۲۱۰۳.الأمالى ، صدوق- به نقل از فاطمه دختر حسين عليه السلام -: فرومايگان ، به خيمه ما وارد شدند و من دخترى كوچك بودم و در پايم ، خلخالى زرّين بود. مردى تلاش كرد تا دو خلخال پايم را در آورد، در حالى كه مى‏گريست. گفتم: چه چيزى تو را به گريه انداخته ، اى دشمن خدا؟
گفت: چگونه گريه نكنم ، در حالى كه دختر پيامبر خدا را غارت مى‏كنم؟!
گفتم: پس غارتم مكن.
گفت: مى‏ترسم كه ديگرى آن را ببَرد!^۱

ه - گريه كوفيان‏

۲۱۰۴.تاريخ الطبرى- به نقل از سعد بن عبيده -: بزرگانى از اهل كوفه ، بر تپّه‏اى ايستاده بودند و گريه مى‏كردند و مى‏گفتند: خداوندا ! يارى‏ات را بفرست.
گفتم: اى دشمنان خدا ! چرا نمى‏رَويد يارى‏اش كنيد؟!^۲

۲۱۰۵.الطبقات الكبرى- به نقل از حُباب بن موسى، از امام صادق عليه السلام، از پدرش، از امام زين العابدين عليه السلام -: ما را از كوفه به نزد يزيد ، منتقل كردند و راه‏هاى كوفه پر از جمعيت بود كه [به كاروان ما ]مى‏گريستند! پاسى از شبْ گذشته بود و به جهت ازدحام جمعيت، آنها نمى‏توانستند ما را عبور دهند . گفتم: اينان ، ما را كُشتند و اكنون گريه مى‏كنند؟!^۳

۲۱۰۶.الأمالى ، مفيد- به نقل از حَذلَم بن سَتير -: در محرّم سال 61 [هجرى‏] ، وارد كوفه شدم ، هنگامى كه على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام با زنان از كربلا باز مى‏گشت ، و با آنان سپاهيانى بودند كه آنها

ج - گريه سپاه عمر بن سعد

۲۱۰۰.مثير الأحزان- به نقل از حُمَيد بن مسلم -: امام حسين عليه السلام وقتى ديد كه از گروه و يارانش جز اندكى نمانده‏اند، ايستاد و صدا كرد: «آيا مدافعى براى حرم پيامبر خدا هست؟ آيا يگانه‏پرستى وجود دارد؟ آيا كمك كننده‏اى هست؟ آيا ياورى هست؟
مردم ، صدا به شيون ، بلند كردند.^۱

۲۱۰۱.تاريخ الطبرى- به نقل از قُرّة بن قيس تميمى -: هر حادثه‏اى را از ياد ببرم، سخن زينب دختر فاطمه عليها السلام را فراموش نمى‏كنم، آن زمان كه از كنار حسينِ بر خاك افتاده گذشت، كه مى‏گفت: «وا محمّدا ! وا محمّدا ! درود فرشتگان آسمان ، بر تو ! اين ، حسين عليه السلام است كه در بيابانْ افتاده، آغشته به خون و قطعه قطعه‏شده است و - وا محمّدا - اينان ، دختران اسير تو اند و ذرّيه كشته‏شده تو اند كه باد صبا بر آنها مى‏وزد».
به خدا سوگند، او، دشمن و دوست را گرياند.^۲

ر. ك: ص 433 (بخش ششم / فصل ششم / وداع خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله با شهيدان) .

د - گريه غارتگران خيمه‏ها

۲۱۰۲.سير أعلام النبلاء: بار و بُنه حسين عليه السلام را تصاحب كردند. مردى زيورآلات فاطمه دختر حسين عليه السلام را گرفت و گريه كرد.
فاطمه گفت: چرا گريه مى‏كنى؟
آن مرد گفت: آيا دختر پيامبر خدا را غارت كنم و گريه نكنم؟!
فاطمه گفت: پس وا بگذارش.
گفت: مى‏ترسم ديگرى ، آن را ببرد !^۳