1.. مقصود از قیاس فقهی، همان تمثیل منطقی است؛ یعنی، به مجرد مشابهت دو موضوع، حکم یکی از آنها را به دیگری سرایت دهیم. این شیوه، که مورد استناد فقیهان اهل رأی، همانند ابوحنیفه بود، مورد انکار شدید امامان معصوم علیهم السلام به ویژه امام صادق علیه السلام، قرار گرفت. تفاوت این شیوه با قیاس منطقی کاملاً آشکار است. بنابراین، نمی‌توان با استناد به روایات نفی‌کنندۀ قیاس، قیاس اولویت را نادرست شمرد. مقصود از قیاس اولویت آن است که اگر قرآن، نسبت به پدر و مادر و احترام به آنان می‌فرماید: (ولا تَقُلْ لَهُما أفٍّ)، می‌توانیم نتیجه بگیریم که هر اهانت دیگر یا کتک زدن آنها نیز حرام و ناپسند است. نکتۀ مهم‌تر آنکه عقل در شناخت مفاسد و مصالح احکام راهی ندارد و اعتبارات شارع را درک نمی‌کند. قبول این سخن بدان معنا نیست که عقل به عنوان چراغ هدایت و آفرینش، امکان بازنمایی، شفاف‌سازی و انتخاب برتر را در تمامی زمینه‌ها از دست داده است.

2.. ر.ک: جایگاه سیاسی عالم دین در دو مکتب اخباری و اصولی، ص ۱۵۴ ـ ۱۱۷.

3.. پس چرا از هر فرقه‏اى از آنان، دسته‏اى كوچ نمی‌‌كنند تا در دين آگاهى پيدا كنند و قوم خود را وقتى به سوى آنان بازگشتند، بيم دهند، باشد كه آنان [از كيفر الهى] بترسند؟ توبه /۱۲۲.

1.. نساء / ۸۲.

2.. ر.ک: کافی، ج ۱، ص ۶۹.