2 / 2
درود فرستادن بر امام حسين عليه السلام هنگام ياد كردن از ايشان
۱۹۷۱.الكافى- به نقل از حسين بن ثُوَير -: من و يونس بن ظَبيان و مُفَضَّل بن عمر و ابو سَلَمه سَرّاج، در محضر امام صادق عليه السلام نشسته بوديم و يونس - كه از همه ما سالمندتر بود - حرف مىزد . او به امام عليه السلام گفت : فدايت شوم ! من در جلسات اينها (يعنى بنى عبّاس) شركت مىكنم . چه [ذكر يا دعايى] بگويم؟
فرمود: «هر گاه در جلسه حاضر شدى و به ياد ما افتادى ، بگو: خداوندا ! به ما آسايش و شادى نشان بده، كه تو هر چه بخواهى ، انجام مىدهى» .
گفتم : فدايت شوم ! بسيار مىشود كه من از حسين عليه السلام ياد مىكنم . چه بگويم؟
فرمود: «بگو: "درود خدا بر تو ، اى ابا عبد اللَّه !" . اين را سه بار مىگويى و سلام تو، از دور و نزديك ، به او مىرسد»۱ .۲
2 / 3
به ياد مصيبت امام حسين عليه السلام بودن، در هنگام آشاميدن آب
۱۹۷۲.المناقب ، ابن شهرآشوب : امام زين العابدين عليه السلام، وقتى ظرف آبى را مىگرفت كه بنوشد، چنان مىگريست كه آب ، پر از اشك مىشد. در اين باره به ايشان گفتند . فرمود: «چگونه گريه نكنم، در حالى كه پدرم، از آبى كه براى درندگان و حيوانات آزاد بود، باز داشته شد؟!».
به ايشان گفتند : همانا روزگارت را به گريه سپرى مىكنى و اگر خودت را هم بكُشى ، چيزى بيش از اين نمىافزايى !
1.يادكردِ امام حسين عليه السلام در اين عبارت، بدون هيچ قيدى آمده است و همه موارد يادآورى را شامل مىشود. از جمله، ذكر مصيبت امام عليه السلام كه از بهترين انواع يادآورى است. بنا بر اين، شايسته است كه عبارت: «صلّى اللَّه عليك يا أبا عبد اللَّه!» - كه از آداب يادكردِ ايشان است - ، هنگام ذكر مصيبت، گفته شود.
2.كُنتُ أنَا ويونُسُ بنُ ظَبيانَ وَالمُفَضَّلُ بنُ عُمَرَ وأبو سَلَمَةَ السَّرّاجُ جُلوساً عِندَ أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام ، وكانَ المُتَكَلِّمُ مِنّا يونُسَ ، وكانَ أكبَرَنا سِنّاً ، فَقالَ لَهُ : جُعِلتُ فِداكَ ! إنّي أحضُرُ مَجلِسَ هؤُلاءِ القَومِ - يَعني وَلَدَ العَبّاسِ - فَما أقولُ؟
فَقالَ : إذا حَضَرتَ فَذَكَرتَنا فَقُل : اللَّهُمَّ أرِنَا الرَّخاءَ وَالسُّرورَ ، فَإِنَّكَ تَأتي عَلى ما تُريدُ ، فَقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ! إنّي كَثيراً ما أذكُرُ الحُسَينَ عليه السلام ، فَأَيَّ شَيءٍ أقولُ؟
فَقالَ : قُل : «صَلَّى اللَّهُ عَلَيكَ يا أبا عَبدِ اللَّهِ» تُعيدُ ذلِكَ ثَلاثاً ، فَإِنَّ السَّلامَ يَصِلُ إلَيهِ مِن قَريبٍ ومِن بَعيدٍ (الكافى : ج ۴ ص ۵۷۵ ح ۲ ، تهذيب الأحكام : ج ۶ ص ۱۰۳ ح ۱۸۰) .
