۱۶۷۳.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو مِخنَف ، از حارث بن كعب -: هنگامى كه خواستند بيرون بروند ، يزيد ، على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را فرا خواند و سپس گفت : خداوند ، ابن مرجانه را لعنت كند ! هان ! به خدا سوگند ، اگر طرفِ حسين ، من بودم ، هرگز چيزى از من نمى‏خواست ، جز آن كه به او مى‏دادم و با هر چه مى‏توانستم ، حتّى با هلاكت فرزندانم ، مرگ را از او مى‏راندم ؛ امّا خدا ، آنچه را ديدى ، تقدير كرده بود . به من نامه بنويس و هر درخواستى داشتى ، به من برسان .
يزيد ، آنان را پوشانْد و سفارش آنان را به فرستاده‏اش نمود . آن فرستاده ، با آنان به راه افتاد و شب با آنان مى‏رفت و پيشاپيشِ آنان بود ؛ امّا نه آن قدر كه ايشان را گم كند ، و چون فرود مى‏آمدند ، از آنان فاصله مى‏گرفت و خود و يارانش مانند نگهبانان ، گرداگرد آنها پخش مى‏شدند و در فاصله‏اى با آنان فرود مى‏آمد كه هر گاه كسى از آنان مى‏خواست وضويى بگيرد يا براى قضاى حاجت برود ، خجالت نمى‏كشيد .
همواره همراه آنان در راه ، فرود مى‏آمد و از خواسته‏هايشان جويا مى‏شد و با آنها مهربانى مى‏كرد تا به مدينه وارد شدند .^۱

۱۶۷۴.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : روايت شده كه يزيد ، به اسيران اهل بيت ، پيشنهاد ماندن در دمشق را

برگُزين تا با آنان باشد و ايشان را به مدينه برساند .^۱

۱۶۷۱.الأخبار الطّوال : يزيد فرمان داد تا آنان را به بهترين شكل ، آماده كنند و به على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام گفت : همراه زنان خاندانت برو تا آنان را به وطنشان برسانى .
او مردى را با سى سوار ، همراه آنان روانه كرد تا پيشاپيش آنان برود و با فاصله از ايشان ، فرود آيد تا آنان را به مدينه برساند .^۲

۱۶۷۲.الإرشاد : يزيد ، فرمان داد تا زنان را در خانه‏اى جدا ، فرود آورند و برادرشان على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام با آنان باشد . خانه‏اى جدا و چسبيده به خانه يزيد ، برايشان آماده كردند و چند روز در آن جا بودند . سپس يزيد ، نُعمان بن بشير را فرا خواند و به او گفت : آماده شو تا اين زنان را به مدينه ببرى .
هنگامى كه خواست آنان را آماده كند ، على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را خواست و با وى خلوت كرد و سپس به وى گفت : خداوند ، ابن مَرجانه را لعنت كند ! به خدا سوگند ، اگر من با پدرت طرف بودم ، هيچ گاه چيزى از من نمى‏خواست ، جز آن كه به او مى‏بخشيدم و با هر چه مى‏توانستم ، مرگ را از او دور مى‏كردم ؛ امّا خداوند ، آنچه را ديدى ، تقدير كرده بود . از مدينه به من نامه بنويس و هر درخواستى داشتى ، به من برسان .
آن گاه به ايشان و خانواده ايشان ، لباس داد و در زمره گروه نُعمان بن بشير ، فرستاده‏اى (مأمور ويژه‏اى) روانه كرد و به او گفت كه آنان را [در خُنَكاى ]شب ، راه ببرد و جلوتر از آنان باشد ؛ امّا نه آن اندازه دور كه كاروان به او نرسند ، و چون فرود مى‏آيند ، از آنها فاصله بگيرد و خود و يارانش ، گرداگردشان پخش شوند و به گونه‏اى ، نگهبان آنان باشند و چندان با فاصله از آنان فرود بيايند كه چون كسى از آنان خواست وضويى بگيرد و يا براى قضاى حاجتى برود ، خجالت نكشد .
اين فرستاده ، همراه نعمان رفت و همواره همراه آنان در راه ، فرود مى‏آمد و با آنان ، همان گونه كه يزيدْ سفارش كرده بود ، همراهى مى‏كرد و رعايت آنها را مى‏نمود ، تا آن كه به مدينه وارد شدند .^۳