63
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2

۹۳۵.المناقب، ابن شهرآشوب : حُر ، به ميدان مبارزه آمد و چنين رَجَز مى‏خواند :

من ، بى گمان آزاده‏ام و پناه ميهمانان‏[ امّا ] گردن شما را با شمشيرمى زنم .
به جانبدارى از بهترين ساكن سرزمين خَيف‏بر شما ضربه مى‏زنم و در اين كار ، هيچ ستمى نمى‏بينم.
آن گاه ، چهل و دو سه تن از آنان را كُشت .۱

۹۳۶.مثير الأحزان : با سندم نقل مى‏كنم كه حُرّ بن يزيد رياحى به حسين عليه السلام گفت : هنگامى كه عبيد اللَّه ، مرا به سوى تو روانه كرد و از كاخ [ حكومتى ]بيرون آمدم ، از پشتِ سرم ندا رسيد : «اى حُر! تو را به نيكى ، بشارت باد» .
من [ به سوى صدا ] رو كردم ؛ امّا كسى را نديدم و گفتم: خدايا! اين ، چه بشارتى است، در حالى كه من [ براى جنگ ]به سوى حسين عليه السلام مى‏روم؟! و پيروى از تو ، به فكرم نمى‏رسيد .
امام عليه السلام فرمود: «به پاداش و نيكى رسيدى» .۲

1.بَرَزَ الحُرُّ وهُوَ يَرتَجِزُ : إنّي أنَا الحُرُّ ومَأوَى الضَّيفِ‏ أضرِبُ في أعناقِكُم بِالسَّيفِ‏عَن خَيرِ مَن حَلَّ بِلادَ الخَيفِ‏ أضرِبُكُم ولا أرى‏ مِن حَيفِ‏ فَقَتَلَ نَيِّفاً وأربَعينَ رَجُلاً (المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۱۰۰ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۱۴ و ۱۵) .

2.رَوَيتُ بِإِسنادي أنَّهُ [أيِ الحُرَّ بنَ يَزيدَ الرِّياحِيَ‏] قالَ لِلحُسَينِ عليه السلام : لَمّا وَجَّهَني عُبَيدُ اللَّهِ إلَيكَ ، خَرَجتُ مِنَ القَصرِ فَنوديتُ مِن خَلفي : أبشِر يا حُرُّ بِخَيرٍ ، فَالتَفَتُّ فَلَم أرَ أحَداً . فَقلتُ : وَاللَّهِ ما هذِهِ بِشارَةٌ وأنَا أسيرُ إلَى الحُسَينِ عليه السلام ! وما اُحَدِّثُ نَفسي بِاتِّباعِكَ . فَقالَ عليه السلام : لَقَد أصَبتَ أجراً وخَيراً (مثير الأحزان : ص ۵۹ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۱۵) .

شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2
62

۹۳۴.تذكرة الخواصّ : حسين عليه السلام ، ندا داد : «اى شَبَث بن رِبْعى ، اى حَجّار بن اَبجَر ، اى قيس بن اشعث، اى زيد بن حرث و اى فلان و فلان! آيا به من نامه ننوشتيد ؟» .
آنان گفتند: ما نمى‏دانيم چه مى‏گويى !
حُرّ بن يزيد يَربوعى ، از بزرگانِ آنان بود كه به حسين عليه السلام گفت: چرا . به خدا سوگند، با تو مكاتبه كرديم،۱ و ما بوديم كه تو را پيش انداختيم . خداوند ، باطل و اهلش را دور گردانَد ! به خدا سوگند ، دنيا را به آخرت ، ترجيح نمى‏دهم .
سپس ، بر سرِ اسبش زد و به درون لشكر حسين عليه السلام آمد. حسين عليه السلام به او خوشامد گفت و فرمود: «به خدا سوگند ، تو در دنيا و آخرت ، آزاده (حُر) هستى !».
سپس حُر ، لشكر ابن سعد را چنين ندا داد : واى بر شما ، اى بى مادران ! شما بوديد كه او را پيش انداختيد و چون نزدتان آمد، او را تسليم كرديد و همچون اسيران شد . آب جارى را از او و خاندانش ، باز داشتيد ؛ آبى را كه يهود و نصارا و مَجوس ، از آن مى‏نوشند و خوكان بيابان ، در آن مى‏غلتند. پس از محمّد صلى اللَّه عليه و آله ، با خاندان و فرزندانش ، بد كرديد. اكنون كه يارى‏اش نمى‏دهيد و به پيمانى كه با او بسته‏ايد ، وفا نمى‏كنيد ، پس بگذاريد به هر سرزمينى از خدا كه خواست ، برود . آيا شما به خدا ، ايمان نداريد ؟ به پيامبرى جدّش محمّد باور نداريد ؟ به معاد و بازگشت ، يقين نداريد ؟
سپس ، يورش بُرد و چنين خواند :

گردن‏هايتان را با شمشير مى‏زنمبه جانبدارى از بهترين ساكن مِنا و خَيف .
آن گاه ، گروهى از آنان را كُشت . سپس تعدادشان فزونى گرفت تا اين كه بر او غلبه كردند و او را كُشتند .۲

1.از گفتگوى حُر با امام حسين عليه السلام ، روشن مى‏شود كه حُر ، جزو نامه‏نگاران به امام عليه السلام نبوده است ؛ زيرا او از كارگزاران حكومت آن روزگار بوده و جزو هواداران و دعوت كنندگان امام حسين عليه السلام به كوفه نبوده است. از اين رو ، اگر ادّعاى متن را بپذيريم، بايد گفت: پاسخ حُر، به اعتبار مجموع مخاطبان امام عليه السلام و پس از خوددارى آنان از دادنِ پاسخ است .

2.إنَّهُ [أيِ الإِمامَ الحُسَينَ عليه السلام‏] نادى‏ : يا شَبَثَ بنَ رِبعِيٍّ ، ويا حَجّارَ بنَ أبجَرَ ، ويا قَيسَ بنَ الأَشعَثِ ، ويا زَيدَ بنَ الحَرثِ ، ويا فُلانُ ، ويا فُلانُ ! ألَم تَكتُبوا إلَيَّ ؟ فَقالوا : ما نَدري ما تَقولُ . وكانَ الحُرُّ بنُ يَزيدَ اليَربوعِيُّ مِن ساداتِهِم ، فَقالَ لَهُ : بَلى‏ وَاللَّهِ لَقَد كاتَبناكَ ، ونَحنُ الَّذينَ أقدَمناكَ ، فَأَبعَدَ اللَّهُ الباطِلَ وأهلَهُ ، وَاللَّهِ لا أختارُ الدُّنيا عَلَى الآخِرَةِ ، ثُمَّ ضَرَبَ رَأسَ فَرَسِهِ ودَخَلَ في عَسكَرِ الحُسَينِ عليه السلام . فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : أهلاً بِكَ وسَهلاً ، أنتَ وَاللَّهِ الحُرُّ فِي الدُّنيا وَالآخِرَةِ . ثُمَّ ناداهُمُ الحُرُّ : وَيحَكُم لا اُمَّ لَكُم ! أنتُمُ الَّذينَ أقدَمتُموهُ ، فَلَمّا أتاكُم أسلَمتُموهُ ، فَصارَ كَالأَسيرِ ، ومَنَعتُموهُ وأهلَهُ الماءَ الجارِيَ ، الَّذي تَشرَبُ مِنهُ اليَهودُ وَالنَّصارى‏ وَالمَجوسُ ، ويَتَمَرَّغُ فيهِ خَنازيرُ السَّوادِ ، بِئسَ ما خَلَفتُم مُحَمَّداً في أهلِهِ وذُرِّيَّتِهِ ، وإذا لَم تَنصُروهُ وتَفوا لَهُ بِما حَلَفتُم عَلَيهِ ، فَدَعوهُ يَمضي حَيثُ شاءَ مِن بِلادِ اللَّهِ ، أما أنتُم بِاللَّهِ مُؤمِنونَ ؟ وبِنُبُوَّةِ مُحَمَّدٍ جَدِّهِ مُصَدِّقونَ ؟ وبِالمَعادِ موقِنونَ ؟ ثُمَّ حَمَلَ وقالَ : أضرِبُ في أعناقِكُم بِالسَّيفِ‏ عَن خَيرِ مَن حَلَّ مِنىً وَالخَيفِ‏ وَقَتَلَ مِنهُم جَماعَةً ، ثُمَّ تَكاثَروا عَلَيهِ فَقَتَلوهُ (تذكرة الخواصّ : ص ۲۵۱) .

تعداد بازدید : 132239
صفحه از 992
پرینت  ارسال به