این مجموعه به همت شاگردان ایشان تنظیم شد و پس از رحلت آیت الله بروجردی در سال 1380 هجری (1340 ﻫ.ش) به کوشش آقای شیخ اسماعیل معزّی منتشر گشت.۱
علامه شعرانی (م 1352 ﻫ.ش)
در سال 1320 هجری در تهران متولد شد و در تهران، قم و نجف تحصیل کرد. علاوه بر دانشهای مرسوم حوزوی، در علوم دیگر همچون ریاضی و فلسفه و بر زبانهای بیگانه مسلط بود.
فعالیت ایشان در مباحث قرآن و حدیث بیش از موضوعات فقهی و اصولی است. تصحیح و یا نگاشتن حواشی بسیاری از کتابهای تفسیری همانند مجمع البیان، صافی، تفسیر ابوالفتح و منهج الصادقین، جلوه‌ای از کارهای قرآنی ایشان است.
حاشیه‌های ایشان بر کتاب وافی و کتاب شرح ملا صالح مازندرانی از آثار ماندگاری است که موجب در کنار هم قرار گرفتن نظرات و دیدگاههای متفاوت در فهم حدیث گشته است. بیش از 1600 حاشیه از ایشان بر کتاب شرح ملا صالح مازندرانی موجود است. دقت نظر علامه شعرانی در فهم روایت، دوری گزیدن از افراط و تفریط، استفاده از معانی مقبول و قابل دفاع و عفت قلم و کلام، حواشی ایشان را از اهمیت خاصی برخوردار ساخته است.
علامه شوشتری (م 1374 ﻫ.ش)۲
در سال 1320 هجری در نجف اشرف متولد شد. تحصیلات خود را در نجف به پایان رسانید و پس از سقوط رضاخان به ایران و شهر شوشتر نقل مکان کرد. فعالیتهای حدیثی علامه شوشتری نزدیک به شصت سال ادامه داشت.
بَهج الصِباغة في شرح نهج البلاغه، قاموس الرجال، الأخبار الدخیله، قضاء أمیرالمؤمنین، الأربعون حدیثاً و فوائد الأخبار از جمله کتابهای حدیثی ایشان است.
