[ چرا ؛ ] بلكه به سوى آنچه كه از دنيا و داشته‏هايش بهتر است ، برو ؛ به مُلكى زائل ناشدنى .
وى پس از كسب اجازه امام عليه السلام با اين جملات ، با ايشان خداحافظى كرد : سلام بر تو ، اى ابا عبد اللَّه ! درود خدا بر تو و خاندانت باد ! و خداوند ، در بهشتش ، ميان ما و تو آشنايى برقرار كند .
حسين عليه السلام نيز «آمين» گفت .^۱
سپس ، حنظله به ميدان آمد و شربت شهادت نوشيد .
در زيارت‏هاى «ناحيه»^۲ و «رجبيّه» آمده است :
سلام بر حنظلة بن اسعد شِبامى !^۳

۹۳۷.تاريخ الطبرى- به نقل از محمّد بن قيس -: حنظلة بن اسعد شِبامى آمد و جلوى حسين عليه السلام ايستاد و [ رو به دشمن ، ] فرياد برآورد : (اى قوم من ! من بر شما از روزى همانند روزگار [عذاب ]اقوام پيشين مى‏هراسم ؛ مانند حال و روزِ قوم نوح و عاد و ثمود و كسانى كه پس از آنها بودند ؛ و خداوند ، در حقّ بندگان ، ستمى نمى‏خواهد . و اى قوم من ! من بر شما از روزِ فريادخواهى مى‏هراسم ؛ روزى كه روى مى‏گردانيد ، امّا هيچ پناهگاهى در برابر خداوند نداريد ؛ و هر كس را خداوند [به خاطر اعمالش ]گم‏راه كند ، راه‏نمايى ندارد)^۴ . اى مردم ! حسين را مكُشيد كه خدا ، شما را در عذاب ، هلاك مى‏كند . (و بى گمان ، آن كه افترا زد ، ناكام شد)^۵ .
حسين عليه السلام به او فرمود : «اى پسر اَسعَد ! خدايت بيامرزد . آنان ، همان هنگامى سزاوارِ عذاب شدند كه دعوت تو به سوى حق را رد كردند و به سوى تو و يارانت برخاستند تا خونت را حلال بشمارند . پس اكنون كه برادران شايسته‏ات را كُشته‏اند ، چگونه [سزاوار عذاب ]نباشند ؟!» .
حنظله گفت : فدايت شوم ! تو از من ، آگاه‏ترى و بدان نيز سزاوارترى . آيا به سوى آخرت نرويم و به برادرانمان ، نپيونديم ؟
فرمود : «[ چرا ؛ ] بلكه به سوى آنچه از دنيا و داشته‏هايش بهتر است ، برو ؛ به سوى مُلكى زائل نشدنى!» .
حنظله گفت : سلام بر تو ، اى ابا عبد اللَّه ! درود خدا بر تو و خاندانت باد ! خدا ، در بهشت ،

3 / 13

حنظلة بن اسعد شِبامى‏^۱

حنظلة بن اسعد شِبامى‏^۲ كه او را شامى نيز گفته‏اند،^۳
يكى ديگر از حماسه‏سازان بزرگ عاشوراست.^۴ وى در حالى كه خود را سپرِ امام عليه السلام در برابر شمشيرها، تيرها و نيزه‏هاى دشمن قرار داده بود، همانند مؤمنِ آل فرعون ، با قرائت آياتى از قرآن ، با صداى بلند ، به آنان هشدار داد :
(اى قوم من ! من بر شما، از روزى همانند روزگار [عذاب‏] اقوام پيشين مى‏هراسم ؛ مانند حال و روزِ قوم نوح و عاد و ثمود و كسانى كه پس از آنها بودند ؛ و خداوند ، در حقّ بندگان ، ستمى نمى‏خواهد . و اى قوم من ! من بر شما ، از روزِ فريادخواهى مى‏هراسم ؛ روزى كه روى مى‏گردانيد ، امّا هيچ پناهگاهى در برابر خداوند نداريد ؛ و هر كس را خداوند [به خاطر اعمالش‏] گم‏راه كند ، راه‏نمايى ندارد)^۵ . اى مردم ! حسين را مكُشيد كه خدا ، شما را در عذاب ، هلاك مى‏كند . (و بى گمان ، آن كه افترا زد ، ناكام شد) .^۶
سپس نگاهى به امام عليه السلام كرد و گفت : آيا به سوى پروردگارمان نرويم تا به يارانمان بپيونديم ؟
امام عليه السلام ، در پاسخ به او فرمود :
بَل رُح إلى‏ ما هُوَ خَيرٌ لَكَ مِنَ الدُّنيا وَ ما فيها ، وَ إلى‏ مُلكٍ لا يَبلى‏^۷ .