6 / 27

قيس بن اَشعث‏

قيس بن اشعث كِنْدى ، پس از پدرش، رياست قبيله كِنْده را در كوفه بر عهده داشت. او همانند پدرش ، نفاق و چندچهرگى داشت و از جمله كسانى بود كه در آغاز قيام امام حسين عليه السلام به ايشان نامه نوشتند و به امام عليه السلام وعده يارى دادند^۱ ؛ امّا به محض ورود ابن زياد به عراق، وى به ابن زياد پيوست و فرماندهى قبيله كِنده و بخشى از قبيله ربيعه را بر عهده گرفت‏^۲ . او به خاطر همدستى‏اش در غارت خيمه‏ها پس از جنگ و نيز غارت قَطيفه (رواَندازِ) امام عليه السلام، به «قيسِ قَطيفه» مشهور شد^۳ . او از جمله كسانى بود كه سرهاى مبارك شهيدان كربلا را براى ابن زياد بردند.^۴
او در جريان قيام مختار، به يكى از فرماندهان بزرگ مختار ، يعنى عبد اللَّه بن كامل ، پناهنده شد ؛ امّا مختار ، ابو عَمره را به مخفيگاهش فرستاد و او را كشت.^۵

۱۸۹۰.الأخبار الطّوال: قيس بن اشعث، از ترس اين كه مبادا بصريان ، شماتتش كنند، از رفتن به بصره ، خوددارى كرد و به جانب كوفه رفت و به عبد اللَّه بن كامل - كه از ياران ويژه مختار بود - پناه برد.
عبد اللَّه ، رو كرد و به مختار گفت: اى امير ! قيس بن اشعث ، از من پناهندگى خواست و من هم به او پناه دادم . اين پناهندگى را تنفيذ كن .
مختار ، لَختى خاموش ماند و او را به گفتگو ، سرگرم كرد و آن گاه گفت: انگشترت را به من

جنازه امام عليه السلام اسب تاختند.^۱

۱۸۸۹.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو عبد الأعلى زبيدى -: مختار ، مردى از بنى صُدا به نام عمرو بن صَبيح را احضار كرد كه مى‏گفت: من به برخى از آنها نيزه زدم و برخى را زخمى كردم ؛ ولى كسى را نكشتم.
شبانه و در پىِ گزارش جاسوسان، در حالى كه چشم‏ها را خواب رُبوده بود و او در بالاى بام خانه‏اش بود و بى‏خبر ، شمشيرش را زير سرش گذاشته بود، به سراغش رفتند و دستگيرش كردند و شمشيرش را گرفتند.
گفت: اى شمشير ! خدا ، تو را بشكند ! چه قدر نزديكى و چه قدر دورى!
او را پيش مختار آوردند . او را در قصر خودش زندانى كرد تا صبح شد . به يارانش اجازه داد كه هر كس مى‏خواهد ، وارد شود.
مردم ، وارد شدند . عمرو بن صبيح را هم دست‏بسته آوردند . عمرو گفت: به خدا سوگند - اى گروه كافر فاجر - ، اگر شمشير در دستم بود، مى‏فهميديد كه من در برابر استوارى شمشير، نه لرزانم و نه ترسانِ مضطرب. در صورتى كه مرگم به كشته شدن باشد، مرا خوش‏حال نمى‏كند كه كسانى غير از شما مرا بكُشند. به يقين، دانستم كه شما ، بدترين آفريده‏هاى خداييد ؛ امّا دوست داشتم شمشيرى در دستم بود كه ساعتى، با آن، شما را مى‏زدم.
سپس دستش را بلند كرد و به چشم عبد اللَّه بن كامل - كه در كنارش ايستاده بود - كوبيد . ابن كامل ، خنديد و دست او را گرفت و نگه داشت و آن گاه گفت: او مى‏گويد كه كسانى از خاندان محمّد صلى اللَّه عليه و آله را زخمى كرده و زده ! پس دستورت را در باره او صادر كن .
مختار گفت: نيزه‏ها را بياوريد.
آنها را آوردند.
گفت: بزنيد تا بميرد.
آن قدر با نيزه به او زدند تا مُرد.^۲