موجب اشتهار بیش از پیش این حوزه حدیثی شیعه شد و نام آن را در تفکر شیعی ماندگار ساخت.
هر چند این دو واقعه در آغاز، هیچ ارتباطی با هم نداشتند، ولی برآیند پدیدآمده به وسیله آن دو، نتیجهای بسیار نیکو بود.
1. تصرف بغداد
واقعه اول، تسلط سرداران آل بویه بر شهر بغداد در سال 334 هجری بود. این اتفاق سبب شد که تفکر شیعی موجود در شهرِ بغداد رخ بنماید و قدرت عرض اندام و هماوردی پیدا کند. شیعیان در این دوران به اقلیتی قدرتمند و بااراده تبدیل شده بودند. حمایت سیاسی آلبویه از شیعیان، موجب دلگرمی آنان شد و نگاه ایشان را به آیندهای روشنتر امیدوار کرد. سال 352 هجری اولین سالی بود که عزاداری عاشورا و جشن عید غدیر به گونهای علنی و در سطحی وسیع برگزار میشد.
بغداد در فاصله سالهای 367 تا 372،که دوران امارت عَضَدُ الدوله بود، رونق افزونتری یافت. او علاوه بر خدمات فراوان در آبادانی بغداد، عالمان را به تحقیق و پژوهش در رشتههای مختلف تشویق کرد و از این رهگذر به رشد و اعتلای دانش کمک فراوان نمود.
2. ظهور شيخ مفيد
واقعه دوم، تولد نابغه بزرگ شیعی، محمد بن محمد بن نُعمان، مشهور به شیخ مفید، در سال 336 هجری در عُکْبَرا (منطقهای در شصت کیلومتری بغداد) بود. مدرسه حدیثی بغداد مرهون شخصیت، تفکر و اقدامات این بزرگمرد شیعی است. بدین سبب، زندگی، عقیده و کوششهای او به تفصیل مورد بررسی قرار میگیرد.
شیخ مفید در یازدهم ذیقعده سال 336 هجری متولد شد.۱ پدر او معلم بود و به این سبب او را ابنُالمعلِّم نامیدند. وی در کودکی به همراه پدر به بغداد آمد و در حوزه بغداد به تحصیل پرداخت. برخی از مشایخ حدیثی او پیش از دوازده سالگی او