۲۰۵۸.الملهوف: يكى از غلامان امام زين العابدين عليه السلام نقل كرد كه: امام عليه السلام روزى به بيابان رفت و من هم دنبال ايشان رفتم. ديدم روى سنگ سختى به سجده افتاد . ايستادم و شيون و گريه‏اش را مى‏شنيدم و شمردم كه هزار بار فرمود : «لا إله إلّا اللَّه حقّاً حقّا، لا إله إلّا اللَّه تعبّداً و رِقّا، لا إله إلّا اللَّه إيماناً و تصديقا!» . آن گاه سرش را از سجده برداشت، در حالى كه محاسن و صورتش را اشك، فرا گرفته بود.
گفتم : اى مولاى من ! آيا وقتِ آن نرسيده كه غمت پايان يابد و گريه‏ات كمتر گردد؟
به من فرمود: «واى بر تو ! يعقوب بن اسحاق بن ابراهيم، پيامبر بود و پسر پيامبر . او دوازده پسر داشت . خداوند سبحان ، يكى از آنان را ناپديد كرد و موى سر او از اندوه ، سفيد شد و از غم و غصّه، كمرش خميد و چشمش از فرط گريه نابينا گشت ، در حالى كه پسرش زنده بود ؛ ولى من ديدم كه پدر و برادر و هفده تن از خانواده‏ام ، كُشته بر خاك افتاده‏اند . پس چگونه غصّه‏ام به پايان برسد و از گريه‏ام كاسته شود؟!» .^۱

۲۰۵۹.الملهوف: از مولايمان امام زين العابدين عليه السلام روايت شده كه هر چند ايشان، چنان بردبار بود كه قابل توصيف نيست ، ولى براى آن مصيبت، بسيار گريان و بسيار شِكوه‏گر بود .^۲

۲۰۶۰.الدعوات: مختار ، سرِ عمر بن سعد را - كه لعنت خدا بر او باد - به سوى ايشان (امام زين العابدين عليه السلام) فرستاد و به مأمور گفت: آنچه را كه با توست ، با كسى در ميان مگذار تا سفره غذا گسترده شود. او هنگامى كه سفره گسترده شد، وارد شد . امام زين العابدين عليه السلام به سجده افتاد و گريست و گريه را

۲۰۵۵.كامل الزيارات- به نقل از زراره، از امام صادق عليه السلام ، در يادكرد گريه امام زين العابدين عليه السلام بر پدرش امام حسين عليه السلام -: جدّم به ياد حسين عليه السلام كه مى‏افتاد، مى‏گريست ، تا اين كه اشك ، چشمان و محاسنش را خيس مى‏كرد ، تا جايى كه هر كس ايشان را مى‏ديد، از سرِ ترحّم، به گريه او مى‏گريست.^۱

۲۰۵۶.المناقب ، ابن شهرآشوب : امام زين العابدين عليه السلام وقتى ظرف آبى را مى‏گرفت كه بنوشد، مى‏گريست ، تا جايى كه آن ظرف ، پر از اشك مى‏شد. در اين باره به ايشان اعتراض شد . فرمود: «چگونه نگريم، در حالى كه پدرم از نوشيدن آبى كه خوردنش براى درندگان و وحوشْ آزاد بود، محروم شد؟» .
به ايشان گفته شد كه: همواره گريه مى‏كنى . اگر خودت را هم بكشى، بيش از اين نمى‏توانى گريه كنى !
فرمود : «خودم را كشته‏ام و براى آن مى‏گريم».^۲

۲۰۵۷.كامل الزيارات- به نقل از اسماعيل بن منصور، از يكى از شيعيان -: امام زين العابدين عليه السلام در سقيفه در حال سجده و گريه بود كه غلامش از جايى بلند به ايشان نگاه انداخت و گفت : اى مولاى من! اى على بن الحسين ! آيا وقتِ آن نرسيده كه اندوهت پايان يابد؟
امام عليه السلام سرش را بلند كرد و فرمود: «واى بر تو - يا مادرت به عزايت بنشيند ! - به خدا سوگند، يعقوب به خاطر چيزى كمتر از آنچه من ديده‏ام، به خدا شِكوه كرد تا اين كه گفت: (حسرت [و اندوه‏] بر يوسف !)^۳. تنها يك پسرِ او ناپديد شد، در حالى كه من ديدم كه پدرم و تعدادى از خاندانم، در كنارم سر بريده شدند!».^۴