قرآنی و حدیثی پدید آید، لازم است که از معرفت الهی پیروی شود و معارف بشری به کناری نهاده شوند. تأویل متون وحیانی با استناد به معارف بشری، تمام و خالص نیست و ... .
بیشترین اعتراض این مکتب به سوی فلسفه، به عنوان علم یونانی، و عرفان، به عنوان علمی با خاستگاه هندی، نشانه رفته است. اعتراض فراوان نسبت به فیلسوفان، به ویژه ملاصدرا، و نقد تفکر عقل‌گرا در این حوزه مشهود است.۱
شیوه علمی و عملی مکتب تفکیک در معارضه با شیوه عالمانی همچون علامه طباطبایی (رحمة الله علیه) است که تنافی معارف سه‌گانه را نمی‌پذیرند و شیوه‌ای خاص در جمع بین معارف دارند.
آشنایی با برخی از پژوهشگران حدیثی این دوره و آثار آنان
حدیث‌پژوهی در قرن چهاردهم، رشد محسوسی داشته است. پژوهشهای حدیثی این دوره، تنها به محدثان و کسانی که به طور خاص به حدیث و علوم حدیثی اشتغال دارند، محدود نمی‌شود. بسیاری از پژوهشهای حدیثی به دست فقیهان، اصولیان، فیلسوفان و اهل کلام نوشته شده است؛ از این رو، شمار افراد در این دوران نسبتاً افزون است. در اینجا ما تنها به گزارشی اجمالی از این دوران می‌پردازیم.
میرزا حسین نوری (م 1320 ﻫ)
در سال 1254 در شهرستان نور مازندران متولد شد. تحصیلات خود را در تهران آغاز کرد و در عراق ادامه داد. حوزه اصلی تخصص او حدیث و علوم حدیثی بود. حافظه نیرومند همراه با مطالعه و پشتکار بسیار، سبب موفقیت او در این زمینه گشت.
شمار نگاشته‌های او نزدیک به چهل عنوان است. مشهورترین تألیفات او عبارت‌اند از:
