پيشفرستِ خود ، چيزى نمىيابى (و خدايت ، بر بندگان ، ستمكار نيست)۱ . شِكوه به خداست و تكيه بر هموست .
حيلهات را به كار ببند ، تلاشت را بكن و همه توانت را به كار گير ؛ امّا به خدا سوگند ، نخواهى توانست ياد ما را [از خاطرها] پاك كنى و وحىِ ما را بميرانى ، و مهلت ما را در نمىيابى و ننگت شُسته نمىشود . آيا انديشهات جز دروغ و سستى ، و روزگارت جز روزهايى شمردنى و جمعت جز پريشانى است ، آن روز كه منادى ندا مىدهد : (هان ! لعنت خدا بر ستمكاران باد)۲ ؟!
ستايش ، ويژه خدايى است كه آغازِ ما را سعادت و مغفرت ، و فرجامِ ما را شهادت و رحمت ، قرار داد ! از خدا مىخواهيم كه پاداش آنان را كامل كند و افزون هم بدهد و جانشين خوبى در نبودِ آنها براى ما باشد ، كه او بخشنده و مهربان است و (خدا ، ما را بس است و او خوبْ وكيلى است!)۳ .
يزيد - كه خدا لعنتش كند - گفت :
چه صيحه خوبى ميان صيحههاست !و چه زود ، مرگ ، بر نوحهگران ، آسان مىشود!۴
