۲۰۷۰.المزار الكبير- از زيارت ناحيه -: سلام بر تو، سلام كسى كه از مقام تو آگاه است ... و سلام كسى كه دلش از مصيبت تو ، زخمى است و اشكش هنگام ياد تو ، جارى است و سلام فاجعه‏ديده اندوهناك و سرگردانِ مسكين!^۱

4 / 18

گريه برخى از صحابيان و تابعيان‏

4 / 18 - 1

ابن عبّاس‏^۲

۲۰۷۱.تذكرة الخواصّ- به نقل از هشام بن محمّد -: نامه‏هاى مردم كوفه و فرستادگانشان به نزد حسين عليه السلام، رو به فزونى گذاشت كه: اگر خودت را به ما نرسانى، گناهكارى .
حسين عليه السلام تصميم به رفتن گرفت . ابن عبّاس به نزد حسين عليه السلام آمد و ايشان را از رفتن، نهى كرد و به ايشان گفت: پسرعمو ! مردم كوفه، نيرنگبازند . پدرت را كشتند، برادرت را بى‏كس گذاشتند و بر او نيزه زدند و تسليم دشمنش كردند، و كردند آنچه كردند !
فرمود: «اينها نامه‏ها و فرستادگان آنهاست. بر من لازم است كه بروم و با دشمنان خدا بجنگم» .
ابن عبّاس گريست و گفت: اى واى از مصيبت حسين!^۳

۲۰۷۲.مقاتل الطالبيّين- به نقل از يوسف بن يزيد -: هنگامى كه حسين عليه السلام از پذيرش نظر ابن عبّاس

4 / 15

گريه امام كاظم عليه السلام‏

۲۰۶۷.الأمالى ، صدوق- به نقل از ابراهيم بن ابى محمود، از امام رضا عليه السلام -: وقتى ماه محرّم مى‏رسيد، پدرم خندان ديده نمى‏شد و پريشان‏حالى بر او سايه مى‏انداخت، تا اين كه ده روز از آن مى‏گذشت. وقتى روز دهم فرا مى‏رسيد، آن روز، روز مصيبت و اندوه و گريه‏اش بود و مى‏فرمود: «امروز ، همان روزى است كه حسين عليه السلام كشته شده است» .^۱

4 / 16

گريه امام رضا عليه السلام‏

۲۰۶۸.كامل الزيارات- به نقل از ابو بكّار -: مقدارى از خاك كنار سرِ امام حسين بن على عليه السلام را بر گرفتم - كه گِل سرخ بود - و بر امام رضا عليه السلام وارد شدم و آن را به ايشان عرضه كردم . آن را گرفت و بوييد و گريست و اشك‏هايش روان شد و آن گاه فرمود: «اين ، تربت جدّم است» .^۲

4 / 17

آنچه از ناحيه مقدّسه صادر شده‏

۲۰۶۹.المزار الكبير- از زيارت ناحيه -: اكنون كه روزگار ، مرا عقب آورده و تقدير ، مرا از يارى دادن به تو باز داشته و نبوده‏ام تا با جنگجويان با تو ، بجنگم و در برابر برافرازندگان پرچم دشمنى با تو، بِايستم، پس هر صبح و شام بر تو مى‏نالم و به جاى اشك، از ديده خون مى‏افشانم، از سرِ حسرت و تأسّف بر تو و افسوس خوردن بر گرفتارى‏هايى كه به تو رسيده ، تا آن گاه كه از سوز مصيبت و غم فقدانت بميرم.^۳