سپس فرمود : «اى پسر عزيزم ! بر حق ، شكيبايى كن ، هر چند تلخ باشد» .^۱

۱۱۲۵.الدعوات- از امام زين العابدين عليه السلام -: پدرم [ امام حسين عليه السلام ] ، روز شهادتش و هنگامى كه خون‏ها مى‏جوشيد ، مرا به سينه‏اش چسباند و اين گونه فرمود : «اى پسر عزيزم ! دعايى را از من ياد بگير كه فاطمه عليها السلام ، آن را به من آموخته است و به او هم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ياد داده است و به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هم جبرئيل عليه السلام آموخته است و براى حاجت و نگرانى و اندوه و پيشامدهاى روزگار و حوادث سهمگين و سِتُرگ است» .
[ آن گاه ] فرمود : «در دعا بگو : "به حقّ ياسين و قرآن حكيم ، و به حقّ طاها و قرآن عظيم ! اى كه بر حاجت‏هاى درخواست كنندگان ، توانايى ! اى كه از درون [ همه ]آگاهى ! اى كه رنج جان‏ها را مى‏زُدايى ! اى كه [ غم ] گرفتاران را مى‏گشايى ! اى كه بر پيرمرد فرتوت ، رحم مى‏كنى ! اى روزى رسان كودكِ خردسال ! اى كه به تفسير ، نياز ندارد ! بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و برايم چنين و چنان كن" » .^۲

ر . ك : ص 245 (بخش پنجم / فصل نهم : وصيّت‏هاى امام عليه السلام) .

9 / 4

اجازه خواستن فرشتگان براى يارى كردن امام عليه السلام‏

۱۱۲۶.كمال الدين و تمام النعمة- به نقل از اَبان بن تَغلِب ، از امام صادق عليه السلام -: چهار هزار فرشته ، فرود آمدند و قصد نبرد در كنار حسين عليه السلام را داشتند كه به آنها ، اجازه داده نشد . بالا رفتند تا [ از خداوند ]اجازه بگيرند ؛ امّا هنگامى كه پايين آمدند ، حسين عليه السلام ، كشته شده بود و آنان ، پريشان و غبارآلوده ، تا روز قيامتْ نزد قبر حسين عليه السلام ، مى‏گِريند .^۳

۱۱۲۲.الكافى- به نقل از ابو جارود -: امام باقر عليه السلام فرمود : «حسين بن على عليه السلام ، هنگامى كه آنچه بايد برسد ، به او رسيد ، دختر بزرگش فاطمه بنت الحسين عليه السلام را فرا خواند و نوشته‏اى در هم پيچيده و وصيّتى آشكار ، به او داد . على بن الحسين عليه السلام ، درد شكم داشت و با آنان بود ؛ امّا او را به خودش وا گذاشته بودند و فكر نمى‏كردند كه از آن بيمارى ، جانِ سالم به در بَرَد . فاطمه ، آن نوشته را به على بن الحسين عليه السلام داد و سپس - به خدا سوگند ، اى زياد - ، كه آن نوشته به ما رسيده است» .
گفتم : خدا مرا فدايت كند ! در آن نوشته ، چيست ؟
فرمود : «به خدا سوگند ، همه نيازهاى فرزندان آدم از روز خلقت آدم عليه السلام تا فناى دنيا در آن ، آمده است . به خدا سوگند ، در آن ، حدود هم هست ، حتّى [ مقدار ]ديه يك خراش» .^۱

۱۱۲۳.الكافى- به نقل از ابو حَمزه ثُمالى ، از امام باقر عليه السلام -: چون هنگام وفات [ پدرم ] على بن الحسين عليه السلام فرا رسيد ، مرا به سينه‏اش چسباند و سپس فرمود : «اى فرزند عزيزم ! تو را به آنچه پدرم هنگام فرا رسيدن وفاتش به من وصيّت كرد ، وصيّت مى‏كنم ، و نيز به آنچه پدرش به وى وصيّت كرده است» .
سپس فرمود : «اى پسر عزيزم ! مبادا بر كسى ستم كنى كه در برابر تو ، هيچ ياورى جز خدا ندارد!» .^۲

۱۱۲۴.الكافى- به نقل از ابو حَمزه ثُمالى ، از امام باقر عليه السلام -: چون هنگام وفات [ پدرم ] على بن الحسين عليه السلام ، فرا رسيد ، مرا به سينه‏اش چسباند و سپس فرمود : «اى فرزند عزيزم ! تو را به آنچه پدرم هنگام فرا رسيدن وفاتش به من وصيّت كرد ، وصيّت مى‏كنم ، و نيز به آنچه پدرش به وى وصيّت كرده است» .