گفت : نه . به خدا ، من او را نكُشتم ! ديگرى او را كُشت و دوست نداشتم كه او را بكُشم .
ابو وَدّاك به او گفت : چرا ؟
[ ايّوب ] گفت : او را از شايستگان ، به شمار مى‏آوردند و - به خدا سوگند - ، اگر چنين بود و كُشتن او گناه ، اين كه خدا را با گناه زخم زدن و حضور در نبرد با او ديدار كنم ، برايم دوست‏داشتنى‏تر است از اين كه او را با گناه كشتن يكى از آنان ، ديدار كنم .
ابو وَدّاك به او گفت : من جز اين نمى‏بينم كه تو ، خدا را با گناه كُشتن همه آنان ، ديدار مى‏كنى . چنين نمى‏بينى كه اگر تو، اين را با تير نمى‏زدى و آن را پى نمى‏كردى و ديگرى را با تير از پا نمى‏انداختى و در جنگ ، حضور نمى‏يافتى و به آنان ، حمله نمى‏كردى و يارانت را تحريك و آنها را افزون نمى‏نكردى و به گاه حمله آنان ، از پيشِ رويشان مى‏گريختى و ايستادگى نمى‏كردى و آن ديگرى و بقيّه همراهانت نيز چنين نمى‏كردند ، حُر و همراهانش ، كشته مى‏شدند ؟ شما ، همگى در خون آنها شريك هستيد .
[ ايّوب ] به او گفت : اى ابو وَدّاك ! تو ما را از رحمت خدا ، نااميد مى‏كنى . اگر تو روز قيامت ، حسابرس ما شدى، خدا تو را نيامرزد ، اگر ما را بيامرزى !
ابو وَدّاك گفت : سخن ، همان است كه به تو گفتم .^۱

۹۲۹.الأمالى ، صدوق- به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از امام زين العابدين عليهم السلام -: حُرّ بن يزيد ، اسبش را هِى كرد و از لشكر عمر بن سعد - كه خدا ، لعنتش كند - ،

۹۲۸.تاريخ الطبرى- به نقل از نُمَير بن وَعْله -: ايّوب بن مِشرَح خَيوانى مى‏گفت : به خدا سوگند ، من اسب حُرّ بن يزيد را پِى كردم . تيرى به قلبش زدم و طولى نكشيد كه اسب ، با لرزه و اضطراب ، افتاد و حُر ، مانند شيرى از روى آن برجَست و شمشير در دست ، چنين رَجَز مى‏خواند :

اگر اسبم را پى مى‏كنيد ، من فرزندى آزاده‏ام‏شجاع‏تر از شيرِ شرزه .
او مى‏گفت : تا كنون ، كسى مانند او نديده‏ام كه [ سپاه را ] چنان بشكافد .
برخى بزرگان قبيله به او (ايّوب) گفتند : تو او (حُر) را كُشتى ؟