درآمد

سده هشتم هجری، از دیدگاه سیاسی و اجتماعی، دورانی مطلوب برای شیعیان محسوب می‌شود. برافتادن عباسیان در میانه قرن هفتم، موجب شد که سخت‌گیری حکومت و اهل سنت، که بیشترِ مردم را در اختیار داشتند، نسبت به شیعیان کمتر شود. تساهل مذهبی که ایلخانان مغول، همانند هلاکو و جانشینان او داشتند، سبب شد که شیعیان در آرامش و آسایش نسبی باشند؛ به ویژه آنکه افرادی مانند خواجه نصیرالدین طوسی در دربار مغول حضور داشتند و زمینه تسهیل ترویج تفکر شیعی را فراهم می‌کردند.
نسلهای بعدی پادشاهان مغول، به اسلام گرایش پیدا کردند. غازان خان (م 703 ﻫ) اولین حاکم مغول بود که اسلام را پذیرفت و در سال 694 هجری اسلام را دین رسمی قلمرو حکومت خویش اعلام کرد. او اگرچه مذهب خاصی نداشت، ولی با عقاید شیعیان با عطوفت برخورد می‌کرد و حتی گرایش شیعی داشت.^۱ آغاز قرن هشتم، با حکمرانی سلطان محمد خدابنده یا اَلْجایَتُو همراه بود. در زمان او محدوده تحت سلطه ایلخانان مغول بسیار گسترده بود و نظام حکومتی آنان استقرار یافته بود.
الجایتو در سال 703 هجری به قدرت رسید. او منازعات مذهبی را نکوهش می‌کرد و به بدگویی عالمان هر فرقه نسبت به فرقه دیگر معترض بود.
حضور عالمان شیعی چون سید تاج‌الدین آوَجی در دربار او سبب شد که الجایتو