۱۸۲۱.وقعة صفّين- به نقل از مسلم -: اَدهَم بن مُحرِز ، از ياران معاويه در جنگ صفّين ، به جنگ شمر بن ذى الجوشن آمد و ميانشان شمشيرى رد و بدل شد و ادهم ، شمشيرى به پيشانى شمر زد كه گوشتش را دريد و به استخوان رسيد . شمر نيز ادهم را زد ؛ ولى شمشيرش كارگر نيفتاد . پس به سوى سپاهش باز گشت و آبى نوشيد و نيزهاى بر گرفت و آمد،در حالىكه اين رَجَز را مىخواند:
من براى برادرم باهله به عهده گرفتهامكه اگر زود نمردم، ضربهاى بزنم ؛
ضربهاى كه غوغاى جنگ را تمام كندو همانند مرگ باشد يا كشنده .
آن گاه به ادهم، يورش برد و او را به چهره مىشناخت . و ادهم در برابر او محكم ايستاده بود و عقبنشينى نمىكرد. شمر به او ضربهاى زد و او را از اسبش به زير انداخت. ياران ادهم ، دور او حلقه زدند . شمر از ادامه درگيرى منصرف شد و گفت: اين ، در برابر آن !۱
۱۸۲۲.الملهوف: شمر بن ذى الجوشن - كه خدا لعنتش كند - به خيمه امام حسين عليه السلام يورش برد و با نيزه به آن كوبيد و آن گاه گفت: آتش بياوريد تا خيمه را با ساكنانش آتش بزنم!
امام حسين عليه السلام به او فرمود: «اى پسر ذى الجوشن! تو آتش مىخواهى تا خانواده مرا بسوزانى؟! خدا به آتش بسوزاندت!» .۲
۱۸۲۳.ميزان الاعتدال- به نقل از ابو اسحاق -: شمر با ما نماز مىخوانْد و پس از نماز مىگفت: خداوندا ! تو مىدانى كه من انسانى شريفم . پس مرا بيامرز.
1.خَرَجَ أدهَمُ بنُ مُحرِزٍ مِن أصحابِ مُعاوِيَةَ بِصِفّينَ إلى شِمرِ بنِ ذِي الجَوشَنِ ، فَاختَلَفا ضَربَتَينِ ، فَضَرَبَهُ أدهَمُ عَلى جَبينِهِ ، فَأَسرَعَ فيهِ السَّيفُ حَتّى خالَطَ العَظمَ ، وضَرَبَهُ شِمرٌ فَلَم يَصنَع سَيفُهُ شَيئاً ، فَرَجَعَ إلى عَسكَرِهِ ، فَشَرِبَ مِنَ الماءِ ، وأخَذَ رُمحاً ، ثُمَّ أقبَلَ وهُوَ يَقولُ :
إنّي زَعيمٌ لِأَخي باهِلَهْ
بِطَعنَةٍ إن لَم أمُت عاجِلَهْوضَربَةٍ تَحتَ الوَغى فاصِلَهْ
شَبيهَةٍ بِالقَتلِ أو قاتِلَهْ
ثُمَّ حَمَلَ عَلى أدهَمَ وهُوَ يَعرِفُ وَجهَهُ ، وأدهَمُ ثابِتٌ لَهُ لَم يَنصَرِف ، فَطَعَنَهُ فَوَقَعَ عَن فَرَسِهِ ، وحالَ أصحابُهُ دونَهُ فَانصَرَفَ ، فَقالَ شِمرٌ : هذِهِ بِتِلكَ (وقعة صفّين : ص ۲۶۸ ؛ شرح نهج البلاغة ، ابن ابى الحديد : ج ۵ ص ۲۱۳) .
2.إنَّ شِمرَ بنَ ذِي الجَوشَنِ لَعَنَهُ اللَّهُ حَمَلَ عَلى فُسطاطِ الحُسَينِ عليه السلام فَطَعَنَهُ بِالرُّمحِ ، ثُمَّ قالَ : عَلَيَّ بِالنّارِ اُحرِقهُ عَلى مَن فيهِ .
فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : يَابنَ ذِي الجَوشَنِ، أنتَ الدّاعي بِالنّارِ لِتُحرِقَ عَلى أهلي! أحرَقَكَ اللَّهُ بِالنّارِ (الملهوف : ص ۱۷۳ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۵۴) .
