زير آن هم شلواركى بپوشيد. فرمود: «آن، لباس خوارى است. براى من چنان لباسى شايسته نيست» .
وقتى حسين عليه السلام كشته شد، بحر بن كعب، همان شلوار را به غارت بُرد و ايشان را برهنه رها كرد .
عمرو بن شعيب، به نقل از محمّد بن عبد الرحمان به من خبر داد كه : دو دست بحر بن كعب در زمستان ، آب مى‏داد و در تابستان ، همانند چوب ، خشك مى‏شد .^۱

6 / 11

بِشر بن سَوط

ابو اَسماء بِشر بن سَوط هَمْدانى قابضى ، از قبيله همْدان و از مشاركت كنندگان در به شهادت رساندن عبد الرحمان بن عقيل است .^۲ در برخى از ادعيه و زيارت‏نامه‏ها ، قتل پسر ديگر عقيل، يعنى جعفر بن عقيل نيز به وى نسبت داده شده است كه او را با پرتاب تيرى كشت‏^۳ ؛ امّا در متون تاريخى، عبد اللَّه بن عروه خثعمى و يا نام مشابه آن ، قاتل جعفر ، معرّفى شده است .^۴ به هر حال ، در قيام مختار ، بِشر به وسيله عبد اللَّه بن كامل، دستگير و سرش با ذلّت تمام ، بريده شد .^۵

۱۸۴۸.الإقبال- در «زيارت ناحيه» -: سلام بر جعفر بن عقيل ! خدا، كشنده او و تيرانداز به او، بِشر بن خَوط همْدانى را لعنت كند !^۶

6 / 9

بَجدَل بن سُلَيم‏

بَجدَل، از قبيله كلب، همان كسى است كه پس از شهادت امام حسين عليه السلام انگشت ايشان را براى در آوردن انگشتر ايشان، بريد. از اين رو ، وقتى به وسيله مختار دستگير شد، دست و پايش را بريدند و رهايش كردند تا در خونش بغلتد و هلاك شود . اطّلاعات ديگرى از زندگى وى در دست نيست.

۱۸۴۵.الملهوف: انگشتر امام حسين عليه السلام را بَجدَل بن سُلَيم كلبى - كه خدا لعنتش كند - برداشت . او [براى اين كار] ، آن انگشت امام عليه السلام را كه انگشتر در آن بود ، بُريد. مختار ، او را دستگير كرد و دست و پايش را بريد و رهايش كرد كه در خونش غوطه بخورَد ، تا اين كه مُرد .^۱

۱۸۴۶.ذوب النُّضار: بَجدَل بن سُلَيم كلبى را نزد مختار آوردند و او را اين گونه معرّفى كردند كه انگشتر حسين عليه السلام را برداشته و انگشت ايشان را بريده است . پس دستور داد كه دست و پايش را ببُرند و آن قدر از بدنش خون رفت تا مُرد.^۲

6 / 10

بحر بن كعب‏

بحر بن كعب ، همان كسى است كه در روز عاشورا ، دست عبد اللَّه پسر امام حسن عليه السلام را در آغوش عمويش امام حسين عليه السلام قطع كرد .^۳ وى از كسانى است كه در غارت لباس امام حسين عليه السلام نقش داشتند .^۴

۱۸۴۷.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو مخنف -: سليمان بن ابى راشد از حميد بن مسلم برايم نقل كرد كه وقتى حسين عليه السلام در ميان سه يا چهار تن از ياران خودْ تنها ماند، شلوارى محكم‏بافت خواست تا برايش بياورند كه [آوردند و] چشم‏نواز بود و بافت محكم يمانى داشت . آن را پاره كرد و شكافت كه كسى آن را [ بعد از شهادتش ]از تنش بيرون نياورد. كسى از يارانش به ايشان گفت : خوب است