5. پژوهش گروهی
اقتضای زمانه، گستردگی حوزه پژوهش، مباحث و موضوعات میان‌رشته‌ای، ممکن نبودن دست‌یابی به مهارتهای لازم در تمامی حوزه‌های تحقیق و ... رواج پژوهشهای گروهی در این دوران را در پی داشته است.
این شیوه، که در سایر علوم و فنون نیز کارآمد است و به رواج پژوهش کمک کرده است، در حوزه علوم دینی، پیشینه‌ای طولانی ندارد. بسیاری از نگاشته‌های بزرگ حدیثی، تراوش فکری یک عالم سرشناس بوده است. نگاشته‌هایی همچون کتب اربعه و یا وافی و وسائل الشیعه تألیف یک نفر است. برخی از نگارشهای مفصل همانند بحار الأنوار، عوالم العلوم و جامع المعارف و الأحکام نیز، تراوش فکری مؤلفی مشخص بوده است. بنابراین، بر فرض پذیرش حضور برخی دیگر در نگارش مجموعه‌ای همچون بحار الأنوار، فعالیت آنان از حدّ استنساخ و کتابت فراتر نبوده است و آنان تأثیری در سیر پژوهش نداشته‌اند.
بنا بر دلایلی که در بالا ذکر شد شیوه تحقیق گروهی، به ویژه در مباحث میان‌رشته‌ای، شیوه‌ای موفق و پیشرفته برای استفاده از مهارتهای گوناگون افراد مختلف در مسیر تحقیق است.
طبیعی است که مدیر پژوهش، از نگاه علمی و پژوهشی، فرد ارشد گروه است که تحقیق را اداره و هدایت می‌نماید.
6. احیای تراث
دست‌یابی به متون کهن و ارائه آن به شکل زیبا و روزآمد که در سالهای پیشین آغاز شده بود در این دوران به اوج رسید و بیشتر کتابهای شایسته و درخور تحقیق، با روشهای علمی و پسندیده زیر نظر اساتید و متخصصان این علم به چاپ رسید و در اختیار مشتاقان قرار گرفت. نهادهای خاص (همانند مؤسسه آل البیت و دیگران) و افراد ویژه (همانند مرحوم علی‌اکبر غفاری و دیگران) به عرضه متون تصحیح‌شده پرداختند. روش تصحیح متون نیز مورد بحث و نقادی قرار گرفت. در این میان، تشویق آثار برتر در زمینه‌های گوناگون، به ویژه در متون حدیثی، تأثیرگذار بوده و کتابهایی را به عنوان معیار تحقیق معرفی کرده است؛ تصحیح کتابهایی همچون منیة
