وضعیت علمحدیث، حوزه‌ها و دانشوران حدیث در سده‌های ششم و هفتم
تسلط ترکان سلجوقی بر بغداد در نیمه قرن پنجم، موجب از هم پاشیدگی حوزه شیعی بغداد گشت. حوزه شیعی بغداد در زمینه فقه، کلام و حدیث، مبانی و معیارهایی نو وضع کرده بود و شادابی و نشاط فراوان داشت.
پس از قدرت گرفتن سلجوقیان، این تحرک علمی از میان رفت و به رکود و سکون گرایید. سلجوقیان، که تا اواسط قرن هفتم به حکومت‌داری مشغول بودند، بغداد را برای شیعیان ناامن ساخته بودند. آنان انتقام عباسیان از سالهای طولانی وزارت آل بویه از شیعیان و عالمان این دوره می‌گرفتند. همین وضعیت موجب شد شیخ طوسی به نجف هجرت کند و حوزه نجف را بنیان نهد.
بدین سبب در قرن ششم و نیمه اول قرن هفتم وضعیت اجتماعی و سیاسی برای فعالیت شیعیان مناسب نبود. خفقان و سخت‌گیری سیاسی و اجتماعی، سبب پدید آمدن نوعی رکود در این حوزه و حوزه‌های دیگر شیعی شده بود. هر چند سخت‌گیریهای اجتماعی و درگیری با اکثریت سنی، در میان جامعه وجود داشت، اما در سالهای پایانی خلافت عباسیان، وضعیت شیعیان بهبود یافت و برخی از آنان مقام وزارت بنی‌عباس را در اختیار گرفتند و به بازسازی اماکن شیعی و ترمیم آسیب‌های پدیدآمده پرداختند. آخرین وزیر بنی‌عباس، ابن‌عَلْقَمی بود که باور شیعی داشت و با خواجه نصیرالدین طوسی دوستی و مشاوره می‌کرد.
هجوم مغولان به رهبری هَلاکُو به بغداد موجب سقوط خلافت عباسی در سال 656 هجری گشت. سقوط خلافت عباسی آزادیهای سیاسی را برای توده دربند و به ویژه شیعیان به ارمغان آورد. درباریان و خاندان خلیفه، که در سخت‌گیری بر شیعیان و حتی
