۱۸۷۷.الأمالى ، صدوق- به نقل از عبد اللَّه بن منصور، از امام صادق ، از پدرش، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام -: مردى از سپاه عمر بن سعد، به نام ابن ابى جُوَيريه مُزَنى ، با اسبش آمد و وقتى به آتشِ شعلهور نگاه انداخت، دستش را به هم زد و بانگ زد: اى حسين ! و اى ياران حسين ! مژدهتان باد به آتش ! شما در همين دنيا به سوى آن ، شتاب كردهايد!
حسين عليه السلام فرمود: «اين مرد ، كيست؟» .
گفته شد: ابن ابى جُوَيريه مُزَنى است .
حسين عليه السلام فرمود : «خداوندا ! عذاب آتش را در همين دنيا به او بچشان» .
پس اسبش او را بلند كرد و در همان آتش افكند و او آتش گرفت.۱
۱۸۷۸.المعجم الكبير- به نقل از ابن وائل، يا وائل بن علقمه كه در آن جا حاضر بود -: مردى ايستاد و گفت: آيا حسين در ميان شماست؟
گفتند: آرى .
گفت: مژدهات باد به آتش !
حسين عليه السلام فرمود: «من به پروردگارِ مهربان و شفيعِ فرمانبُردارىشده ، مژده داده شدهام تو كيستى؟» .
او گفت: من ابن جُوَيزه - يا حُوَيزه - هستم .
حسين عليه السلام فرمود : «خداوندا ! او را به سوى آتش بكشان» .
پس چارپايش ، او را برداشت [ و دويد] ، در حالى كه پايش در ركاب ، گير كرده بود . به خدا سوگند، از او چيزى جز پايش كه در ركاب بود ، باقى نماند.۲
1.وأقبَلَ رَجُلٌ مِن عَسكَرِ عُمَرَ بنِ سَعدٍ عَلى فَرَسٍ لَهُ ، يُقالُ لَهُ : ابنُ أبي جُوَيرِيَةَ المُزَنِيُّ ، فَلَمّا نَظَرَ إلَى النّارِ تَتَّقِدُ صَفَّقَ بِيَدِهِ ، ونادى : يا حُسَينُ وأصحابَ حُسَينٍ ، أبشِروا بِالنّارِ ، فَقَد تَعَجَّلتُموها فِي الدُّنيا !
فَقالَ الحُسَينُ عليه السلام : مَنِ الرَّجُلُ ؟ فَقيلَ : اِبنُ أبي جُوَيرِيَةَ المُزَنِيُّ .
فَقالَ الحُسَينُ عليه السلام : اللَّهُمَّ أذِقهُ عَذابَ النّارِ فِي الدُّنيا ، فَنَفَرَ بِهِ فَرَسُهُ وألقاهُ في تِلكَ النّارِ ، فَاحتَرَقَ (الأمالى ، صدوق : ص ۲۲۱ ح ۲۳۹ ، روضة الواعظين : ص ۲۰۴ بدون نسبت دادن به اهل بيت عليهم السلام) .
2.قامَ رَجُلٌ ، فَقالَ : أفيكُم حُسَينٌ ؟ قالوا : نَعَم ، فَقالَ : أبشِر بِالنّارِ !
فَقالَ : اُبشِرُ بِرَبٍّ رَحيمٍ ، وشَفيعٍ مُطاعٍ ، قالَ : مَن أنتَ ؟
قالَ : أنَا ابنُ جُوَيزَةَ - أو حُوَيزَةَ - .
قالَ : فَقالَ : اللَّهُمَّ حُزهُ إلَى النّارِ ! فَنَفَرَت بِهِ الدّابَّةُ ، فَتَعَلَّقَت رِجلُهُ فِي الرِّكابِ . قالَ : فَوَاللَّهِ ، ما بَقِيَ عَلَيها مِنهُ إلّا رِجلُهُ (المعجم الكبير : ج ۳ ص ۱۱۶ ح ۲۸۴۹ ، المصنّف ، ابن ابى شيبه : ج ۸ ص ۶۳۳ ح ۲۶۱) .
