۹۲۶.تاريخ الطبرى- به نقل از محمّد بن قيس -: هنگامى كه حبيب بن مُظاهر كُشته شد ، اين اتّفاق ، حسين عليه السلام را آزرده‏خاطر كرد و فرمود : «خودم و ياران حمايت‏كننده‏ام را به حساب خدا مى‏گذارم» .
حُر نيز شروع به رَجَزخوانى كرد و گفت :

سوگند ياد كرده‏ام كه كشته نشوم تا بكُشم‏و امروز، تنها از رو به رو، ضربت مى‏خورم [ و نمى‏گريزم ] .
آنان را با شمشير ، ضربتى قاطع و بُرّان مى‏زنم‏نه از آنان دست مى‏كِشم ، و نه بازْپس مى‏نشينم .
و نيز مى‏گفت:

با شمشير ، بر سپاهشان ، ضربه مى‏زنم‏در دفاع از بهترين ساكن مِنا و خَيف .
او و زُهَير بن قَين ، به شدّت جنگيدند . هنگامى كه يكى از آن دو ، حمله مى‏برد و دشمن ، گِردش را مى‏گرفتند، ديگرى حمله مى‏بُرد و او را مى‏رهانْد . مدّتى به اين كار پرداختند تا آن كه پيادگان [ لشكر ابن زياد ] ، بر حُرّ بن يزيد ، حمله بُردند و او به شهادت رسيد .^۱

۹۲۷.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو زُهَير نَضْر بن صالح عَبْسى -: هنگامى كه حُرّ بن يزيد رياحى به حسين عليه السلام پيوست ، مردى به نام يزيد بن سفيان از قبيله بنى تميم و از تيره بنى شَقِره - كه از فرزندان حارث بن تميم بودند - ، گفت : بدانيد كه - به خدا سوگند - ، اگر حُرّ بن يزيد را به هنگام بيرون آمدن ببينم ، با نيزه به او حمله مى‏برم .
در بحبوحه رفت و آمد و درگيرى سپاهيان ، حُرّ بن يزيد به پيشروى و حمله به دشمن ، مشغول بود و اين شعر عَنتَره را مى‏خواند :
هماره ، به گودىِ زير گلويش ، تير مى‏زنم‏و نيز به سينه‏اش ، تا اين كه با خون ، رنگين شود .
اسب او هم از ناحيه گوش و ابرو ، زخم خورده بود و خونش روان بود . در اين هنگام ، حُصَين بن تميم - كه فرمانده نگاهبانان عبيد اللَّه بن زياد بود و عبيد اللَّه ، او را به سوى حسين عليه السلام روانه كرده و همراه عمر بن سعد بود و از سوى او ، فرمانده سواران تكاور زرهپوش شده بود - ، به يزيد بن سفيان گفت : اين ، حُرّ بن يزيد است كه آرزوى [ ديدن ]او را داشتى .
او گفت : آرى .
سپس به سوى او حركت كرد و به او گفت : اى حُرّ بن يزيد ! آيا خواهان جنگ تن به تن هستى ؟
حُر گفت : آرى . مى‏خواهم .
حُر به مبارزه آمد. شنيدم كه حُصَين بن تميم مى‏گويد : به خدا سوگند ، من به او (يزيد بن سفيان) مى‏نگريستم . گويى كه جانش را در دستش گرفته بود . حُر ، مهلتش نداد و پس از بيرون آمدن ، بلافاصله ، او را كُشت .^۲

۹۲۵.تاريخ الطبرى- به نقل از هلال بن يَساف -: ميان كسانى كه به سوى حسين عليه السلام روانه شدند، حُرّ بن يزيد حنظلى نَهشَلى بود كه فرماندهىِ سوارانى را به عهده داشت. او هنگامى كه پيشنهاد حسين عليه السلام را شنيد ، به سپاه ابن زياد گفت: چرا آنچه را به شما پيشنهاد مى‏دهند ، نمى‏پذيريد ؟ به خدا سوگند ، اگر ترك و ديلم هم چنين چيزى را از شما مى‏خواستند، برايتان روا نبود كه آن را رد كنيد.
امّا آنان ، جز به تن در دادن حسين عليه السلام به حكم ابن زياد، راضى نشدند. حُر نيز روى اسبش را چرخاند و به سوى حسين عليه السلام و يارانش رفت، به گونه‏اى كه آنان (ياران امام عليه السلام) ، گمان بُردند كه او به جنگ با ايشان آمده است ؛ امّا چون به آنان نزديك شد، سپرش را واژگون كرد و بر آنان ، سلام داد و سپس به ياران ابن زياد ، حمله كرد و با آنان جنگيد و دو تن از آنان را كُشت و سپس به شهادت رسيد . رحمت خدا بر او باد !^۱