صداى شاميان به گريه برخاست ، تا آن جا كه يزيد ترسيد كه جايگاهش را از او بگيرند . پس به مؤذّن گفت : اذان بگو .
هنگامى كه مؤذّن گفت : «اللَّه أكبر ، اللَّه أكبر» ، على بن الحسين عليه السلام بر منبر نشسته بود .
وقتى مؤذّن گفت : «أشهد أن لا إله إلّا اللَّه و أشهد أنّ محمّداً رسول اللَّه» ، على بن الحسين عليه السلام گريست و سپس به يزيد ، رو كرد و فرمود : «اى يزيد! اين (محمّد صلى اللَّه عليه و آله) ، پدر توست يا پدر من؟» .
يزيد گفت : پدر توست . پايين بيا .
على بن الحسين عليه السلام فرود آمد و گوشه‏اى از سَمت درِ مسجد را گرفت و نشست .^۱

۱۶۳۴.الفتوح- پس از يادكرد سخنرانى امام زين العابدين عليه السلام در دمشق -: هنگامى كه يزيد ، نمازش را به پايان برد ، فرمان داد كه خانه‏اى را براى على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام و برادران و عمّه‏هايش - كه خشنودى خدا بر آنان باد - ، آماده كنند .
آنان ، در آن خانه فرود آمدند و چند روزى در آن ماندند و به گريه و نوحه‏خوانى بر حسين عليه السلام پرداختند .^۲

۱۶۳۳.الاحتجاج : روايت شده است هنگامى كه على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را در زمره اسيرانى از فرزندان و خاندان حسين بن على عليه السلام به شام بردند و بر يزيد - كه خدا لعنتش كند - وارد كردند ، [يزيد] به ايشان گفت : اى على ! ستايش ، ويژه خدايى است كه پدرت را كشت !
على [بن الحسين‏] عليه السلام فرمود : «پدرم را مردم كُشتند» .
يزيد گفت : ستايش ، ويژه خدايى است كه او را كُشت و مرا از او ، آسوده نمود !
على [بن الحسين‏] عليه السلام فرمود : «لعنت خدا بر كسى كه پدر مرا كُشت ! آيا مى‏پندارى كه من ، خدا را لعنت مى‏كنم‏^۱ ؟!» .
يزيد گفت : اى على ! از منبر ، بالا برو و مردم را از وضعيت فتنه و نيز از پيروزى‏اى كه خدا ، نصيب [منِ‏] امير مؤمنان كرده است ، آگاه كن .
على بن الحسين عليه السلام فرمود : «چه كسى آگاه‏تر از من به مقصود تو؟!» .
سپس على [بن الحسين‏] عليه السلام از منبر ، بالا رفت و پس از حمد و ثناى خداوند و درود فرستادن بر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود : «اى مردم ! هر كس مرا مى‏شناسد ، كه مى‏شناسد و هر كس مرا نمى‏شناسد ، من خود را به او معرّفى مى‏كنم : من ، فرزند مكّه و مِنايم . من ، فرزند مَروه و صفايم . من ، فرزند محمّد مصطفايم . من ، فرزند كسى هستم كه پنهان نيست . من ، فرزند كسى هستم كه اوج گرفت و بالا رفت تا از سِدرةُ المنتهى گذشت و فاصله‏اش با خدا ، به اندازه فاصله دو سرِ كمان يا كمتر شد» .