستمكارترين بودند .
زيد بن اَرقَم به او گفت : كاش اين چوب‏دستى را دور مى‏كردى كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله دهانش را بر جاى اين چوب‏دستى مى‏نهاد .۲

1.كُنتُ عِندَ عُبَيدِ اللَّهِ ، فَاُتِيَ بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام ، فَأَخَذَ قَضيباً ، فَجَعَلَ يَفتُرُ بِهِ عَن شَفَتَيهِ ، فَلَم أرَ ثَغراً كانَ أحسَنَ مِنهُ كَأَنَّهُ الدُّرُّ ، فَلَم أملِك أن رَفَعتُ صَوتي بِالبُكاءِ . فَقالَ : ما يُبكيكَ أيُّهَا الشَّيخُ ؟ قُلتُ : يُبكيني ما رَأَيتُ مِن رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ، رَأَيتُهُ يَمَصُّ مَوضِعَ هذَا القَضيبِ ، ويَلثِمُهُ ، ويَقولُ : اللَّهُمَّ إنّي اُحِبُّهُ فَأَحِبَّهُ (سير أعلام النبلاء : ج ۳ ص ۳۱۵ ، تاريخ دمشق : ج ۱۴ ص ۲۳۶ ح ۳۵۴۵) .

2.لَمّا وُضِعَتِ الرُّؤوسُ بَينَ يَدَي عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ ، جَعَلَ يَضرِبُ بِقَضيبٍ مَعَهُ عَلى‏ فِيِّ الحُسَينِ عليه السلام وهُوَ يَقولُ : يُفَلِّقنَ هاماً مِن اُناسٍ أعِزَّةٍ عَلَينا وهُم كانوا أعَقَّ وأظلَما فَقالَ لَهُ زَيدُ بنُ أرقَمَ : لَو نَحَّيتَ هذَا القَضيبَ ، فَإِنَّ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله كانَ يَضَعُ فاهُ عَلى‏ مَوضِعِ هذَا القَضيبِ (الطبقات الكبرى / الطبقة الخامسة من الصحابة : ج ۱ ص ۴۸۱) .

تعداد بازدید : 132460
صفحه از 992
پرینت  ارسال به