روزگاران كهن ، به «بادية الشام» مشهور بوده است . اين مسير ، براى افرادى قابل استفاده بوده كه امكانات كافى (بويژه آب) براى پيمودن مسافتهاى طولانى ميان منزلهاى دور از همِ صحرا را داشتهاند ، هر چند ، گاهى شتاب مسافر ، او را وادار به پيمودن اين مسير مىكرده است .
گفتنى است در صحراها ، شهرهاى بزرگ ، وجود ندارند ؛ امّا اين به معناى نبودن راه يا چند آبادى كوچك نيست .
راه دوم : راه كناره فرات
فرات ، يكى از دو رود بزرگ عراق است كه از تركيه سرچشمه مىگيرد و پس از گذشتن از سوريه و عراق ، به خليج فارس مىپيوندد . كوفيان ، براى مسافرت به شمال عراق و شام ، از كناره اين رود ، حركت مىكردند تا هم به آب ، دسترس داشته باشند و هم از امكانات شهرهاى ساخته شده در كناره فرات ، استفاده كنند . گفتنى است لشكرهاى انبوه و كاروانهاى بزرگ كه به آب فراوان نياز داشتند ، ناگزير از پيمودن اين مسير بودند .۱
اين مسير ، ابتدا از كوفه به مقدار زيادى به سوى شمال غرب مىرود و سپس از آن جا به سوى جنوب ، بر مىگردد و با گذر از بسيارى از شهرهاى شام ، به دمشق مىرسد . اين راه ، انشعابهاى متعدّد داشته و با طول تقريبى 1190 تا 1333 كيلومتر ، جاىگزين مناسبى براى راه كوتاه ، امّا سختِ باديه بوده است . مجموع اين راه و راه باديه را مىتوان به يك مثلّث ، تشبيه كرد كه قاعده آن ، راه باديه است .
راه سوم : راه كناره دجله
دجله ، ديگر رود بزرگ عراق است و آن نيز مانند فرات ، از تركيه سرچشمه مىگيرد ؛ امّا از شام نمىگذرد و درگذشته ، براى رفتن به شمال شرق عراق ، از مسير كناره آن ، استفاده مىكردهاند . اين راه ، مسير اصلى ميان كوفه و دمشق ، نبوده است و بايد پس از پيمودن مقدار كوتاهى از آن ، كم كم به سمت غرب پيچيد و پس از طىّ مسير نه چندان كوتاهى ، به راه كناره فرات پيوست و از آن طريق ، وارد دمشق شد .
اين مسير را مىتوان سه ضلع از يك مستطيل دانست كه ضلع ديگر طولىِ آن را راه باديه و سه ضلع ياد شده آن را : مسافت پيموده شده از كوفه به سمت شمال ، راه پيموده شده به سمت غرب ، و راه پيموده شده به سمت جنوب - كه بازگشت به بخشى از مسير پيموده شده قبلى است - ،
